Michalczak, Grabowska, Rosengreen, Raszka, Jewtuszenko, Chrostowska, Clampitt

 I

Katarzyna Michalczak ‒ noszę nasze dziecko w chuście

przepaść. postacie w kaskach

krzątają się w przy moim strachu. udawaj,

że oddychasz. te wszystkie

wesołe żaróweczki w ciele? nie wiem, skąd je biorę. dawno temu

zgubiłam się na Azorach: katar, dom kostka,

ciemno, tynk seledyn, koszmar. pełzałam po śniegu,

światło nie miało włosków, ogrodzenie

bez zainteresowań.

przepaść. nie wiesz, gdzie byłam. liczne klucze, pyszne paski.

liczne klucze do mieszkań. palce

już nie działają mi naraz. nie moje matki

wszędzie na chodnik wylewają ciasto. a jednak, oto

nie potykam się:

przepuszczam płomień.

jestem na czczo, przez na czczo

na ciebie patrzę.

*

Katarzyna Michalczak – doktorka socjologii; współredaktorka działu literackiego Nowych Peryferii „Drobiazgi”. Laureatka Nagrody Głównej (2016) i Specjalnej (2013) w konkursie poetyckim im. Jacka Bierezina.

Śladem poetki w Babińcu: https://www.facebook.com/…/a.320315781691…/839062836483580/…

fot. M. Bałczewski

II

Anna Grabowska

sprawa niecierpiąca zwłok

opowiedzmy ziemi, co wiemy o miłości, zanim nas pochłonie

na zawsze. jak przy każdym przylgnięciu, wyrównujemy bieg krwi,

odrywamy ciała od tła świata i stajemy się nieprzyzwoicie żywi.

nasz dom jest daleko za oknem, w połowie drogi do wietrzności,

gdzie odcięta dłoń ulicy przywołuje nas każdej nocy obietnicą

dozgonnej nieśmiertelności. między marginesami skóry zaczyna parować

cały świat materii. zamknij oczy, wtedy lepiej wodzi się palcami

po gorącej fakturze oddechu. na ustach cisza skrapla się w burzę

z kulminacyjną falą wyczekiwanego. spójrz mi głęboko w oczy

- widzisz? wyszłam już na jaw z wierszami.

*

Anna Grabowska (1969), nadal żyje i mieszka w Paryżu.

Autorką wierszy wyłącznie bywa. Na co dzień rola kobiety wystarczająco ją pochłania. Nie lubi chwalić się osiągnięciami,

choć mogłaby.

III

Louise Rosengreen – Poznaj Miss Metra

Dla Lawrence Ferlinghetti

Poznaj Miss Metra 2008!

Spotkasz ją na ruchomych schodach, oczy też w ruchu, szminka w kolorze poręczy.

Spotkasz ją tam i z powrotem na trasie Vestamager-Vanløse, wychudzone myśli bez uczuć

wciąż tam i z powrotem między zasiłkiem a biurem zatrudnienia.

Poznaj ją z trójką dzieci wciśniętych w dwa siedzenia i w dobrane do siebie czapki, buty i rękawiczki,

jak jej własne, marki Lumpex, zwróć uwagę,

gdy odwrócona tyłem wciąga wózek do przedziału;

kolejka bez maszynisty, cud techniki, pociąg-widmo.

Cityring na wskazującym palcu / na machającej ręce:

Adieu. Aborcja. Apsik.

Życie w brzuchu, przyszłość w grobie - może go kiedyś rozkopią, zamienią na przystanek - obwisłe piersi i worki u rąk.

Oceń Miss Metra 2008,

ma bilet powrotny do Kastrup i ulotkę. Cytat:

Usunąć z ziemi szyszkę to nie to samo co ściąć drzewo.

z tomu „Ordbehandling”, 2011

Przełożyła Bogusława Sochańska

*

Louise Rosengreen (1983) – absolwentka Szkoły Pisarzy na Uniwersytecie w Lund w Szwecji. Pisze po duńsku i angielsku, jest autorką wielu publikacji, również krytycznoliterackich, w duńskich i międzynarodowych czasopismach. W 2007 roku ukazał się jej debiutancki tomik wierszy „Lydstykker” (Okruchy dźwięków). W 2011 roku wydała dwa kolejne tomy wierszy: „Mćrkelig frugt” i „Ordbehandling”. W kręgu jej zainteresowań znajdują się też związki między tekstem literackim a plastyką, muzyką i filmem.

IV

Helena Raszka

Ruchome piaski

Wszelkie kształty pozorne tutaj,

względny

ciężar dłoni znużonych dotykaniem,

zajdą na siebie miałko kontury zjawisk,

zdarzenia złożą się we wzór nieostateczny,

w chwilowy układ wartości niestałych,

ruchome piaski przesypią się przez palce,

będą osiadać na rzęsach chłodną pustynią,

pielgrzymującym do źródła

zdziwienie w oczach wysycha,

gdy giną z pragnienia

złotego środka,

którego nigdzie, nigdy nie określono -

czym jest i jaki,

ale wszystkie myśli ziemi są nim przesiąknięte,

jakby równowaga była stanem tyleż pożądanym,

ile znanym z codziennego obcowania

ciał przemiennych w sobie,

jakby rysowały się perspektywy nieodnotowane

w mowie i zaniemówieniach,

jasne bramy otwierające się

na zawołanie

wierzących w słowo.

*

Helena Raszka (ur. 24 stycznia 1930 - zm. 17 maja 2016) – polska poetka, przez rok (1949) studiowała polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim. Debiutowała w 1956 r. na łamach tygodnika "Ziemia i Morze". Wydała 13 tomów poetyckich, była laureatką wielu konkursów poetyckich, m.in. nominowana do Nagrody Poetyckiej Orfeusz w 2012 roku.

V

Ełła Jewtuszenko

*

jesień zaczyna się od czegoś drobnego: kluczy zapomnianych w innym mieście, srebrnych monet kaszlu w gardle, tureckiej filiżanki do herbaty

miedzianych monet wody w kaloryferze

szklanych kulek deszczu

zagapiliście się, a ona już jest, łasi się jak przybłąkany kot, ociera się o nogi

zostawiając na dżinsach zliniały liść

tylko w taką deszczową noc do drzwi balkonowych mogą zastukać, tylko w taką deszczową noc można je otworzyć

ale kto za nimi będzie stać – zależy od tego, czy nie zasnął orzech na swojej warcie pod oknem, czy dosięgną sosny do podartego rąbka chmur

i czy błyskawica powtarza rysunek żył na twoich skroniach.

jesień zaczyna się od czegoś dziecięcego – puka do drzwi i ucieka; chce się przez cały dzień czytać w łóżku; spowija cię jak mumię wilgotna etamina mgły –

i trwa dalej jak coś starczego: nie używa żadnego alkoholu, w kolanach pulsuje diament chłodu

i tak powtórnie już – za każdym razem tak – i za każdym razem to pierwszy temat do rozmów

tak jakby nie było niczego ważniejszego niż ta jesień, wilgotna jak ranka pod za wcześnie zdartym strupem

ona kradnie czas antenowy rozmowom o pracy, przechwytuje falę plotek, mości się jak przybłąkany kot na balkonie, tam, gdzie powinny gromadzić się stosy tajemnic

jesień zagania nas do kuchni i zmusza, żeby nastawić czajnik

jesień zaczyna się od czegoś drobnego, ale szybko rośnie, jak cudze dzieci

z jej zimnego łona wytoczy się piątak zimy, śnieg zasypie nas, zmumifikowanych, zastygłych w pół słowa

i wtedy nikt nie zastuka w środku nocy w szybę balkonu

i wtedy w ogóle jest ryzyko, że się na jakąś chwilę przestanie istnieć

Przełożyła Aneta Kamińska

*

Ełła Jewtuszenko (1996) – ukraińska poetka, tłumaczka i wokalistka. Pochodzi z Kijowa. Absolwentka filologii romańskiej Kijowskiego Uniwersytetu Narodowego im. Szewczenki. Tłumaczka współczesnej literatury francusko- i anglojęzycznej. Laureatka konkursu wydawnictwa Smołoskyp. Autorka książki poetyckiej „Lichtung” (2016).

VI

Grażyna Chrostowska

Władce

Idziesz po lesie. Bosą naga stopą

Po mchach pachnących depczesz, po promieniu słońca.

Las szumi i szumi. Las woła tęsknotą,

Tajemnic pełen. Szmeru. Dziwny bór miłości.

Czujesz jak pachnie owa leśna ziemia

Cała pochowana w szumiącej zieleni,

Rozrasta się w niej życie, przelewa, tężeje,

Mocne od głębokich, żylastych korzeni.

Czy wypatrujesz leśnymi oczyma

Tajemną, cichą głębię mrocznych ustroni?

Ty wiesz - tam słońca nie ma.

Gwar inny. Kolor najgłębszy: ciemno-zielony....

*

Grażyna Chrostowska (ur.20 września 1921 - zm. 18 kwietnia 1942) – polska poetka, działaczka podziemia w okresie II wojny światowej, rozstrzelana wraz z siostrą w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück.

VII

Amy Clampitt

Termopile

Tam gdzie połyskiwała zatoka, i niepotwierdzona liczba

perskich piechurów, pędzonych batem w naszpikowaną

włóczniami klepsydrę przełęczy, nadziała się na ostrza

i spadła w przepaść, wyjąc przed utonięciem, zwierciadło

zachodzi mgłą: geografia też obrasta kurzem, chociaż my,

z zatłoczonych autobusów (głównie Niemcy w sandałach),

żądni różanych esencji, kruży z olejem lub oparcia pod stopą,

bo te preferencje ciągle obowiązują i żadne deszcze nie rozmyją

takiego przełomu, zdajemy się domyślać co tu powstrzymano

lub ocalono. Kalcynowany bezruch, pszczele ule, oleandry,

zanieczyszczone powietrze, nawisłe blade skały; na pagórku

(poniżej, połyskiwała zatoka, w którą spadali mężczyźni, wyjąc

przed utonięciem), gdzie dawniej stał kamienny lew by uczcić

Leonidasa, ten szkolny synonim z dni dzieciństwa na dowódcę

zastępów, rozważamy treść wytartego napisu: Nieznajomy,

powiedz tym, dla których przyszliśmy zabijać i umierać, jak

aura brutalnego piękna, męstwa, czynu i pychy snuje się

tu i wypacza, przygaszona: osaczeni od tyłu, nasze włócznie

w drzazgach, ostatni obrońcy przełęczy, zanim polegliśmy

nacieraliśmy jak uzbrojone w kły bestie, szarpiąc jak niedźwiedzie.

Przełożył Janusz Solarza

*

https://www.poetryfoundation.org/poetrymagazine/browse…

Amy Clampitt (1920-1994) urodziła się w rodzinie Kwakrów w stanie Iowa, gdzie spędziła dzieciństwo i ukończyła studia na Grinnell College. Po ukończeniu studiów przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie mieszkała do końca życia. Pracowała jako sekretarka dla wydawnictwa Oxford University Press i jako bibliotekarka dla Audubon Society, organizacji zajmującej się ochroną przyrody. Do pisania poezji zabrała się na serio dopiero po pięćdziesiątce, gdy jeden z jej wierszy wydrukowano w The New Yorker. W 1883 roku wydała swoją pierwszą książkę, która odniosła spektakularny sukces wśród krytyków. Cztery zbiory poezji, które nadeszły później też uznano za milowe kroki w rozwoju współczesnej poezji amerykańskiej. Poetka była zapraszana na gościnne wykłady do Smith College i Amherst College, zdobywała takie nagrody jak Stypendium Fundacji Guggenheimów czy nagrodę dla geniuszy z Fundacji MacArthur. Podróżowała po świecie, do Związku Radzieckiego, do wielu innych krajów europejskich. Jej poezja charakteryzuje się erudycją, nawiązywaniem do szeroko pojętej tradycji, a w zakresie formalnym, bogactwem słownictwa i złożonością składni.

#poniedziałkizJanuszemSolarzem

Półtorak, Workowska, Ebner, Kowalska, Senczyszyn, Miller, Mlinko

 I

Marta Półtorak – Czerwony prawie czarny

odszukaj synonimy prawdy w fikcji

podporządkowanej kobiecości a la Freud

z perspektywy ślicznej i miłej

pogłoski rozwiać należy poruszeniem wachlarza

nowych środków ekspresji

wydobyć plugawe predykaty w potrzebie ekscesów

masz w sobie powierzchowność kostki lodu

topionej w mocnych trunkach

jako wyznacznik szlachectwa

ja mam szampańską zabawę we krwi

nie czerwonej ale prawie czarnej

od mocnych rachunków płaconych za pogardę

*

Marta Półtorak – dziennikarka, poetka, historyczka, animatorka kultury. Absolwentka Wydziału Humanistycznego Akademii Pedagogicznej w Krakowie. Jej teksty ukazywały się m.in. na łamach Fragile, Lounge Magazine, Frazy, Dziennika Polskiego, Kwartalnika Stowarzyszenie Pisarzy Polskich za Granicą „Ekspresje”, Odry, Miesięcznika KRAKÓW, Arcana, Głos Podgórza, Interia.pl oraz w krakowskich almanachach poetyckich w latach 2008 - 2018. Debiutowała w 2009 roku arkuszem poetyckim “Globalne zadymy” w piśmie kulturalnym FRAGILE. Wydała 4 tomiki poetyckie : Transmisje na żywo (2010), Księżycowe łąki (2012), Sztuka Sprzedaży (2015) Wersal show (2019). Członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Od 2018 roku prowadzi autorski cykl Literatura na Forum w Krakowskim Forum Kultury, a od 2020 cykl internetowych spotkań E-pidemia poezji z grupą literycznaczy Na Krechę.

Śladem autorki – https://business.facebook.com/…/a.3203157…/428088814247653/…

II

Jola Workowska – Urszula

Chciała słodyczy i ładnych ciuchów, a w domu była bieda. Chciała grać na fortepianie i śpiewać szlagiery, rodzice zapisali ją na akordeon, bo w szkole podstawowej były bezpłatne zajęcia.

Chciała świata radosnego, pełnego wyzwań i sensu, a przez kilka lat zmieniała pampersy i odprowadzała dzieci do przedszkola.

Chciała królować w kuchni i być na własnych śmieciach, ale przez trzydzieści lat małżeństwa, wzrok teściów towarzyszył jej każdego dnia.

Chciała umrzeć ale wciąż było za mało tabletek.

W styczniu wymeldowała się z mieszkania męża i wsiadła do pociągu. O tym, że już jest po rozwodzie, dowiedziała się od brata-bliźniaka. Wypiła o jeden kieliszek za dużo i podniosła rękę na nieznajomego. A może znajomego, bo przecież wódka buduje wspólnotę…

Urszula ma teraz przerwę w szukaniu miejsca dla siebie. W areszcie życie boli tak samo, ale głowa i serce są mniej rozdarte. Kodeks karny jest jasny i Ula wie, że za zły postępek musi ponieść karę. Ale, co dalej? Przecież jej bunt, niezgoda na takie życie, nie skończy się z chwilą otwarcia bram aresztu. Gdy wyjdzie na wolność, będzie kontynuować poszukiwania siebie.

Jedno wie: nie chce być anonimowym obywatelem. Pragnie być człowiekiem szczęśliwym. Jej tęsknoty są tak wielkie, że brak pracy, mieszkania, ubezpieczenia nie mają dla niej znaczenia.

Szuka siebie w sobie.

Jest jak ryba głębinowa, która pływa swobodnie mimo potężnego ciśnienia otaczającej wody. Brodzi w czeluściach bezdomności, bo we wnętrzu swego istnienia utrzymuje podobne ciśnienie.

Każdy centymetr jej duszy i ciała wie, że nie przynależy do tego świata. Dla rodziny jest znakiem, który każdy interpretuje inaczej. Dla mnie, najmłodszej jej siostry, jest ostrzeżeniem i ucieleśnieniem słów Faulknera, że miłość i cierpienie to jedno i to samo; wartość miłości mierzy się sumą, jaką trzeba za nią zapłacić. I zawsze, jeśli to wypada zbyt tanio, znaczy to, że człowiek oszukuje samego. A Urszula szuka prawdy o samej sobie.

*

Jola Workowska – dziennikarka, pisarka, redaktorka, absolwentka politologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Autorka kilkuset artykułów prasowych, wywiadów i esejów. Współpracowała m.in. z "Gazetą Krakowską", "Dziennikiem Polskim", Miesięcznikiem "Odra", Kwartalnikiem "Zeszyty Karmelitańskie", Miesięcznikiem "Forum Akademickie" czy portalami opoka.org.pl, magazyn.o.pl, londynek.pl, eioba.pl. Autorka (razem z Sebastianem T. Kołodziejczykiem, Jackiem Prusakiem) książki biograficznej o Janie Woleńskim "Wierzę w to, co potrafię zrozumieć" Copernicus Center Press, 2014.

W 2017 otrzymała wyróżnienie w ramach Nagrody im. Stefana Żeromskiego przyznawanej przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich za "Krew narcyza".

Śladem autorki - https://business.facebook.com/…/a.3203157…/657562787966920/…

III

Jeannie Ebner

Piękne milczenie

Chmura twe usta:

Wyszeptaj szemrzenie

w nocy, dnia i poranku istnienie.

Nasze czuwanie, sen i podsłyszenie.

Słowo dźwięk zgubiło.

Początek odpływa strumieniem.

Ta chmura twe usta

ciche złudzenie

milczenia przybyło.

Przełożyła Maria Krysztofiak

*

Jeannie Ebner (ur.17 listopada 1918r. w Sydney - zm. 16 marca 2004 r. w Wiedniu). Była znaną austriacką poetką, pisarką i tłumaczką. Ukończyła wydział rzeźby na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Pracowała jako redaktorka pisma literackiego, duże uznanie zyskała jako tłumaczka prozy anglojęzycznej (m.in. Doris Lessing, Rosemary Harris), promowała młode talenty literackie.

IV

Anka Kowalska

Apostrofa do miłości

Zanim gwiaździsty palec przetnie moje żyły

grzechem płynące jak mlekiem i miodem

ty ciało moje z wodorostów rozwiąż

i muł zielony z oczu —

Zanim wiatr zwieje plewy

spod klepiska skroni

już ty wyłuskuj ziarna

i chroń je przed ptakiem

i chroń je przed ulewą

i przede mną chroń je

— owoc kamiennej gleby

Nim Bóg jastrzębim dziobem

zaryje się we mnie

— ty mnie przede mną ocal

*

Anka Kowalska (ur. 22 lutego 1932 w Sosnowcu - zm. 29 czerwca 2008 w Warszawie) – polska poetka, dziennikarka, prozaiczka, działaczka opozycji. Debiutowała jako poetka w 1953 r., w 1955 roku ukończyła filologię polską na KUL i wyjechała do Warszawy, gdzie zaczęła pracę jako dziennikarka. Pierwszy tomik poetycki wydała w 1960 roku. W stanie wojennym internowana, współpracowała z czasopismami drugiego obiegu.

V

Jaryna Senczyszyn

***

pisać długopisem

krótkimi zdaniami

na szorstkim papierze

pachnącym jesiennym igliwiem

na arkuszach

koloru lekko opalonej skóry

jak jej się to podoba

pisać o dziewczynce

w niebieskiej sukieneczce

z czerwonym jabłkiem na kieszonce

maleńkie rączki

przyciskają do piersi

naręcze mleczy

żółte kwiaty zostawiają

brązowe plamki na

niebieskiej sztywnej tkaninie

dziewczynka przygląda się

brunatnym pajączkom

które już nigdzie

nie znikną

potem była jesień

i wesele

w jakimś innym świecie

gdzie duże kobiety śpiewają

paliła się sosna płonęła

śpiewają głośno długo

a dziewczynka chce

żeby śpiewały jeszcze

wieczorem

w cudzym domu

w cudzym wielkim łóżku

z ciężką pierzyną

którą babcia przyciskała

do gorącego migotliwego pieca

żeby nagrzać

ona siedziała obejmując

rękami swoje jeszcze nie

czteroletnie kolanka

widziała dziewczynę

pod płonącym drzewem

w białym welonie jak u panny młodej

a potem w chustce

z dużymi pięknymi kwiatami

jak u kobiet śpiewających

paliła się sosna płonęła

dlaczego nie ucieka

dziewczyna z warkoczem

ciemnoblond

ona się pali

pali

pali

Przełożyła Aneta Kamińska

*

Jaryna Senczyszyn – ukraińska poetka, tłumaczka i dziennikarka. Autorka książek poetyckich: „Hra w korolewu”, „Dolina riki Sambation”, przygotowuje do druku tom „Rozplesy”. Tłumaczka utworów Tadeusza Różewicza, Czesława Miłosza, Wisławy Szymborskiej, Karola Wojtyły, Olgi Tokarczuk, Jana Piekły. Pierwsza laureatka nagrody literackiej im. Bohdana Ihora Antonycza „Prywitannia żytnia”, otrzymała również nagrodę im. Markijana Szaszkewycza.

VI

Ewa Miller – Lęk

~ Mojej babci

Pachniała ciastem drożdżowym z rodzynkami

jej delikatne dłonie dźwigały wiadra po brzegi wypełnione mlekiem

a wieczorami zwinnie dziergały wełniane skarperty

Przepasana fartuchem w kwiaty wymiatała każdy najmniejszy

okruch zgnilizny z zakamarków domu

Za to czas ukradkiem wykręcał jej kłykcie i wypruwał żyły

czasami tylko pojękiwała w prawej nawie kościoła

Jest we mnie lęk przed drżeniem w starości,

fałdami ślamazarnego cielska jak u babuni

gnijących odleżyn, którymi kieruje rozdrapany mózg

aż do chwili, gdy sine paznokcie zacisną ostatni koralik

Jest we mnie lęk. Niedołężny lęk na śmierć.

*

Ewa Miller – z urodzenia żyrardowianka, z wykształcenia architekt krajobrazu, z pasji powsinoga. Wielbicielka reportaży, gorącej herbaty ze świeżą miętą i cytryną i ciastek czekoladowych. Współpracuje z pismami branżowymi, w których dzieli się wiedzą o architekturze i terenach zieleni. Absolwentka Studiów Literacko-Artystycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

Autor zdjęcia: Maria Oracz

VII

Ange Mlinko

Pożyczony biogram

Tam gdzie leżeliśmy kiedyś w trawie,

pocałunki ćwicząc,

bocian spoufalał się z żurawiem,

ibis z bekaśnicą.

Czy to było ślubną aurą jawną

jak te do tej pory,

a w niej ptasie stopy z błoną pławną

lub identyfikatory

obrączek wokół gardeł? Sens lotów

z ziemi aż po chmury:

nie tyle obietnica, co wotum

zaufania, w którym

piórko przechylało szalę ...

Tamten zdał się gawędziarzem,

z gawędą słoną jak morskie fale;

Ten kontrtenorem, pieśniarzem

ponad ucztą śpiewającym.

Archont w swoich okolicach

— choć w cętki — najmniej widoczny.

Tu mała awanturnica ...

szkic mewy na marginesie.

Nie potrafię pojąć skutku,

idąc twoim tropem wers po wersie,

tak delikatnego druku.

Przełożył Janusz Solarz

*

Borrowed Bio

Where we’d recently lain,

exchanging a kiss,

stork consorted with crane,

limpkin with ibis.

Was this as much wedding

as there would ever be,

the fowls’ foot-webbing,

the identificatory

ring around a throat?

Exchange of earth and air:

not a vow but a vote

of confidence a feather

might tip by a single scale ...

That one’s a raconteur,

so much salt in his tale;

this one’s a countertenor,

lilting above the feast.

The archon of his hectare

— spotted — spotted least.

Here’s a little heckler ...

penciled seagull in the margin.

Following line by line

the path you took, I imagine

no print so fine.

*

Przez długi czas, między 1987 a 2009 pisałem głównie po angielsku. Dlatego pewnie, w pierwszej dekadzie naszego millenium, spotkałem Ange Mlinko. Mieszkaliśmy wtedy obydwoje w dolinie rzeki Hudson, obydwoje pracując dorywczo i zajmując się głównie opieką nad dziećmi. Wspólna znajoma zaprosiła mnie, piszącego ojca, na spotkania piszących matek. Nie wiedziałem wtedy, że Ange Mlinko była już uznaną poetką, absolwentką prestiżowego programu pisania na Brown University. Wkrótce zresztą opuściła moje miasteczko by wykładać na uczelni w Maroku. Obecnie jest profesorką na Uniwersytecie stanu Floryda. Wydała pięć tomików wierszy i kilka prac krytyczno-literackich. Ceni się jej erudycję, formalną wirtuozerię, poczucie humoru. Porównuje się ją do Franka O’Hary. Bywała honorowana ważnymi nagrodami. Jest stypendystką fundacji Guggenheima. Jej wiersze są zaskakujące, dają do myślenia. Ja osobiście uwielbiam je, także przez to jak trudno je przetłumaczyć.

#poniedziałkizJanuszemSolarzem