Jastrzębska, Nowak, Nosowska, Mazur, Hegemajer, Henry-Dawson, Kozłowska-Doczyk

 I

#16dni

Maria Jastrzębska

***

Nabierz na palec smalcu i nasmaruj nim swoje labiolitos, żeby mniej tarło, wymaż sobie włosy łonowe i uda sokiem z granadas. Pomyśli, że masz trudne dni, starsze kobiety radzą Rocio. Używaj łokci i zębów, to twoja naturalna broń. Nie, nie szarp się, leż bez ruchu, bo to ich tylko bardziej podnieca. Nie potrafią się dogadać. Jak tylko rozluźni uścisk, wyślizgnij się z jego objęć, baberita mi. Sama sprawdź, ciotka wskazuje na niebo przez niewielkie okno, czy wiewiórki są już w gnieździe? Czy gęsi lecą nisko? Widzisz brylantową aureolę wokół księżyca? Módl się, żeby dzisiaj spadł śnieg i odciął przełęcz, bo wtedy żołnierze nas nie znajdą.

Przeł. Anna Błasiak

*

Maria Jastrzębska jest poetką, redaktorką oraz tłumaczką na angielski. Przełożyła "The Great Plan B" Justyny Bargielskiej. Jej piąty zbiór wierszy "Small Odysseys" ukazał się właśnie w Anglii. www.mariajastrzebska.wordpress.com

Zdjęcie: Lesley Wood

III

Dorota Nowak - wyróżnienie

jadłowstręt

w przerwie na lunch piłyśmy kawę

twoja czerwona sukienka opinająca

chude ciało przyciągała męskie spojrzenia

mówiłaś o kolejnym związku i ucieczce

by zdążyć zanim on zrobi to pierwszy

i o zakupie sukienki rozmiar mniejszej

od dawna wypadają ci włosy ukrywasz

pod makijażem ziemistość koloru skóry

biegasz nocami drżysz z lęku o pracę

miałaś osiem lat gdy usłyszałaś jak ojciec

powiedział do matki że ją zwolni i zostawi

*

DOROTA NOWAK – autorka tomów poetyckich: „na dwa” , „opium”, „antidotum” , „Zarzewie”, „rano otwieram oczy”. Laureatka kilkudziesięciu ogólnopolskich konkursów poetyckich. Nagrodzona za tom „na dwa” w konkursie na książkowy debiut poetycki w ramach Nocy Poezji w Krakowie (2014) oraz Pierwszą Nagrodą Grand Prix w II Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim O Złotą Pszczołę (2019) za projekt poetycki pt. Zarzewie. Finalistka tegoż konkursu w 2021 r. – koncepcja książki stała się

pierwowzorem tomu „rano otwieram oczy”. Jej wiersze publikowane były w kilkudziesięciu antologiach oraz pismach literackich, m.in. w Twórczości, Toposie, Ypsilonie, Helikopterze, Migotaniach, pisarzach.pl, Gazecie Kulturalnej, Okolicy Poetów, Akancie, Krajobrazach Kultury, Protokole Kulturalnym, Radostowej, ARTISie, Echu Piątkowa.

*

Prezentowany dzisiaj wiersz poetka napisała specjalnie na Babińcowy konkurs.

#szóstykonkursbabińca

#konkursowasobota

#16dni

III

#16dni

Katarzyna Nosowska

GOŃ

Niby wiesz, że się żyje, żyje, żyje, a na mecie jest śmierć

Niby wiesz, bo na biologii ci mówili, z telewizji ją znasz

Może ktoś, kogo znałeś, ktoś bliski, wiecznym zasnął już snem

Może masz w telefonie numery do nieżywych już ciał

Skoro wiesz, czemu lekko traktujesz, jakby w miejscu stał czas?

Czemu błędy popełniasz bez końca, wciąż te same od lat?

Skoro wiesz, czemu wstajesz do pracy, której szczerze masz dość?

Czemu milczysz znudzona przy mężu, który daje ci w kość?

Dziewczyno!

Dziewczyno!

Niby wiesz, że się żyje, żyje, żyje, a na mecie jest śmierć

Niby wiesz, a pozwalasz osiłkowi przy dzieciakach się prać

Widzisz sufit i ryczysz bez dźwięku, kiedy przychodzi noc

Gdy cię ciałem dociska do łózka, bierze swoje ten cham

Skoro wiesz, czemu lekko traktujesz, jakby w miejscu stał czas?

Czemu tkwisz w dybach lęku, w tej celi, którą stał się wasz dom?

Choć przeraża cię zmiana - bierz dzieci i nogi za pas!

Kto ci zabroni?

Kto? No kto?

Goń, goń, goń

Goń, goń, goń

Goń, goń, goń

Goń, goń, goń, dziewczyno!

Goń, goń, goń

Goń, goń, goń

Goń, goń, goń

Goń, goń, goń, dziewczyno!

Goń, goń, goń

Goń, goń, goń

Goń, goń, goń

Goń, goń, goń, dziewczyno!

Goń, goń, goń

Goń, goń, goń

Goń, goń, goń

Goń, goń, goń

Źródło: Musixmatch

Fot. Anna Głuszko-Smolik/Supersam Music

IV

Krystyna Mazur

Wodę śnić

Pomimo chłodu idącego od wody

próbuję zgarnąć resztki słońca

na zapas, na zimny czas który rozrasta się

mrożąc nogi zanurzone

w wodzie. Nie mogę się ruszyć

Chowanie do środka oziębłych głosów

przypomina łapanie mgły.

Nic nie zmienia. Limit cudów

obiecujących niezbędne do życia ciepło

wyczerpałam z chwilą założenia białej sukni

A jednak jeszcze próbuję

pomimo chłodu idącego od wody.

Mogłabym się skryć w bliskim człowieku,

lecz tylko jego cień biegnie przede mną

Już nie myślę o smakowaniu owoców

z innego drzewa. Wcześniej niż później

też zamarzną łamiąc zęby gryzącym.

Jeszcze tylko chcę nadać imię dziecku,

które za wcześnie się urodziło

by bez litości spłonąć nie trafiając

w chłód idący od wody.

*

Krystyna Mazur - debiutowała w 2002 r. w pokonkursowym almanachu Poczty Poetyckiej Radia Koszalin. Jest laureatką kilku ogólnopolskich konkursów poetyckich. Wydała tomiki: „Księżyc od kota silniejszy” (2008), “Detoks” (2011), „Poemat kresowy” (2015), „Przyciąganie nieziemskie” (2018), „Wspólna przestrzeń” (2019) i „Nie zamawiałam budzenia” (2021). Mieszka w Szczecinku. Promuje poezję w lokalnym środowisku. Pracuje w Samorządowej Agencji Promocji i Kultury, organizuje m.in. Ogólnopolski Konkurs Poetycki “Malowanie Słowem" im. M. Czychowskiego. Prowadzi klub poetycki “OPAL”. Należy do Stowarzyszenia Autorów Polskich.

Krystyna Mazur. Fot. Jolanta Stelmasiak

V

Klaudia Hegemajer

Rozkład jazdy

Byłem sam jak tunel. Uciekały ode mnie ptaki,

a w nocy wchodziły z wściekłym natarciem.

[Dwadzieścia poematów o miłości i jedna pieśń rozpaczy – 1,

Pablo Neruda]

czwarta nad ranem

godzina topielców wypływających na powierzchnię świadomości

pominiętego ustępu w umowie życia tego najważniejszego

obrazu z przyszłości (niech będzie że dzieci)osnutego mglistym kokonem

boisz się go dotknąći zajrzeć do środka

godzina butli z gazem której ktoś nie dokręcił

jeśli nie tu to gdzieś w innym mieście

najpierw szum przez który nie możesz utrzymać myśli przy sobie

potem miarowe uderzenia

ciche głośne głośniejsze szybsze

wstajesz

czy nikt nie słyszy tego łomotu tych razów wymierzanych co pół sekundy

w rytmie nadawanym przez szalone wskazówki

chociaż przyspieszają jutro nie dojrzewa

kurczy się i traci ostrość

czy o czwartej nad ranem wszystko przybiera formy złośliwe i beznadziejne

myśli rzucają się do okna ale grawitacja nie działa w ciemności

wybiegają na klatkę schodową

ta odwraca wzrok i gasi zielone strzałki

ja oczywiście mogę wystawić zwolnienie

ale chyba nie chce pan/pani pokazać takich papierów w pracy

wiesz czego chcesz

żeby czarna skórzana torba ważyła tonę

żeby nie mogli jej ruszyć oderwać od podłogi

będą musieli zadzwonić po pomoc

przyjedzie drugi zespół zaczną się zastanawiać

ptaki odlecą na drugą stronę ulicy

każda mętna myśl zduszona przezgwar i zamieszanie

niech ta torba waży tonę

a oni niech się z nią siłują

otworzą okna i dyskutują

niech korytarzwypełniągłosy

może zaparzyszherbatę

albo żeby wybiła piąta

noc odjeżdża pierwszym tramwajem

dobrze znasz rozkład jazdy

pierwszy jest zaraz po piątej

*

Klaudia Hagemajer – urodzona w Warszawie, absolwentka WPiA Uniwersytetu Warszawskiego, prawniczka. Publikowała wiersze na portaluliterackim.pl (Fabrica Librorum), w internetowej gazecie kulturalnej „Salon Literacki”, w Almanachu Warsztatów Literackich „Pomost 2017”, w zbiorze „Odbicia Saskiej Kępy”. Zdobyła wyróżnienie w I i II Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. P. Nerudy oraz w XV Ogólnopolskim Konkursie im. Michała Kajki.

VI

Ewa Henry-Dawson

***

W tym kraju nie może być dobrze,

w tym kraju nie może być fajnie,

nudnawo, spokojnie,

i prawo i rządnie,

ot, tak sobie,

bez powodu zwyczajnie.

Żeby bilet skasować,

podnieść puszkę po piwie,

patrzeć jak chmury płyną

niezrzeszone, leniwie.

By był mir w wielkiej płycie

zdrowe złóż wydobycie.

No nie!

tu, kurwa trzeba walczyć o życie!

Tu trzeba harować,

po łokcie urabiać,

od pyska odrywać,

i z gardła!

i z gardła wyrywać!

Tu krew, pot i łzy,

tu lewak cię lży,

tu, panie, kurwa, trza krwi!

Tu, jak brzoza to zamach,

jak flaga to w szramach,

tu, jak ziemia to święta,

tu historia - wyklęta,

tutaj geja twarz wraża

tęczą boga obraża,

tu łańcuchy i mury,

tu zerwikaptury,

tutaj krwi nie odmówi nikt!

Tutaj topór za pasem,

tu mogiła pod lasem,

tu kamienie na szaniec,

tu mały powstaniec,

tu wróg w próg,

ułan w koń,

ruki pa szwam,

bagnet na broń,

no i

tak nam dopomóż bóg!

Tu rozdziobią nas kruki i wrony,

z braku wron sąsiad/sąsiadka,

tu się stąpa po prochach,

biskup tu strzela focha,

tu skrwawiona pałatka,

tu nawet brud za paznokciem,

to święta jest

ziemia matka.

Tu, Polak mały o świcie,

wyliczając jej blizny

winien jest oddać życie

myjąc ząbki dla miłej ojczyzny.

W tym kraju nie może być fajnie,

w tym kraju nie można zwyczajnie.

Tu Ryczany, Chazany,

tu Rydzyki, Terliki,

tu barierki, drabinki,

tu państwowe macice,

miesięcznice, krwawice,

tutaj w piątek i świątek

morderstwa dzieciątek,

tu krwi nie odmówi nikt!

Tu wspólnego trza wroga,

tu trza trwogi do boga,

tu na pal cię nawleczem,

tu trza ogniem i mieczem,

w narodowym pobabrać się łajnie...

…..

W tym kraju nie może być fajnie.

................................

Ewa Henry-Dawson, urodziła się w Polsce mieszka w Kanadzie. Feministka od 1966. Robi trochę wszystko. Więcej maluje niż pisze. Odziela ważne od nieważnego. Wbrew pozorom ciągle jeszcze bardziej lubi ludzi niż ich nie lubi.

VII

Małgorzata Kozłowska-Doczyk

***

te dziewczyny

te tatuaże na kostkach

dźwięki obcego języka

jak sprężyny naciskowe

odbijają się o błękit maseczek

ticket, exactly,...elly…

chciałabym być swobodna

jak rozciągnięte dresy

wykrzyczeć me too

z ognistymi końcówkami

zamachać tulipanem

na przedramieniu

*

Małgorzata (Małgosia) Kozłowska-Doczyk - dziennikarka, z zamiłowania poetka i blogerka (bluetram.net). Mieszka w Galway w Irlandii wśród ludzi z różnych kultur. W sercu zawsze ma Wrocław.W swoim pisaniu stara się akcentować poetycką stronę życia, niepozorne detale codzienności, ścieżki, które inspirują do zmiany społecznej. Autorka tomiku „Szkice z wędrowania”. Pracuje nad kolejną książką poetycką oraz nad publikacją o kobietach, które robią coś z pasją.

Podgórnik, Owsiana-Bilska, Klubowicz, Dikta, Ciesielska-Pawlak, Walusiak, Ablewska-Lech, Obuch, Kryńska-Szostak, Lipska, Kaczorowska, Nicoś-Trenk, Rykowska, Tetlak

 I

Marta Podgórnik

*** (baloniki i straszydełka)

Nina Hagen, zawsze ją słyszałam, kiedy miały się

Zdarzyć jakieś katastrofy. Te straszne i odległe,

Jak pożar szpitala, i te małe, jak serca, które mają

Dosyć.

Słuchałam Niny Hagen, gdy na festiwalu mój głos

Umilkł, bo gdzieś tam znów spadały bomby,

I znów się trzeba zrzucić, i coś nie pozwala

Odpocząć i odrzucić

Retoryki wojny.

*

Marta Podgórnik – urodzona w 1979 roku w Sosnowcu; poetka, prozaiczka, redaktorka, krytyczka literacka, tłumaczka, wykładowczyni warsztatów twórczego pisania. Laureatka m.in. Nagrody im. Jacka Bierezina, Turnieju im. Rafała Wojaczka, Nagrody Literackiej Gdynia i Nagrody Poetyckiej im. Wisławy Szymborskiej. Wydała dziesięć książek poetyckich, jej wiersze tłumaczono na kilkanaście języków (m.in. na angielski, niemiecki, czeski, francuski, słoweński, rosyjski, hebrajski, japoński). Nowa książka ukaże się zimą tego roku nakładem Wydawnictwa WBPiCK w Poznaniu. Mieszka i pracuje na Śląsku.

II

Natalia Owsiana-Bilska

BEZROBOTNA

z plamą

po keczupie

z laptopem

na kanapie

i przy biurku

w domu

tak bardzo w domu

bezdzietna

nawet bardziej

niż bezrobotna

na spacer

wyprowadza

tylko siebie

nic nie robi

tylko pisze

w swoich książkach

jak ptak

wypuszczony

z klatki

*

Natalia Owsiana-Bilska - poetka i pisarka urodzona w 1989 roku w Głogowie. W 2021 roku ukazał się jej autorski tomik Dziennik N., który został wyróżniony jako Książka Roku przez blog poetycki Tomikovo. Jej wiersze i opowiadania były publikowane

w licznych antologiach, audycjach radiowych, magazynach literackich w Polsce i za

granicą. Wiersze poetki tłumaczono dotychczas na język hiszpański.

#szóstykonkursbabińca

#konkursowasobota

III

Marta Klubowicz

MAŁA IMPROWIZACJA

Markowi Daszyńskiemu i wielu innym

„Samotność, cóż po ludziach, czym śpiewak na ludzi?”

Jeśli ci go spotkają, i w nim rozpoznają

śpiewaka i żebraka - nie dadzą na flaszkę,

obsikają, wyśmieją i zmiażdżą mu czaszkę.

Bez przesady dziewczynko o niewinnej buzi

Godna nie jesteś tylko współczucia i żalu

Bo aż tak wielu ludzi na ciebie choruje

Masz sporo za uszami i kilka masz twarzy

Nieprawda że tak cierpisz sama za miliony

Robisz z siebie ofiarę zakłamana pindo

W kostiumie pielęgniarki przychodzisz do łóżka

I walisz prosto w żyłę cierpiącym ofiarom

Jakieś podłe lekarstwo co głupcami czyni

Wprawiając w gniewną rozpacz tych co pomagali

Samobójcę co tonie za rękaw chwytali

Bo ty nie chcesz ratunku dla swoich poddanych

Chcesz rządu dusz duszyczki skutecznie zastraszasz

Nie przyznają się biedni że tak nimi władasz

Bo wpoiłaś im kłamstwo że to wstyd lub kara

A ty lubisz tak bardzo wzbudzać lęk i posłuch

Masz na sumieniu zdrady małości świństewka

Potrafisz się przed prawdą bronić tak zaciekle

Aż uwierzą że jesteś świadomym wyborem

Zmieniasz się gniewną lwice w dzikie zwierzę wściekłe

By dać się zaraz zakląć w domowego kotka

Co przychodzi do łóżka zamiast królewiątka

Samotność cóż po ludziach? Biały miś pluszowy

Dużo lukru kadzidła koronek różowych

Serduszek brokatowych słów wazelinowych

Albo powietrze stęchłe i ponure nory

Sterty petów brud tłusty i butelki puste

Samotność bardzo dużo bzdur i egzaltacji

Pod postacią duchowych oczywistych kapsuł

Łatwych do przełykania bez skutków ubocznych

Albo leki nasenne z winem musującym

Samotność chuda szara co kupuje w nocnym

Ostatnią dzisiaj ćwiartkę i pies na nią czeka

Samotność ta bezczelna otyła starucha

Co przed zwykłym uśmiechem ze wzrokiem ucieka

Samotność blond-księżniczka wchodzi do biedronki

I niczym dwór podziwia ją kolejka cała

Samotność fejsbukowe zadufane stronki

I piękność cmok do lustra w dziubek składa usta

Co zrobiłaś wilczycom które w stadzie żyły?

Suczki które latami czekają na pana

Nawet wiedzą że marny tresuje ich tyran

Lecz ze strachu przed tobą nie wrócą do stada

Co ty zrobiłaś z wilków? Cierpiętników marnych

Wyć nawet nie potrafią tylko jęczą nudno

I jakże ich zaprosić na wigilię wspólną?

Samotność?

Cóż…

Po ludziach!

Charkotem tyś ciszy

Jak śpiewak co dla ludzi

Na dniach miasta krzyczy

Listopad 2022

*

Marta Klubowicz - aktorka, poetka, tłumaczka.

Ukończyła Liceum Ogólnokształcące „Carolinum” w Nysie a następnie P.W.S.T we Wrocławiu /1985/. Debiutowała w Teatrze Polskim we Wrocławiu, po ukończeniu studiów była aktorką Teatru Powszechnego w Warszawie za dyrekcji Zygmunta

Hübnera. W 1991 roku wyjechała na stypendium artystyczne do Wiednia, gdzie została kilka lat, uczyła się języka, grała w filmie, pisała korespondencje kulturalne. Od 1997 grała w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu, następnie i w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym.

Teraz mieszka w Warszawie oraz w wiejskim domu w Nadziejowie. Współpracuje z wieloma teatrami w Polsce. Jest znana z ról w teatrze telewizji ( na przykład „Mgiełka”, „Miłość na Magadaskarze”), filmowych („Dziewczęta z Nowolipek’, „Oh Karol”) oraz z seriali (na przykład „W labiryncie” „Tulipan”, „Pogranicze w Ogniu”, „Rzeka kłamstwa”, „Rodzina Kanderów”, „ Całe zdanie nieboszczyka”„ Pierwsza miłość”, „Głęboka woda”, „Tajemnica zawodowa”). Została laureatką konkursu „Pokolenie, które wstępuje”. Jako poetka debiutowała w „Odrze”, pierwszy wydany tom poetycki nosił tytuł „Wyznanie”. Następnie ukazały się: „Emigracje z Aniołem Stróżem” oraz „Wiersze Niepozbierane”. W 2013 w wydawnictwie Questio ukazał się tomik „Odjazdy”, a w 2022 w wydawnictwie Austeria ukazał się najnowszy tom pt. "Jestem i patrzę”. Wiersz „Spowiedź z piątego przykazania” znalazł się w podręczniku języka polskiego Marii Nagajowej „Słowa i świat”. Obie pasje aktorstwo i poezję - łączy w autorskich spektaklach poetyckich, za co została uhonorowana Nagrodą im. Witolda Hulewicza. Tłumaczy poezje Josepha von Eichendorffa („Memento”, Oficyna Wydawnicza ATUT 2012), jest tłumaczką wszystkich sztuk Freda Apke na język polski.

Przetłumaczona przez nią komedia „Letnisko” została nagrodzona trzecią nagrodą w drugiej edycji konkursu „Komediopisanie”, sztuka dla dzieci „Adonis ma gościa” zdobyła główną nagrodę w konkursie organizowanym przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu. Jest autorką opracowania literackiego bestsellerowej, poruszającej ważny problem społeczny pozycji „Kato-Tata” gdzie występuje pod pseudonimem Maria Burzyńska (Santorski/drugie wydanie: Czarna Owca 2009 - 2013). W latach 2015-2017 była dyrektorem Nyskiego domu Kultury.

Jest Honorową Obywatelką Miasta Nysa. W 2011 przyznano jej odznaczenie „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.

*

Fot. Dariusz Pawelec

IV

Hanna Dikta

Pytanie

powiedz

czy w czasie wojny

wypada pisać o tym

jak w ciemnej kinowej sali

stare kobiety wstrzymują oddech

kiedy Francesca z rezygnacją

puszcza uchwyt drzwi

a Robert – w tej roli Eastwood

dziś dziewięćdziesięcioletni staruszek –

skręca w lewo

zostawiając za sobą na zawsze

zapyziałe miasteczko most i miłość

do której szedł

z aparatem na ramieniu

przez całe życie

powiedz

czy kiedy płoną

ukraińskie miasta

także Lwów do którego planowałam pojechać

na wymarzoną wycieczkę

(tuż po tym jak znowu zobaczę

Paryż i Pragę)

wypada jeszcze

płakać na filmach

*

Hanna Dikta – poetka i prozaiczka, autorka dziesięciu książek: czterech tomików i sześciu powieści. Ostatnio wydała tomik poezji pt. „Jeszcze jestem kobietą” oraz powieść „Niekochane”. Pasjonatka samorozwoju. Mieszka w Piekarach Śląskich.

V

Wioletta Ciesielska-Pawlak

gwałt tnie zasięgi na YouTube

jest 10 na 10 ale...

ona winna ona winna

popuścić odpuścić powinna

dajcie lajwa

ocenimy w skali od 1 do 10

czy pasodoble było dobre

*

Wioletta Ciesielska-Pawlak – ur. 1980r. w Łodzi. Autorka książek poetyckich "krańcówka Litzmannstadt" (nagroda główna w XI Konkursie Poetyckim im. Janusza Różewicza, Miejski Dom Kultury w Radomsku, 2019) oraz "Wciórniości" (Convivo, 2022).

Wiersz pochodzi z nowego projektu "Pokój do płaczu".

Współautorka antologii kwartalnika „Inter–" (2013-2018) pt. "Globalne wioski", oraz Biura Literackiego pt. "Wiersze i opowiadania doraźne 2020".

Redaktorka Babińca Literackiego.

Potrafi naciągać rzeczywistość jak zbyt krótką kołdrę. Ma wspaniałe Stado.

VI

Magdalena Walusiak

METAMORFOZY 2

pierwszy raz widzę ją nagą

drobne dziewczęce ramiona są zadziwiająco gładkie

dopiero bliżej pachy luźna fałda skóry

pod piersią prostokąt brudu ślad po szpitalnym plastrze

dziwne bo przecież wróciła kilka dni temu do domu

zbieram z pleców mydliny dziś poprosiła o pomoc

omijam narośl na plecach była w tym miejscu od zawsze

w dzieciństwie strasznie się bałam że kiedyś zahaczy się urwie

a wtedy z ciała uleci powietrze zostanie powłoka

tylko dwa z trzech wymiarów gdzie zmieścić czwarty i piąty

wycieram plecy do sucha smaruję balsamem ramiona

role się odwróciły dzisiaj to ja ją umyłam

*

Magdalena Walusiak– dziennikarka, prezenterka, lektorka, poetka, pracuje ze słowami piórem, klawiaturą i głosem. Autorka wywiadu rzeki z Ireną Jarocką i wielu wywiadów prasowych oraz innych publikacji w mediach papierowych i elektronicznych, scenariuszy koncertów i spektakli muzycznych, piosenek zarejestrowanych na różnych nośnikach oraz słuchowisk, felietonów i niezliczonych miniatur istniejących przez chwilę w radiowym eterze. Po 50. urodzinach wróciła do pisania wierszy, które prezentuje na scenach realnych i internetowych. Mistrzyni Warszawy w slamie poetyckim 2020. Publikowała w antologiach m.in.: „Szwadron szwargotań. Nowa polska poezja protestu” (2019) i „Przestrzeń slamu” (2020). Stworzyła poetycki monodram „Ballady i inne romanse”, który prezentuje na różnych scenach.

VII

Marzena Ablewska-Lech

* * *

Brudna rzecz,

plugawa

rozwiązła

lepka

pożerana przez obsesje

opętana chucią

oślizgła i zatęchła od pragnień

o uczuciach zwierząt ulokowanych gdzieś między nogami

nasienie diabła, jałowe i grzeszne

nieodpowiedzialna idiotka

niedostosowana wariatka

artystka pożal się boże

brud, brud, brud,

unieś swoją winę,

poczuj swoją winę,

kajaj się dziewczyno

ogarnij się kobieto

nie zmyjesz tych plam

wypełzną z ciebie jak

długi długi wąż

pokażę ci węża

nie będziesz włóczyć się z nieznajomymi jak jakaś dziwka

po latach wykrzyczę

ci że jesteś jak

promienie słońca pod moimi powiekami odbijają obrazy szumią

liście mam dłonie czerwone od poziomek wierzę

w miłość i w niewinność

urodziłam dzieci podłoga kleiła się od czerwieni

*

Marzena Ablewska-Lech, urodzona w 1978, w Pionkach, większą część życia spędziła na Śląsku, od pięciu lat mieszka w Londynie. Tworzy już ponad dwie dekady. Czasem też pisze. Mówi o sobie "Przetrwałam".

Fot. Obraz w wykonaniu autorki wiersza. Więcej prac tutaj:

https://marzenaabl.wixsite.com/marzenaablewska

VIII

Marta Obuch

noga od życia

o nogach

już pisano wiele

że są małe

brzydkie

i od stołu

a twoja

noga

co ranek

wystaje z mojego łóżka

sztukę kiwania

dużym palcem

opanowała do perfekcji

dobrze

że jest taka noga

w moim życiu

taka noga

zwykła

męska

*

Marta Obuch – autorka komedii kryminalnych, fotograf, poetka. Urodzona w Częstochowie, gdzie uczęszczała do Ogólnokształcącego Liceum Wojskowego. Po zdaniu matury zamieszkała w Katowicach. Tam ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Śląskim, fotografię cyfrową w Śląskiej Akademii Fotografii, mediacje i negocjacje na GWSH, a aktualnie pisze doktorat z językoznawstwa i uczy studentów na UŚ. Marta Obuch jest laureatką konkursów poetyckich, drukowała swoje wiersze w wydawnictwach pokonkursowych oraz w Miesięczniku Społeczno – Kulturalnym ŚLĄSK. Należała do grupy literackiej skupionej wokół powieściopisarki i poetki Marty Fox.

IX

Maria Kryńska-Szostak - wyróżnienie

Kobiety z tsunami

rodzą dzieci pod wodą

wiedzą jak obudzić drzewo

cały las

potrafią nazwać syna

znają położenia geograficzne miast

schematy wiertarek

mają rozpisany czas

na słowa cięższe od powiek

zapas plastrów i szminek

w plecaku kanapkę

i powrotny bilet

dzisiaj je spotkałam

zamiatały morze

*

Maria Kryńska-Szostak, rocznik 1968, autorka książek poetyckich: "Kształt chwili

schwytanej" (1998), "Prawda Ciebie kocha" (1991), współautorka antologii "Rzeki

epizodyczne"(2009). Publikuje regularnie w magazynie kulturalno-literackim "Kozirynek".

Prowadzi poetyckiego bloga pod tytułem "Strefa zero i kosmos".

#szóstykonkursbabińca

#konkursowasobota

X

Ewa Lipska

Mój kraj

Mój kraj wygląda dzisiaj jak

nieogolona kopalnia.

Ubogi pejzaż. Prawie bankrut.

Źle spał. O czym donosi

poranna prasa.

Na parkanie blizna

po plakacie:

historia nie podlega reklamacji.

Dziewczynka na długiej łodydze

biegnie w nieśmiertelność duszy.

Mój kraj idzie przez kraj

z wytatuowanym na

grubej owłosionej łydce

orłem

który

próbuje wzlecieć

próbuje wzlecieć

próbuje wzlecieć.

*

Ewa Lipska (1945) ‒ poetka, felietonistka, redaktor, autorka tekstów piosenek, członek założyciel Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Autorka ponad trzydziestu tomików poezji, tłumaczona na czterdzieści języków. Wielokrotnie nagradzana za swoją twórczość.

Fot. Włodzimierz Wasyluk

XI

Bożena Kaczorowska

Zatrzymać karuzelę. Wyskoczyć?

Nasze mieszkanie ma dwa zamki, królewno,

a ty narzekasz, że to marne: em-trzy.

Powiedz coś! – Niech wreszcie padną te słowa,

a potem się podniosą. Bo życie, królewno, czai się

w nas jak pantera. I gotowe jest czasem na skoki

w bok. Gryziemy się ze sobą, bo przytłacza nas

najeżone iglicami miasto. Z trzynastego piętra

rzuca się w oczy drapieżna panorama miasta.

Tu, gończe psy-buldożery gryzą ziemię i warczą

na stare cegły wykopane z środka placu.

Przez wielką płytę słychać, jak sąsiad posuwa

żonę. Ciche uderzenia deszczu, szybkie

kiełkowanie nasion. I jak pięknie puszcza się

fiołek w słońce. Słone i gorzkie. Słodkie i mdłe.

Te wszystkie cykle, w których komarzyce

rządne są krwi, a samcy trzymają się z daleka.

Mrówko, mróweczko wykopana z kopca metra

na powierzchnię ziemi. Zgięta w pół niczym

harfa krzewu na wietrze szarpiesz się wciąż

bez wytchnienia. Z krótką przerwą na lancz,

na beztroską lawinę śmiechu. A za plecami

uporczywe tykanie zegara, któremu czas

ucieka z tarczy.

*

Bożena Kaczorowska – moderatorka i organizatorka spotkań poetyckich

z cyklu „Inne Oblicze Poezji”. Laureatka wielu konkursów poetyckich.

Debiutowała tomikiem „Punkt obserwacyjny”(wyd. MaMiKo, Nowa Ruda 2013).

W 2016 r. ukazał się drugi zbiór autorski pt. „Akty niedonoszone”

wyd. Anagram, Warszawa). A w 2021r. Instytut Literatury wydał kolejny

tomik autorki pt. „Litania do groszku” (wyd. Marszałek, Toruń).

Swoje utwory publikowała na łamach wielu periodyków literackich

oraz w licznych antologiach i almanachach ogólnopolskich. Od 2022r.

Jest członkiem Związku Literatów Polskich, a od lat kilku należy

do Gdańskiego Klubu Poetów. Mieszka i pracuje w Warszawie.

XII

Beata Nicoś-Trenk

Antynarracyjnie

"W imię Pszczoły -

I Ważki

I Wiatru - Amen!"

/Emily Dickinson, tłum. Krystyna Lenkowska/

"Moje ciało własnym sercem skaleczone"

/Ela Sitnicka/

zawroty głowy nie do po-złoty

ani dziesięć ani dwadzieścia trzydzieści

czterdzieści cztery etcetera

i nawet nie wiem po co te grosze na rachunku

za bezprąd i podprąd nie (pod)czepiam się

(pod)nikogo

ani formą ani bezformą (ach formo-firmo suficie podłogo odłogiem

granacie Grenado Brazylio

kresko kropko ogonku ąęźśćż katapulto kariatydo fikołku na linie huśtanko hukanko

krrrakrachu

maranathamrotanie myślniku silniku solarno-lunarny

/"jest pewien ukos światła"/ chirurgiczna precyzjo

rymie życiowo niedokładny rytmie ruchliwy zakłócony

lulabajkoniebajko szypułko żebrowanie klinowe

hiphoppotanie na dachu bluszczyku kurdybanku

litanijko podskórna goryczko olabogo)

ani nadprogowo ani pod podłogą coś szumi

zlepia się ciągnie

rozszeleszcza ciszę nieforemnie szuszszasz szisziszi nie szi mła nie słysz mnie plotę trzy po trzeciej

żywo zmartwiała antynarracyjnie bez formy (nie)pojemnej (nie)pojętej

bez powstań z grobów pobielanych na czarno

lecę sobą za bardzo aż kłuje w mózgi aż cierpną (sy)napsy

nakoty schodzę wers po wersie hauuu miauuuu mrrrrr wrrr

rysowanie linii w poprzek drogi nie odcina żadnego kawałka kontynentu

zwanego Europą

wojna odcina kupony od zgruzowanych domów zagruzowanych ciał

znów umiera zgwałcona wielokrotnie poezja

Emily zatrzaskuje drzwi zielonego pokoju na piętrze z widokiem

(wpuściła tylko ElęEmmę coś szepczą twarz przy twarzy bliźniaczo)

czy pisujesz czasem na kartce z filtrem innego wiersza?

*

Beata Nicoś-Trenk - ur. 7 grudnia 1967 roku w Toruniu, duszą i korzeniami pochodzi z południa Polski. Polonistka, poetka, nauczycielka i bibliotekarka. Studiowała filologię polską oraz bibliotekoznawstwo i informację naukową na UMK w Toruniu. Mama trójki dorosłych już dzieci i gromadki zwierząt. Fascynuje się literaturą, sztuką, filozofią oraz teatrem. Jej wiersze były publikowane m.in. w „Mojej Przestrzeni Kultury”, „Ikarze”, „Czasopiśmie Artystycznym Nestor”, w antologiach pokonkursowych oraz na stronie Emultipoetry. Ponad trzydzieści z nich zostało wyświetlonych na ścianie kamienicy przy ulicy Brackiej w Krakowie w ramach międzynarodowego projektu "Wiersze na murach", w tym dwa

podczas trwającego obecnie konkursu „Solidarni z Ukrainą”. Kilka z nich znalazło się też w antologii

związanej z tym projektem. Ponadto opublikowała w antologii grupy poetyckiej „Mundus Poetia”

oraz charytatywnej „Solidarni z Ukrainą” wydanej przez Wydawnictwo EduArt. Laureatka nagrody

głównej X edycji Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Wacława Iwaniuka w roku 2016 oraz drugiego miejsca w roku poprzednim. Autorka stanowiącego nagrodę we wspomnianym konkursie tomiku "Studnia" oraz współautorka książki poetyckiej... Przez kilka lat była współorganizatorką i jurorką najpierw międzyszkolnego, później Ogólnopolskiego Konkursu Rynna Poetycka.

XIII

Agnieszka Rykowska

Do Bunina

Iwanie Aleksjejewiczu,

tak bardzo chciałabym być pańską kochanką.

Jezu! Jak to brzmi!

Przecież nie mogę być pańską kochanką,

jeśli nie jesteśmy nawet na ty.

Chciałabym jak Pan rozumować oczami, kochać oczami.

Płynąć za Pana spojrzeniem. Tylko jak? Pan jest nie do podrobienia.

I dawno już nie żyje.

Iwanie Aleksjejewiczu, ileż ja widziałam pól śpiących nad ranem,

gdy na rowerze objeżdżałam jasne wstęgi ścieżek, rozrzucone tu i ówdzie.

Ileż kogutów widziałam, jak z płaczem na parapecie siadałam,

bo rodzice na lizaka nie mieli. No tragedia.

Proszę pozwolić ukryć się choć w Pana rękawie albo...

O już wiem...W zakamarkach krawata.

Z krawatem pewnie Pan się nie rozstawał,

gdy walczył z partią rządzącą

i z nostalgią wspominał czasy dobrego wychowania, i wrażliwości.

Ale czy Pan potrafi zdjąć krawat z tej pańskiej pięknej poezji? Czy potrafi Pan być nagi?

Pan jest taki elokwentny, zakochany w opisach przyrody.

Bo widzi Pan też kocham szczegóły

i wcale mnie nie razi pański język, szanowny Panie.

W krawacie z pewnością przyszedłby Pan na spotkanie literackie.

Zobaczyłabym kogo Pan najbardziej ceni ze współczesnych.

Cii... proszę mnie nie zdradzić, że starzy klasycy, stara dobra szkoła są mi bliscy.

Ci współcześni to się coś jąkają:

ęęę i ąąą... dziwną gwarą się posługują, dziwną mowę mają.

Proszę Pana wulgaryzacja teraz nie z tej ziemi!

Przyznaję nieśmiało, niech Pan wybaczy,

że nieraz w koprolalię wpadałam.

Ale ja jestem prosta kobieta,

której ubzdurało się, że koprolalię można zamienić w modlitwę,

bo wierzę, że Bóg potrafi wybaczyć nawet wulgarność,

ale czy Pan też potrafi ją wybaczyć?

Iwanie Aleksjejewiczu, niechże Pan pozwoli się kochać w małym bukieciku mleczy,

porzuconym w rowie przez Boga. Niech Pan pozwoli, już się nie droczy.

Proszę podać rękę.

Skoczymy z tego urwiska w morze słów.

*

Agnieszka Rykowska urodziła się w Ciechanowie. Wiersze i krótkie formy prozatorskie publikowała w ogólnopolskiej prasie literackiej.

Wiosną 2021 ukazał się jej debiutancki tom poetycki „Za blisko”.

XIV

Irena Tetlak

ewolucja komunikacji

zanim przestaliśmy się rozumieć

mówiliśmy w podgrupach slangiem

potem zaczęliśmy oglądać mowę

z obrazków czytaliśmy jak z nut

stosowaliśmy skróty myślowe

zdania proste

same przymiotniki

potem tylko pytajniki

gdy już straciliśmy nić porozumienia

pojawiały się duże oczy

wykrzykniki

aż nastało wreszcie milczenie

przestaliśmy się nawzajem rozumieć

nie było już nikogo na mieście

bo każdy miał swój świat

hyde park krzyczał w nas jeszcze

język stał się passe

myśli krążyły w nas jak po spacerniaku

głos stał się bezużytecznym dźwiękiem

z zasięgiem ponadczasowym

*

Irena Tetlak, autorka pięciu książek poetyckich: Lilak (2013), Wnętrza (2014), Pod tym samym niebem (2016), Celina (2019), Droga (2021) oraz Czarne łabędzie (2022). Premiera najnowszego tomu wierszy odbyła się 16 października 2022 r. w Domu Literatury przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie, podczas spotkania autorskiego w ramach 50 Warszawskiej Jesieni Poezji.

Autorka urodziła się w Radzyniu Podlaskim w 1958 r. Mieszka i tworzy w Warszawie. Należy do warszawskiego Oddziału Związku Literatów Polskich.

Prowadzi własny blog "Wiersze i obrazy Irena Tetlak" (irenatetlak.blogspot.com) oraz fanpage na Facebooku.