Anna Adamowicz - Hypatia wpada w pętlę czasoprzestrzenną

kazałam ludziom myśleć, a wiadomo – opór komórek
wzmaga żądzę mordu. bracie Sokratesie,
utrata skóry to ciekawe doznanie – cięta ostrakami
(krew wmieszana w litery) odrywa się bandażem od ran.
narodzie, soli tej ziemi, masz tysiąc silnych,
ceramicznych skorup.

powietrze otwiera się nagle – najdoskonalsze
rozwiera szczęki, by mnie wchłonąć. płynę na plecach
przez gardło długie niczym tunel.
zmieniają się twarze oprawców i przedmioty w dłoniach
– tyle nowych materii – woskowa tabliczka
wbita klinem pod żebro, serce pchnięte ołowianym zwojem,
gardło poderżnięte welinem i papierem zeszytowym,
czaszka rozbita iPadem

*


Ania Adamowiczz (ur. 1993) – studentka analityki medycznej. Autorka wierszy publikowanych m.in. w „Inter-”, „2Miesięczniku”, „Opcjach 1.1” i „Arteriach”. Finalistka XIX OKP im. J. Bierezina. Mieszka we Wrocławiu.