Dziś zapraszamy na wiersz Marii Jastrzębskiej
Maria Jastrzębska - Child dziecko
Jedna noga wystaje
spod kołdry z motywem dżungli.
Reszta twojego ciała zwinęła się w kłębek,
prawie embrionalny, i śpi.
Zawsze jakoś brakuje czasu,
żeby cię dostrzec. Wiecznie
cię poganiam, podnieś ciuchy
z podłogi / odłóż skrzypce /
pora wstawać / ubieraj się / idziemy.
W głębi ducha czasem myślę,
że jesteśmy do siebie podobne, choć
to niemożliwe i nie powinno
się liczyć. Zresztą
w twoim wieku miałam krótkie
włosy i kolekcję pistoletów
zawieszonych na ścianie nad łóżkiem.
Padłabym trupem, gdyby ktoś mnie zobaczył
z Barbie lub Kenem, twoimi ulubieńcami.
Wieczorem na ogół rozmawiam ze swoją matką
przez telefon. Znajomi mówią, że za często.
Tam, skąd pochodzę, rodziny
są zżyte, tłumaczę zręcznie,
zbyt zmęczona, by się z kimkolwiek spierać.
Nie ma słów na opisanie mojej roli
w twoim życiu.
Moja matka mówi,
że nigdy nie staniesz się częścią
naszej rodziny. Myję
i spłukuję ci głowę,
rozczesuję kołtuny, choć płaczesz.
Gdy odbieram cię ze szkoły,
rzucasz mi się na szyję
w tej swojej żółtej, puchowej kurtce,
jaskrawszej niż żonkile.
Tłum. Anna Błasiak
[Z książki 'Cedry z Walpole Park / The Cedars of Walpole Park', 2015]
*
Maria Jastrzebska − poetka, tłumaczka, redaktorka i animatorka kultury. Wiersze pisze po angielsku. Urodziła się 1953 roku w Warszawie, cztery lata później wyemigrowała na stałe z rodziną do Londynu. https://mariajastrzebska.wordpress.com/
Jedna noga wystaje
spod kołdry z motywem dżungli.
Reszta twojego ciała zwinęła się w kłębek,
prawie embrionalny, i śpi.
Zawsze jakoś brakuje czasu,
żeby cię dostrzec. Wiecznie
cię poganiam, podnieś ciuchy
z podłogi / odłóż skrzypce /
pora wstawać / ubieraj się / idziemy.
W głębi ducha czasem myślę,
że jesteśmy do siebie podobne, choć
to niemożliwe i nie powinno
się liczyć. Zresztą
w twoim wieku miałam krótkie
włosy i kolekcję pistoletów
zawieszonych na ścianie nad łóżkiem.
Padłabym trupem, gdyby ktoś mnie zobaczył
z Barbie lub Kenem, twoimi ulubieńcami.
Wieczorem na ogół rozmawiam ze swoją matką
przez telefon. Znajomi mówią, że za często.
Tam, skąd pochodzę, rodziny
są zżyte, tłumaczę zręcznie,
zbyt zmęczona, by się z kimkolwiek spierać.
Nie ma słów na opisanie mojej roli
w twoim życiu.
Moja matka mówi,
że nigdy nie staniesz się częścią
naszej rodziny. Myję
i spłukuję ci głowę,
rozczesuję kołtuny, choć płaczesz.
Gdy odbieram cię ze szkoły,
rzucasz mi się na szyję
w tej swojej żółtej, puchowej kurtce,
jaskrawszej niż żonkile.
Tłum. Anna Błasiak
[Z książki 'Cedry z Walpole Park / The Cedars of Walpole Park', 2015]
*
Maria Jastrzebska − poetka, tłumaczka, redaktorka i animatorka kultury. Wiersze pisze po angielsku. Urodziła się 1953 roku w Warszawie, cztery lata później wyemigrowała na stałe z rodziną do Londynu. https://mariajastrzebska.wordpress.com/
Trzeci wiersz sierpniowy to:
Laurie Anderson - Jaś i Małgosia
Jaś i Małgosia żyją i mają się świetnie. Mieszkają w Berlinie
Ona jest kelnerką serwującą koktajle
On dostał rolę w filmie Fassbindera
Nocami popijają
Schnapps i gin, ona mówi:
Jasiu, ty mnie naprawdę przygnębiasz.
On na to: Małgosiu, potrafisz być suką.
On na to: zmarnowałem życie na twoją głupią legendę.
Tymczasem moją prawdziwą miłością była czarownica.
Ona pyta, czy jest historia, on na to:
Historia to anioł pędzący tyłem w przyszłość.
Mówi, że historia to sterta gruzu.
Anioł chce wrócić i zrobić porządek
Usunąć zniszczenia,
Ale od strony raju idzie sztorm.
Wiatr porywa anioła, anioł leci tyłem w przyszłość.
Ten wiatr, ten wiatr nazywa się postęp.
(tłum. J. Fiedorczuk)
właściwie Laura Phillips Anderson (ur. 5 czerwca 1947 w Glen Ellyn, Illinois) – amerykańska artystka eksperymentalna, piosenkarka, plastyczka, reżyserka, pisarka, rzeźbiarka, kompozytorka i performerka.
Jaś i Małgosia żyją i mają się świetnie. Mieszkają w Berlinie
Ona jest kelnerką serwującą koktajle
On dostał rolę w filmie Fassbindera
Nocami popijają
Schnapps i gin, ona mówi:
Jasiu, ty mnie naprawdę przygnębiasz.
On na to: Małgosiu, potrafisz być suką.
On na to: zmarnowałem życie na twoją głupią legendę.
Tymczasem moją prawdziwą miłością była czarownica.
Ona pyta, czy jest historia, on na to:
Historia to anioł pędzący tyłem w przyszłość.
Mówi, że historia to sterta gruzu.
Anioł chce wrócić i zrobić porządek
Usunąć zniszczenia,
Ale od strony raju idzie sztorm.
Wiatr porywa anioła, anioł leci tyłem w przyszłość.
Ten wiatr, ten wiatr nazywa się postęp.
(tłum. J. Fiedorczuk)
właściwie Laura Phillips Anderson (ur. 5 czerwca 1947 w Glen Ellyn, Illinois) – amerykańska artystka eksperymentalna, piosenkarka, plastyczka, reżyserka, pisarka, rzeźbiarka, kompozytorka i performerka.
Komentarze
Prześlij komentarz