Jaworska, Jarocka, Luque-Kurcz, Plath, Jastrzębska, Tylman, Starowojt, Janion

 I

Marzena Jaworska

Pin up

Wskażę ci miejsca, w których

trzymam się najmocniej.

Tam mnie powiesisz na jednym

ze znalezionych haków albo

przybijesz z otwartymi ramionami

mówiąc, że takie pozycje są tylko dla aniołów,

wtedy uniosę się głosem.

Z góry lepiej słychać, ale to echo,

nie ja, będzie powtarzać po stokroć:

jestem otwarta jak rany na dłoniach,

którymi cię witam.

W dniach, w których nie dzwonisz,

nie piszesz i nie oddychasz - dajesz mi czas,

by bezpiecznie dojść do ściany.

*

Marzena Jaworska – poetka, Podlasianka. Publikowała m. in. w „Przeglądzie Artystyczno-Literackim”, „Studium”, „Frazie”, „Lampie i Iskrze Bożej”, „Autografie”, „FA-arcie”, „Toposie”, „Magazynie Literackim”, „Ricie Baum”, „elewatorze”, „Blizie”. Laureatka kilkudziesięciu ogólnopolskich konkursów literackich. Wydała tomik z wierszami dla dzieci „Fiszki”, arkusz poetycki „Historie sieroce”, a niedawno książkę poetycką „Pliki otwarte”.

II

Ewa Jarocka

ogród

róża zdechła niczym pies, zaskowyczała i padła

głową w stronę wschodu. czy miałam się do niej modlić,

wypraszać u niej łaski i może nawet aureolę?

chodziłabym taka święta po ogrodzie

i pouczałabym inne róże: jeśli chcecie zdychać,

to tylko jak psy. kwiaty dziwiłyby się,

że nie jestem piękna, mam odwagę być jarocką.

kiedyś usiłowałam całować się z psem, pachniał różą.

pachniał tak, bo brakowało mi bliskości. teraz też

nie mam nikogo, kto pielęgnowałby w ogrodzie

moje kwiaty, moje korzenie i całą mnie w kaloszach.

może bóg kiedyś zechce oddać światu jarocką?

i odda mi siebie i wreszcie będę swoja, nigdy już

żaden pies nie będzie udawał róży, a róża psa.

- wiersz pochodzi z tomu „cienie piszczących psów”.

*

Ewa Jarocka – pisarka, autorka trzech tomów poetyckich i dwóch mikropowieści. Nominowana do wrocławskiej nagrody kulturalnej Gazety Wyborczej wARTo 2017 i 2018, nagrodzona na XIII Festiwalu Złoty Środek Poezji w Kutnie. Za ostatni tom „cienie piszczących psów” (Wydawnictwo Kwadratura, 2020) nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia 2021. W 2021 w Wydawnictwie papierwdole-Katalog Press ukaże się jej powieść. Mieszka i pracuje we Wrocławiu.

III

Monika Luque-Kurcz

#premiery

#matronatbabińcaliterackiego

dwa wiersze

ARCHÉ

życie nie bywa dobre ani złe

jest próbą

chwytania gorących ogników w palce

wczoraj mogłam napisać wiersz o uczuciach

wbitych pod paznokieć

o ciszy

sennego miasta gdy światła

zdają się krzyczeć

mogłam wczoraj wystukać obcasem

nieskończoną ilość myśli

nazwać je imionami galaktyk

z kawałka drewna wystrugać pragnienia

posadzić na krześle i patrzeć

jak świta

POCIĄG DO LOD

poznaliśmy się na wiecu karl

gustaw nosił bokobrody

ja byłam małą żydówką

skazana za autoagresję bez prawa

łaski wnikałam jak kornik w chrystusowe stopy

na krzyżach schło pranie

nie znałam imion możnych ani współrzędnych

galaktyk od święta przynoszono nam wodę

żyliśmy jak zwierzęta

gdyby nawet czas się zatrzymał

nie poznałabym pozostałych

~

Wiersze pochodzą z debiutanckiego tomu, zatytułowanego PORTRET UBU, który ukazał się w sierpniu 2021 r. w Rzeszowie. Książkę z matronatem Babiń ca Literackiego można zamawiać u wydawcy, na stronie Podkarpacki Instytut Książki i Marketingu.

*

Monika Luque-Kurcz (czyt. Luke) ur. 5 sierpnia 1977r. w Rzeszowie. Mieszka w Ropczycach na Podkarpaciu. Debiutowała w WYSPIE Kwartalniku Literackim w 2016 r. Jej wiersze drukowano także we Frazie, Migotaniach, Akcencie, Kwartalniku Artystycznym, Obszarach Przepisanych, Helikopterze, sZAFie, Nestorze, Projektorze-kieleckim magazynie kulturalnym. W Mojej Przestrzeni Kultury (MPK), internetowym Babińcu Literackim. Jest współautorką Antologii Poetów Polskich 2017 (Pisarze,pl)

Tomik PORTRET UBU jest hołdem dla wielkiej artystki Dory Maar, której dzieło wieńczy okładkę.

IV

Sylvia Plath

Medalion

Obok bramy z gwiazdą i księżycem

Wplecione w odarte z kory drzewo

Pomarańczy w słońcu leżał brązowy wąż

Jak sznurowadło bezwładny, umarły

Aczkolwiek wciąż giętki, jego szczęka zdjęta

Z zawiasów i uśmiech szeroki, nieszczery,

Język strzała koloru róży.

Nad swoją ręką powiesiłam go.

Kiedy zwróciłam go ku światłu

Jego małe cynobrowe oko rozżarzyło

Się refleksem od szkła odbitym;

Tak jak onegdaj przy rozłupywaniu skały

Iskrzyły się okruchy granatu.

Kurz do barwy ochry zmatowił jego grzbiet

Sposobem w jaki słońce niweczy pstrąga.

Jeszcze jego brzuch podtrzymywał ogień

Znikając pod kolczugą,

Stare klejnoty w błysku każdej

Nieprzezroczystej łuski brzucha:

Zachód słońca spojrzał poprzez mleczne szkło.

I zobaczyłam białe robaki skręcone jak spirala

Cienkie jak szpilki na tle ciemnego sińca

Gdzie jego wnętrze wybrzuszyło się jak

Gdyby trawił mysz.

Na podobieństwo noża był dość cnotliwym,

Czystym metalem śmierci. Parobek

Cisnął cegłę czym spełnił swój śmiech.

Przełożyła Olga Lubińska

*

Sylvia Plath (ur. 27 października 1932 w Jamaica Plain k. Bostonu, zm. 11 lutego 1963 w Londynie) – amerykańska poetka, pisarka i eseistka, zaliczana do grona tzw. poetów wyklętych. Współcześnie znana m.in. dzięki na poły autobiograficznej powieści Szklany klosz. Jej poezja należy do nurtu poezji konfesyjnej. Sylvia Plath jest przy tym jedną z czołowych postaci kierunku w literaturze lat 50. i 60. XX wieku, określanego mianem Konfesjonalistów.

O życiu artystki opowiada film pt. Sylvia z 2003 roku. Poetkę zagrała Gwyneth Paltrow.

V

Maria Jastrzębska

***

Niedźwiedź krąży na rowerze wokół rynku. Nosi czerwony kaszkiet, a na szyi ma tabliczkę z imieniem. Wyraźnymi literami jest na niej napisane: "Na imię mam Pimpo ‐ wybierz się ze mną na przejażdżkę!" Rower ma z tyłu małą przyczepkę. Piątka lub szóstka dzieci może się w niej przejechać dookoła straganów, skręcić w którąś z uliczek otaczających rynek. Na widok niedźwiedzia każdy dzieciak o niczym innym nie marzy. Rodziców nogi już niosą w stronę tresera, mężczyzny z twarzą tak gęsto pokrytą tatuażami, że prawie nie widać mu oczu, który pali jednego cheroota za drugim, żuje i wypluwa ich końcówki. Trzeba zapytać niedźwiedzia, odpowiada i szarpie za łańcuch, który zwierzę ma na szyi. Niedźwiedź potakuje swoją wielką, brązową głową. Dzieci gramolą się do środka, po czym, ku przerażeniu rodziców, mężczyzna pociąga jeszcze raz za łańcuch i wypuszcza go z rąk. Niedźwiedź odjeżdża bez nadzoru, dzieci piszczą z radości. Myślałam, że takie rzeczy są zakazane, mówi Ingénue. Tutaj jest inaczej, mamrocze pod nosem Cowboy Hat.

Jest koło południa, dzień jest upalny. Straganiarze zaczynają już składać swoje kosze, ten czy tamten ogłasza ostatnie przeceny dnia na niesprzedane pomidory, pigwę, indyki i jamon. Nad tym wszystkim kołują muchy, a Pimpo rozpoczyna właśnie kolejną przejażdżkę dookoła placu. Czerwony kaszkiet niedźwiedzia znika za rogiem. Rodzice czekają, żeby pomachać do dzieci. Rozglądają się za mężczyzną z łańcuchem, ale nigdzie go nie widać. Któryś ze sprzedawców, zajęty pakowaniem skrzynek pełnych cytryn, wzrusza ramionami i wskazuje na najbliższy bar. Dorośli dzielą się na dwie grupy i z dwóch stron obiegają plac, ale po niedźwiedziu na rowerze nie ma już śladu.

Przełożyła Anna Błasiak

*

Maria Jastrzębska - poetka, tłumaczka, redaktorka i animatorka kultury. Ostatnio opublikowała "The True Story of Cowboy Hat and Ingénue". Przetłumaczyła na angielski tom Justyny Bargielskiej "The Great Plan B".

VI

Barbara Tylman

Gra w kamienie

Zagrajmy razem w złociste kamienie.

Dopóki jeszcze czują dotyk wody.

Gdy do palców przylega wilgotny

piasek, a dłonie biorą je w siebie

z czułością, odnajdując przeszłość.

Albo zagrajmy w kamienie zielone.

Wydarte głębinie. Mchem otulone.

Wtedy miękkością nie kaleczą,

gdy nie mają w sobie nadziei wygranej.

A może lepiej zagrajmy w błękitne kamienie.

Zamknięte w garści staną się

własnym dla każdego niebem.

Kamienie czarne, jak czarne myśli

ukryjmy w najgłębszej

jaką tylko ma Ziemia, kieszeni.

*

Barbara (Maria) Tylman – rocznik 1947. Urodziła się i mieszka w Poznaniu. Z wykształcenia i zamiłowania handlowiec. Na drogę literacką wstąpiła po przejściu na emeryturę. Od 2001 roku związana z Klubem Literackim CK „Zamek” (obecnie „Dąbrówka”), od 2007 roku należy do Związku Literatów Polskich Oddział w Poznaniu. Uprawia poezję i prozę. Pisze bajki dla dzieci. Laureatka licznych konkursów poetyckich i literackich. Publikuje w krajowej prasie literackiej oraz prasie lokalnej. Autorka ośmiu tomików poetyckich i dwóch zbiorów opowiadań.

VII

24.08 – Dzień Niepodległości na Ukrainie

Iryna Starowojt

***

Ta ziemia tysiąc lat trzymała niebo

gruszami kopuł, dzwonnicami,

jarmułkami synagog, minaretami meczetów.

Co do ukrainizacji,

to nie tak, jak myślisz.

To coś zupełnie osobistego i staje się nie z każdym.

Po prostu pewnego poranka w Kijowie

Inhiherda mówi na siebie: Iryna,

Kyrillos nazywa siebie Cyrylem,

a Sergo – Serhijem.

Mowa, o której najpierw pletli,

że taka nie istnieje,

potem gadali,

że urodziła się głuchoniemą wieśniaczką,

dlatego można z nią wszystko –

przecież nie poświadczy w sądach, a i gdzie te sądy,

a dla międzynarodowego trybunału

potrzebne jest ludobójstwo i tak dalej,

a ludobójstwa to nie ma.

Widzisz, nasze wojny nie bywają trzydniowe.

A ludzie nie tacy znowu są z żelaza.

Nie potrzebujemy przyjmować uchwał o prawie do zapominania.

Przeciwnie, musimy zawzięcie pamiętać,

przede wszystkim o przyszłości.

Jestem uchodźczynią, rozchodzę się jak krew po swojej ziemi.

Nie mogę uciec, ale mogę wyciec cała,

bo gdzie moja paczka Celoksu?

I wtedy zostaną tylko rozbite garnki jak z Trypola,

tylko hałdy z żużlu i łez jak z Donbasu.

To nawet lepiej, że nie wiesz,

co robić w takich wypadkach,

bo ci, którzy wiedzieli, tylko mówili, że wiedzą.

Uratuj mnie.

Na tej ziemi z gruszami kopuł, dzwonnicami,

jarmułkami synagog, minaretami

już tylu nie uratowano na zawsze.

Dasz radę, wiem.

Po prostu rozpoznaj we mnie siebie.

Mów do mnie mowami.

Zalizuj mnie językiem.

Przełożyła Aneta Kamińska

*

Iryna Starowojt (1975) – ukraińska poetka. Urodziła się i mieszka we Lwowie. Pracowała jako docent katedry teorii literatury Lwowskiego Uniwersytetu im. Iwana Franki, obecnie jest docentem katedry kulturologii Ukraińskiego Katolickiego Uniwersytetu. W latach 2009-2011

prowadziła też zajęcia w Państwowej Wyższej Szkole Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu. Należy do ukraińskiego PEN-Clubu. Autorka dwóch tomików poetyckich: „Wże ne prozori” (1997) i „Hroninhenśkyj rukopys” (2014). Wybór jej wierszy „A Field of Foundlings” (2017) ukazał się również w Stanach Zjednoczonych. W Polsce jej poezja była publikowana w antologii „Wschód – Zachód. Wiersze z Ukrainy i dla Ukrainy” (2014; tłum. Aneta Kamińska) oraz w Internecie, na stronach: „Wakat”, „ArtPapier” i „Babiniec Literacki” (tłum. Aneta Kamińska).

VIII

Maria Janion

Otóż sądzę, że podstawą humanistyki jest opowieść. Nie wystarczy coś zobaczyć, przeżyć lub nawet pojąć. Trzeba jeszcze umieć to opowiedzieć. (…) Opowieść, artystyczna w zamiarze lub nieartystyczna, dąży do formy – czy tego chce, czy nie chce. Jeśli nie dąży do formy, staje się niezrozumiała.

Źródło cytatu, Niesamowita słowiańszczyzna

*

Maria Janion (ur.24 grudnia 1926 w Mońkach - zm. 23 sierpnia 2020 w Warszawie)– polska historyczka literatury, idei i wyobraźni oraz krytyczka literacka specjalizująca się w historii polskiego i europejskiego romantyzmu, profesorka nauk humanistycznych, członkini Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności, doktor honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego.

#mariajanion

#rocznica

Borawska, Koman, Sexton, Musiał, Bragina, Kur, Harvey

 I

Beata Zuzanna Borawska

***

rzeka ma

zło

rzeka ma

złość

chciałam dziś do domu

nie potrafię

jutro też nie pójdę

nie potrafię

lepiej na wesoło

niż w złości

taka jestem głupia

bo zgodziłam się

na tej planecie

***

synku

ważne jest serce

umyj się

umyśl sobie

nie jestem stara baba

nie będę godzić serca

dość tego

oddaj kawałeczek serca

matce

***

zaprowadzę nas

do domu

do towarowego

trzeba by

popełnić samobójstwo

w dobrym towarzystwie

***

plecy mnie bolą

serce mnie boli

wszystko mnie boli

wczoraj dobrze czułam

a dziś gorzej

jestem oklepana

nie ma co wzywać policji

bo jestem połamana

nie ma nic gorszego

pizda mnie boli

łeb mnie boli

i serce

*

Beata Zuzanna Borawska (ur. 1985) – od ponad dziesięciu lat związana z kulturą jako: dziennikarka, animatorka kultury, wydawczyni płyt z muzyką jazzową, współautorka filmu pt. „Narcyz o sobie. Historia Marka Kazany”. Aktywistka społeczna, feministka, w czerwcu, nakładem wydawnictwa Granda, ukazała się jej debiutancka książka pt. „Sama siebie nie pamiętam”.

Wiersze z książki: „Sama siebie nie pamiętam”, Wydawnictwo Granda, Szczecin 2021

Matronat: Babiniec Literacki

II

Dorota Koman

Spowiedź

Naprawdę nie musisz być zazdrosny

o tego chłopca

z przedszkola

To tylko błyszczące guziki jego dziadka

(z orzełkiem!)

zawróciły mi w głowie

Nie umiałam wtedy jeszcze przymierzać

[nie swojego nazwiska

Nawet imię rozpłynęło się w pamięci

Okej, jadłam za niego te cholerne buraczki, ale

więcej grzechów nie pamiętam

*

Dorota Koman – poetka, redaktorka książek, krytyk literacki, popularyzatorka czytelnictwa. Absolwentka polonistyki (UŁ) i muzealnictwa (UW).

Wydała 10 tomików: od Freud by się uśmiał(Kraków 1992) doI jakby mimochodem(Warszawa 2020).Jej tomiki opublikowano na Białorusi,Słowacji,w Bułgarii, wiersze tłumaczono m.in. naangielski, niemiecki, czeski, węgierski.Śpiewa wiersze, wydała dwie płyty. Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Jest ambasadorką Fundacji „ABC XXI Cała Polska czyta dzieciom”.

III

Anne Sexton

Słowa

O słowa należy dbać,

nawet o te cudowne.

Dla cudownych robimy najwięcej,

czasami roją się jak owady

i nie żądlą, lecz całują.

Potrafią być nie gorsze od palców.

Potrafią być pewne jak skała,

na której nie wahasz się usiąść.

Potrafią być stokrotkami, ale i siniakami,

Mimo to jestem zakochana w słowach.

Są gołębiami spadającymi z sufitu.

Są sześcioma nieskalanymi pomarańczami na moich kolanach.

Są i drzewami, i kończynami lata,

a także słońcem, jego ognistym obliczem.

A jednak często mnie zawodzą.

Tyle rzeczy chcę powiedzieć,

tyle historii, obrazów, przysłów, etc.

Lecz słowa nie dość się do tego nadają,

całują mnie nie te co trzeba.

Czasami wzbijam się jak orzeł

ale na skrzydłach strzyżyka.

Jednakże staram się uważać

i być dla nich miła.

Ze słowami i jajkami należy ostrożnie.

Gdy się je uszkodzi, nikt ich

nie naprawi.

Przełożyła Monika J. Sujczyńska

*

Anne Sexton (1928-1974) – amerykańska poetka, zdobywczyni nagrody Pulitzera. Przez większość swojego życia cierpiała z powodu zaburzeń afektywno-depresyjnych. Swoją przygodę z poezją zaczęła dzięki terapeucie, który namówił ją do tej formy ekspresji. W twórczości Anne były często poruszane tematy związane z zaburzeniami psychicznymi oraz kobiecością. Otwarcie pisała m.in. o seksie, menstruacji, masturbacji. Cierpiała z powodu przemocy psychicznej i fizycznej ze strony męża. Popełniła samobójstwo odziana w płaszcz swojej matki.

IV

Anna Musiał

pusty pęcherzyk

powiedziała, że stracić dziecko to jak stracić ulubioną zabawkę.

przez chwilę jest smutno, a potem znajduje się nowe hobby –

skacze w gumę i znów bawi się w dom. dla takich dziewczynek

jest specjalne miejsce w piekle, mówisz i chyba się zgadzam.

z pourywanych fragmentów śnię drobne rączki, przepowiadam

przyszłość. podobno nie mogę być jedną z was, ani żadnym ze

swoich wcieleń. od teraz należę do rodziny kobiet bez nazwy.

nie wiem, jak wypełnić puste gniazdo i pusty pęcherzyk.

*

Anna Musiał (1987) ‒ polska poetka, recenzentka. Redaktorka Babińca Literackiego w latach 2017-2020. Autorka dwóch książek poetyckich: "Pandemonium" (Wyd. Eperons-Ostrogi, Kraków 2015) i "Coleoptera" (Fundacja Duży Format, 2018). Pod jej redakcją ukazała się także 111. Antologia Babińca Literackiego 2016-2019 (Fundacja Duży Format, 2020). Publikowała w wielu magazynach papierowych i internetowych. Jej wiersze znalazły się w antologii 2Miesięcznika pt. „Grała w nas gra” (2017), w Antologii Poetów Polskich (2017) wyd. Pisarze.pl, oraz w antologii „Miłość w czasach fejskultury” (2019) pod redakcją Kai Kowalewskiej. Dwukrotnie nominowana w Konkursie Poetyckim Fundacji Duży Format w kategorii "po debiucie" (edycja 2018 i 2019).

V

Olga Bragina

***

chciałam być dobrą dziewczynką naprawdę chciałam

ale dobra dziewczynka powinna myśleć w pierwszej kolejności o rodzinie

ja miałam pracę i teatr mama mówiła co z was za młodzież tylko byście pracowali i bawili się

jeśli pisałam z kimś na temat poezji mama oglądała jego zdjęcie profilowe i zastanawiała się

jakie wyjdą dzieci

potem zaproszono do nas w gości mojego kuzyna

chrzestna trzymała go dla swojej córki ale jej się nie spodobał

powiedziałam jaki jest sens wychodzić za niego za mąż on jest za skąpy

o miłości w ogóle nie było mowy to w ogóle nie byłby argument nikt mnie nie pytał

naprawdę chciałam być dobrą dziewczynką ale zrozumiałam że nie dam rady

potem zakochałam się w mężczyźnie który pokłócił się z żoną mówił że u nich wszystko

skończone na zawsze mnie po prostu podobały się jego wiersze

on sprawił sobie jeszcze dwie kochanki potem wrócił do żony ona mu wybaczyła

potem zgodziłam się spotykać z mężczyzną który kochał literaturę tak samo jak ja

wtedy nie rozumiałam że miłość do literatury sama z siebie nie czyni mężczyzny bardziej

uczciwym ani empatycznym sama miłość do literatury to za mało

o miłości znowu nie było mowy to nie mogłoby stać się argumentem

wspólne zainteresowania patrzenie w tym samym kierunku ostatecznie ciesz się że jesteś w

związku a nie tylko z żonatym babiarzem

ale cieszyć się nie było z czego robiło się tylko gorzej potem zaczęła się wojna

przeprowadziłam się do mężczyzny który był modelowym seksistą i watnikiem

najpierw próbowałam z nim dyskutować potem po prostu milczałam czasem denerwowałam

się ponieważ cały czas milczeć się nie da

potem wyjechałam tęskniłam dlatego że chemia i wspólne zainteresowania i w ogóle wiele

wspólnego ale bez niego było łatwiej długo bym tego wszystkiego nie wytrzymała

potem znowu spotykałam się z seksistą i watnikiem mówili mi to coś w twoim charakterze co

ich przyciąga

chciałabym być dobrą dziewczynką ale okazywałam się histeryczką rozbiłam telefon

rozbiłam filiżankę okazywałam się kimś innym

on mówił ty nie możesz mnie kochać ty mnie przede wszystkim nie znasz ja w ogóle nie

byłam pewna czy chcę znać

ostatecznie nawet mama powiedziała że związek to nie dla mnie teraz jestem prawie spokojna

z nikim się nie kłócę niczego nikomu nie staram się udowodnić nie rozbijam filiżanek niech

mnie uważają za złą

Z języka rosyjskiego przełożyła Aneta Kamińska

#środyzanetąkamińską

*

Olga Bragina (1982) – ukraińska poetka, prozaiczka, tłumaczka i krytyczka. Mieszka w Kijowie. Absolwentka Wydziału Translatorskiego Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Lingwistycznego. Autorka książek: „Applikacii” (2011), „Namedropping” (2012), „Fonowyj swiet” (2018), „Riecz pochoża na karmannyj fonarik” (2020). W Polsce jej wiersze były publikowane w „Wakacie” i „Helikopterze” (tłum. Tomasz Pierzchała) oraz w antologii „Ukraińska Nadzieja” (tum. Mateusz Napieralski)

VI

Bożena Kur

Innego czasu nie będzie

zróbcie szum wokół kobiet

niech się budzą

te świty i powiewy dla nich

i ptaki wracają z ciepłych krajów

otwórzcie kosmos kobietom

niech szaleją

te miraże i plejady dla nich

i legenda o początkach z kropli mleka

już czas

świecie nasz czas już

innych kobiet nie będzie

*

Bożena Kur, bez oficjalnego dorobku literackiego, pisze niezmiennie pod wrażeniem możliwości, by słowami komponować obrazki „z życia wzięte”, szczęśliwa kiedy kolejne teksty zatrzymują czytelnika.

VII

PJ Harvey

Pokój gościnny

Szary gołąb kołuje nad ruinami.

Odrzutowiec zmierza do bazy.

Chłopiec taszczy niebieski kanister z ropą.

Śpiewa do ptaka.

Gdzie mam iść?

Nie mam przecież domu.

Kiedyś miałem dom,

ale przyszli goście

i już zostali.

Gdzie mam iść?

Prowadzi nas przez wioskę.

Tu kogut. Tam sterta butów

przed zaciemnionym domem.

Siadamy na pomarańczowych poduszkach.

Dzieci przynoszą nam herbatę i chleb.

Nic im nie kupiliśmy, szkoda.

Mam nadzieję, że my będziemy wiedzieli

kiedy sobie pójść.

Przełożył Sławomir Kuźnicki

*

PJ Harvey (1969) – brytyjska kompozytorka, multiinstrumentalistka i piosenkarka rockowa; również poetka i pisarka. W latach 2011-2014 razem z amerykańskim fotografem Seamusem Murphy'm odbyła szereg podróży do Kosowa, Afganistanu i Waszyngtonu. Ich pokłosiem jest płya "The Hope Six Demolition Project" (2016) oraz książka "The Hollow of the Hand [Wnętrze dłoni] (2015), zawierająca jej debiutanckie wiersze i zdjęcia Murphy'ego. Niniejsze wiersze pochodzą właśnie z tego tomu, a konkretnie z jej części kosowskiej.

*

Sławomir Kuźnicki - poeta, krytyk literacki i muzyczny, tłumacz, adiunkt w Instytucie Filologii Angielskiej Uniwersytetu Opolskiego; autor monografii Margaret Atwood’s Dystopian Fiction: Fire Is Being Eaten (2017) oraz czterech tomów poetyckich: Już nie zielone (2002), Drzwi przez głowę (2003), Geometria wody (2010) i Kontury (2018).