Rolando, Wierzbicka, Cassian, Stelmasiak, Michalicyna, Hillar, Poświatowska

 I

Bianka Rolando

Żuraw (geranos)

Całun

Och wieżę, już wierzę w ten słupek wysoki

Stoję i rozglądam się, pochylenie wydmy

Czy poroniony przyjaciel, co mnie tak obmywał

gdy objawy gorączki nikogo nie nużyły

nawiedza teraz we śnie?

Rozbite ciało, co kobiece, obiecane na nowo oblekę

z uwagą nie zapinając twojego sromu

ale i usta pozostawię sobie i tobie

i jeszcze dla tych-tam-tam-tych

Bębnie źródlany, palce rozwiązane

jak dawne, czyste przecież korzenie

Mój (tu jest klangor żurawi na łące) taniec

wiatrem przejęci zapominamy o wysokości

*

Bianka Rolando, ur. w 1979 r., poetka, artystka sztuk wizualnych, wykładowczyni akademicka. Autorka książek: Rozmówki włoskie, Biała książka, Modrzewiowe korony, Podpłomyki, Mała książka o rysunku, Łęgi, Pascha, Stelle, Ostańce. Współpracuje z Galerią Foksal.

II

Barbara Wierzbicka

po koncercie

co to było do dziś nie wiem

i już nigdy się nie dowiem

może wiwisekcja duszy

wyśpiewanie magii słowem

może był to zysk ogromny

może była piękna strata

Taki pejzaż wniebowzięcia

przepowiednia końca świata

głos diabelski ciemny srogi

z anielskimi wibracjami

torujący gwiezdną drogę

Karuzeli z Madonnami

głos kruszący monolity

głos dzielący niepodzielne

by powstały na tych gruzach

Pocałunki nieśmiertelne.

I Wojenne niebo złote

łez niepoliczalne Deszcze

i Tomaszów mrący Garbus

lewitacja jeszcze jeszcze

nostalgiczne suknie panien

hen Na moście w Avinion

i bluźnierca rwący w tany

Grande Valse Brillante et mignon.

*

Dlaczego ten wiersz?

Ewa Demarczyk była i pozostanie moją boginią poezji śpiewanej.

Wiersz napisałam pod wrażeniem absolutnie nieziemskiego koncertu, który miał miejsce w Łodzi w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku.

Śmierć Artystki przywołała wspomnienia, a wiersz z zakamarków szuflady.

*

O mnie

Pisuję chętnie, wręcz pasjami, lecz ciągle placek ze śliwkami, o wiele lepiej mi wychodzi. Bywa, że ciasto nie wyrośnie, a tekst się uda w miarę znośnie, korci pokazać co się spłodzi.

#czwartykonkursbabińca

#konkursowasobota

III

Nina Cassian

Los

Jestem jeszcze tchórzem w obliczu samotności.

Łapię się na tym, że w poszukiwaniu głosu

uderzam jedną łyżeczką o drugą,

obmyślam barwy dźwięku, wonie, robię

wszystko, aby osiągnąć pustkę oswojoną,

w której mogłabym zamieszkać.

Lecz muszę pozostawić dźwięki na ich miejscu,

odwrócić twarz od kolorów

i wejść bez wahania

do ogromnej rodziny samotników.

Bez wahania

Przełożył I. Harasimowicz

*

Nina Cassian, właśc. Renée Annie Cassian (ur. 27 listopada 1924 w Gałaczu, zm. 15 kwietnia 2014 w Nowym Jorku) – rumuńska poetka, prozatorka, malarka, dziennikarka, pianistka, jak również tłumaczka, krytyczka filmowa i kompozytorka muzyki poważnej. Była żoną pisarza Vladimira Colina w latach 1943 -1948. Od 1985 roku mieszkała w Nowym Jorku.

IV

Jolanta Stelmasiak

Trzy sukienki dla Kopciuszka

Sukienka I

suknia balowa Kopciuszka

ten cholerny błękit

nie jest ci w nim do twarzy

podświadomie marzysz

o czerni Morticji Adams

zakładasz spodnie

Sukienka II

zgubiła buciki

potem kierunek w dół

gdzie czarna woda

i chłód wybawienia

z obcego ciała

z obcego świata

do światła

Sukienka III

brzydka kobieta

kupuje marzenia

przymierza

wiesza w szafie

po śmierci staruszki

na śmietnik trafią

nigdy nie noszone

sukienki balowe

***

Jolanta Stelmasiak - ur.1967r. Mieszka we wsi Grzybów w województwie łódzkim.

Wydała cztery książki poetyckie:

Wiersze (Towarzystwo Przyjaciół Szadku, 1998),

Kiedyś będę szczęśliwą staruszką (Wyd. Tygiel Kultury, Fundacja ANIMA, Łódź 2003),

To moje żaby ( Wydawnictwo SIGNO, Kraków 2017),

Słońca może dziś nie być ( Wydawnictwo Kwadratura, Łódź 2017).

Jej wiersze były publikowane w „Tyglu Kultury”, „Latarni Morskiej” „Migotaniach, Przejaśnieniach”, „RED.zie”, „Cegle”, „Akcencie”, „Poezji Dzisiaj”,„Akancie”, „Gazecie Malarzy i Poetów”, „Suplemencie”, „Radostowej”, „Własnym Głosem”, „Obrzeżach”, „W Kręgu Literatury”, w prasie regionalnej, licznych almanachach pokonkursowych i antologiach.

Jest laureatką wielu ogólnopolskich konkursów literackich, między innymi otrzymała I nagrodę na XXIII OKP im. Poświatowskiej w Częstochowie w 1999r.

V

Kateryna Michalicyna

(oiom. drzwi)

nie słyszę, nie wiem, nie widzę,

gdzie czarne, gdzie białe.

dzień boży i noc stały się podobne w kolorze i smaku

pod tymi drzwiami.

biję się o nie dziko

nie ruszając się z miejsca.

motam minuty na wspak,

jak przędzę, nitkę piekielną

od strachu do strachu,

od chwili, gdy one, drzwi, w końcu się otwierają i...

do wiecznego ich nieotwarcia.

jestem jak mrówka. ginę pod nimi,

przygnieciona.

ile było mrówek

przede mną, przed moim staniem

tu pod tymi drzwiami

o chwilę do nadziei

i do śmierci również o chwilę.

tu łapki, tu wąsik, tu ciałko..

a rodzone i znikające,

maluteńkie ciałko

gdzieś tam między obcymi leży.

i co ja tu mogę?

i co jest w mojej mrówczej mocy?

nie słyszę, nie wiem, nie widzę

i tylko się modlę: puśćcie, pocałuję!

spokojnie, niech czeka, mamuśka,

nie sama tutaj.

nie rozbije się.

nie z kryształu.

Przełożyła Aneta Kamińska

#środyzanetąkamińską

*

Kateryna Michalicyna (1982) – poetka, tłumaczka, redaktorka. Pochodzi z okolic Równego, mieszka we Lwowie. Skończyła biologię na uniwersytecie w Równem i filologię angielską na Lwowskim Uniwersytecie im. Iwana Franki. Pracowała jako zastępca redaktora naczelnego w Wydawnictwie Starego Lwa. Autorka tomów poetyckich: „Powiń” (2002), „Pilihrym” (2003) i „Tiń u dzerkali” (2014) oraz prawie dwudziestuksiążek dla dzieci. Tłumaczka m.in. książek J.R.R.Tolkiena, Oscara Wilde’a, Sylvii Plath, Henry’ego Marsha i KhaledaHosseini. Z języka polskiego przełożyła „Tomka w krainie kangurów” Alfreda Szklarskiego (2011) oraz „Wyspę” Żanny Słoniowskiej (2020; wspólnie z Witoriją Andriejewą-Panenko). W Polsce jej wiersze były publikowane w trójjęzycznym piśmie „Radar”, „ArtPapierze”, „BabińcHillaru Literackim” oraz w antologii „Wschód – Zachód. Wiersze z Ukrainy i dla Ukrainy” (tłum. Aneta Kamińska). W wydawnictwie Zielona Sowa ukazały się również jej książki dla dzieci: „Co rośnie w parku” i „Co rośnie w sadzie” (2020).

VI

Małgorzata

Jak słońce

Mieszkasz we mnie

jak w zamkniętym koszu

do którego nie mogę zajrzeć

a przecież to ja

pozwoliłam ci

tam zamieszkać

Stałeś się niezależny i nieustępliwy

Proszę

Wyprowadź się

ciasno mi z tobą

Zostajesz

wbrew mojej woli

Zamieniasz mnie

bez niego udziału

bez mojej zgody

w pękatą butlę

W nocy

z lękiem dotykam

brzucha

Mówię

nie

Krzyczę

nie

Jesteś

jak powódź

nie do zażegnania

Jak ogień

nie do opanowania

Jak trzęsienie ziemi

Jak słońce

z tomu Czekanie na Dawida, 1967

*

Małgorzata Hillar , właśc. Janina Krystyna Helena Hillar (1926 - 1995) – polska poetka. We wrześniu 2016 w Piesienicy, skąd pochodziła poetka, uroczyście otwarto Skwer im. Małgorzaty Hillar.

Wiele swoich ostatnich wierszy również poświęciła synowi, Dawidowi.

#dzieńmatki

VII

Halina Poświatowska

***

Joanno — ty mi oświetlasz drogę

wchodząca po stromych stopniach

prowadzona przez płomień

w spalaniu musi być sens

inaczej

niczym jest rozżarzony popiół

a tak i ciebie i mnie i mojego białego psa

Joanno

czeka świetlista korona

policzą nas w grono świętych

za to uparte wchodzenie

i ciebie i mnie i mojego białego psa

*

Halina Poświatowska z domu Myga (ur. 9 maja1935 w Częstochowie, zm. 11 października 1967 w Warszawie) – polska poetka, tłumaczka, filozofka. Kobieta z chorym, ale upartym sercem. Jedna z najpopularniejszych polskich poetek. Jej utwory przetłumaczono między innymi na portugalski, bułgarski i perski.

Historię życia Poświatowskiej opowiada film fabularny pt. Tętno (1985), a film pt. Jak narkotyk (1999) krytycy ocenili jako nawiązujący do biografii poetki, chociaż główna bohaterka grana przez Magdalenę Cielecką ma na imię Anna.

Shapcott, Johansson, Kozioł, Markiewicz, Tkaczyk, Nowakowska, Stein

 I

Jo Shapcott

Nosorożec

Cóż innego mogę zrobić

z nosorożcem który we mnie żyje,

niż nakarmić go świeżym sianem,

namaścić mu szorstką skórę

oliwą z migdałów,

aż zacznie świecić;

pszczelim woskiem

wypolerować dwa rogi

wyrastające mu ze łba,

obmyć wodą różaną

obie pary pokrytych łuską nóg;

a kiedy już będzie gotów,

niech znajdzie we mnie, w sercu,

najgłębsze bagnisko

i niech się w nim tarza, tarza.

*

Jo Shapcott (1953) – poetka, redaktorka, wykładowczyni. Laureatka wielu konkursów, m.in. Costa Book of the Year (2010) czy Queen's Gold Medal for Poetry (2011). Została również odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego (2002), którego nie przyjęła, protestując przeciwko brytyjskiemu udziałowi w inwazji na Irak. Jest autorką tekstów piosenek i wierszy do których muzykę stoworzyli m.in. Nigel Osborne , Errollyn Wallen i John Woolrich. Amerykański kompozytor Stephen Montague na podstawie jej poezji stworzył dzieło The Creatures Indoors, którego premiera odbyła się w London Symphony Orchestra w Barbican Centre w Londynie w 1997 roku.

*

Jerzy Jarniewicz, ur. 4 maja 1958 w Łowiczu, polski filolog angielski, profesor nauk humanistycznych (2015), poeta, krytyk literacki i tłumacz (głównie literatury anglojęzycznej, m.in. Jamesa Joyce’a, Philipa Rotha, Craiga Raine’a).

II

Kasia Johansson

Czas

***

Czas czeka słyszę

jak uderza palcami

o krawędź zegara

a ja wciąż

niegotowa

w czarnym swetrze

ciągle nie potrafię

znaleźć

tej niebieskiej sukienki

*

Wiersz, który wybrałam powstał na początku trudnej dla mnie drogi, którą musiałam przejść sama. Niekochana, porzucona, zdradzona. Właśnie wówczas usłyszałam szepty, którym postanowiłam się przysłuchać. Zaczęłam spisywać słowa, które usłyszałam. Dzięki nim moje serce traciło swój ciężar. Obecnie jest lekkie jak piórko, a pasja do pisania pozostała.

Wiersz Czas *** to wiersz, który zapisałam jako jeden z pierwszych.

Wiersz terapeuta

Od tamtego czasu piszę dalej, bo głosy wciąż

dyktują. A ja słucham.

*

Kasia Johansson - mam na imię Kasia i słyszę głosy. Mól książkowy od zawsze, od pięciu lat amatorka pisania. Autorka bloga https://slowmibrak.pl/

.

Swoje przeżycie przekuwam w słowa. Słowa w zdania. Zdania w opowieści.

#czwartykonkursbabińca

#konkursowasobota

III

Urszula Kozioł

Nagi wiersz

Słońce już prawie pogrążyło się w mroku

ale zdążyłam je zawrócić ku wschodowi

niech ten dzień albo nie mija

albo niech się stanie od nowa

radość z niczego

bez wyraźnego powodu

spadła na mnie za sprawą myszołowa

który lot swój nade mną zatrzymał

wyniesiona falą wewnętrznej muzyki

aż poza twoją nieobecność

jestem tak przeźroczysta

tak otwarta na przepływ świateł i cieni

że przegląda się we mnie niebo

i nagle czuję wiem

jesteś tak blisko

jak gdybym się znalazła na linii twoich źrenic

zeszłej nocy w uchylony twój sen

wbiegłam bez pukania

na chwilę

zastałam cię w czarnym śniegu

pośród różowych pawi

lecz gdy przez trójkąt cienisty do ciebie się przelśniłam

usłyszałam jak ci serce zabiło

spojrzałeś

i nieruchome gwiazdy w nagłym rozbiegu

zamieniły się ze sobą miejscami

całe moje ciało jest dzisiaj ustami

które głośno krzyczą twoje imię

pod moją skórą

na wysokość talii

złoty rumianek słońca rozjarza się unerwionymi promieniami

kiedy się do mnie przybliżasz

deszcz biały w liliach a w róży czerwony

naglącym dźwiękiem całą mnie z zasłon obmywa

niech nie mija ten dzień

nie chcę nocy bez ciebie

wszystko we mnie bezgłośnym śpiewem

wabi cię i przyzywa

zdjęłam swą suknię jakże ją znów wdzieję

*

Urszula Kozioł, pseudonim „Antoni Migacz”, „Mirka Kargol”, „Faun”, „U.K.”, „Uk”, „Uka”, „UKA” (ur. 20 czerwca 1931 w Rakówce) – polska poetka, pisarka, autorka felietonów i utworów dramatycznych dla dzieci i dorosłych.

IV

Justyna Markiewicz

***

Zachwycam się bladą myślą

Ma cztery krzywe ściany

A na nich dziwne zdjęcia

Z oczami wyłupionymi

Jakby widziały nieszczęścia

Osiem nieszczęść

Co tu robimy?

Gdzie jesteśmy?

Co dalej?

I co po dalej?

Dlaczego mamy otwarte usta?

Ah, tak.

To ja,

Tylko ja.

I pustka głupia jak te ślepia.

Ich blade myśli.

A ich się nie da oszukać.

I miotam się między półkami

Ustawiam te krzywe ramki

Na krzywych ścianach.

Ah, tak.

Raz jeszcze, tylko ja.

Samotna

I sama

Na szczęście.

***

Justyna Markiewicz – urodzona 03.09.1995 w Kędzierzynie-Koźlu. Absolwentka Wyższej Szkoły Bankowej w Opolu. Zadebiutowała wystawą poezji pt. „Grafitowe domy” w lutym 2020. Pisze od dziecka – zarówno poezję, jak i prozę. Ma na swoim koncie teksty dla portali kobiecych i młodzieżowych. Swoją twórczość publikuje na facebookowej stronie Karmel z solą.

W niedalekiej przyszłości planuje wydać autorski tomik poezji.

V

Natalia Tkaczyk

***

ona zazwyczaj się zaczyna kiedy kwitnie tarnina

kobiety obcinają włosy między jabłoniami złamanymi paraliżem

załamując ręce jak w lamencie czy greckiej tragedii

zaciskając pułapkę ust żeby nie wyfrunęła z nich synogarlica

obietnicą milczenia czekania próchnienia –

jej ciepłe jajeczka pod językami gorzknieją

ucięte pasma włosów jak zaskrońce uciekają w trawy

niebiańska wyszywanka zwisa deszczowymi nitkami

nad wysławianymi sadami

nad niewysłowionym życiem

w którym widać tylko lewą stronę tego szycia

ona zazwyczaj się kończy kiedy już nikt nie czeka

wtedy kobiety zrzucają z ramion czarnotkaność ubrań

łamią na piersiach woskową pieczęć śpiewu

chór jabłoni z ulgą oddycha wyfruwa synogarlica

żółtko rozpływa się w ciemnej pieczarze ust

jak nienarodzone światło słońca

jakby niczego w ogóle nie było

i czas opuszcza lufę

tylko blond zaskrońce co noc

wypełzają z traw co rano

wpatrują się w oczy kobiet

w sukniach z płatków

rozplatających włosy

które jednak nie odrosły

Przełożyła Aneta Kamińska

#środyzanetąkamińską

*

Natalia Tkaczyk (1984) – ukraińska poetka i tłumaczka. Pochodzi z Iwano-Frankiwska, obecnie mieszka w Warszawie. Absolwentka Instytutu Filologii Przykarpackiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stefanyka. Autorka dwóch książek poetyckich: „Skałka w sonci” (2005) i „Naskriz’” (2014). Tłumaczy polską poezję. W 2017 roku była stypendystką programu Ministra Kultury RP „Gaude Polonia”.

VI

Barbara Nowakowska

majowa medytacja podwórkowa

rozglądam się dookoła kiedy zapominam

jestem wnuczką brzóz

córką dworcowych gołębi

młodszą siostrą miejskich szczurów polnych myszy

przyjaciółką tlenu

sąsiadką mojego sąsiada (najtrudniejsze)

szorstka psia sierść dobra jak sen

trawa pod stopami – kawa

ślę zmyślne listy słońcu

nadstawiam liście

kocham się z niebem gdy nikt nie widzi

pozwalam mu prowadzić

chcę dawać dom jak ja dom dostałam

żywić dobrą karmą

jeśli w ogóle za coś

to chyba za jakieś pradawne grzechy

dostałam tę alergię na pyłki

*

Barbara Nowakowska – waha się, czy jest już poetką. Opublikowała utwór w magazynie „Poetycki”. Pojawia się na warszawskich slamach poetyckich pod pseudonimem Raban. Studiuje filologię polską. W wolnych chwilach zapomina podlewać swoje kaktusy.

VII

Gertrude Stein

Nim zwiędły kwiaty przyjaźni, zwiędła przyjaźń

(fragment)

XVIII

Kiedy śpię śpię i nic mi się nie śni ponieważ jestem właśnie

tym czym się wydaję kiedy jestem w łóżku i śpię.

XXII

Lubi być z nią więc mówi że lubi być z nią tak mówi.

XXIX

Kocham moją miłość całym m

Bo jest właśnie taka

Kocham ciebie całym a i b

Bo jestem przy tym

Królem

Kocham moją miłość całym a

Bo jestem królową

Kocham moją miłość i kocham a bo a jest czymś najlepszym

Pomyśl i zostań królem

Pomyśl dobrze i jeszcze pomyśl

Kocham moją miłość suknią i kapeluszem

Kocham moją miłość nie dla tego a dla tamtego

Kocham moją miłość bo jest moją ukochaną

Kocham ją całym m bo jest moją ukochaną

Kocham ją całym m bo jest moją miłością przy mnie

Dziękuję że jesteś obok

Nikomu nic do tego

Dziękuję że jesteś tu

Bo nie jesteś tam

I ze mną i beze mnie jakakolwiek jestem a bez niej ona może się spóźnić

i wtedy jak wszystko dokoła myślimy i widzimy że pora nam płakać

Jej i mnie.

Przełożyła Julia Hartwig

*

Gertrude Stein (ur. 3 lutego 1874 w Allegheny, zm. 27 lipca 1946 w Paryżu) – amerykańska powieściopisarka żydowskiego pochodzenia, poetka i feministka. Miała wpływ na rozwój modernistycznej sztuki i literatury. Większość życia spędziła we Francji. Wyjątkowy styl Stein odznacza się użyciem słów bardziej dla ich skojarzeń i dźwięku, niż dla dosłownego znaczenia, skomplikowanym systemem powtórzeń i przekształceń jednego tematu wyrazowego, odejściem od klasycznego przestankowania i normalnej składni, ukazywaniem wrażeń i stanów umysłu bardziej, niż snuciem wątków.

*

Fot. Gertrude Stein i jej wieloletnia partnerka Alice B. Toklas

#MiędzynarodowyDzieńPrzeciwHomofobii