Maciąg, Dąbrowska, Brackenbury, Litwin, Husejnowa, Przybyll, Brooks

 I

Agnieszka Maciąg

bliskość

szukamy chwil uniesienia

żeby trwały wiecznie

wpatrzeni

w swoje oczy

rozbieramy się

ze skóry

"możesz mnie zranić

ja mogę zranić ciebie"

jak w soczewce

w słońcu na wyżynach nieba

wypalasz dziurę

w mojej dłoni

a potem

słucham smutnych piosenek

i tęsknię za uniesieniem

żeby trwało

wiecznie

nie gaś światła

zobacz

mnie

źródło wiersza: Zielone pantofle, Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2006

*

Agnieszka Maciąg (wł. Agnieszka Maciąg-Wolańska z domu Kozak, ur. 9 maja 1969) – polska pisarka, blogerka, modelka, aktorka i dziennikarka oraz poetka i piosenkarka. W roku 1996 wydała płytę pt. Marakesz 5:30, a w 2006 roku tomik poezji.

Fot. Gala

II

Wiktoria Dąbrowska

kobiety niczyje

kobiety niczyje

co noc

muskają przesuszone

naskórki

aloesowym kremem

uwalniają piersi

z mocnych objęć

koronkowych biustonoszy

kobiety niczyje

nie moje nie twoje nie jego

nie jej

nie tego nawet

kobiety (nie)zależne

od siebie

i ciebie

co noc

zapełniają tylko samymi

sobą

wąziutkie ściany malutkich

mieszkanek w największych

gmachach

i jeszcze większych

(bardziej samotnych)

miastach

*

"Kobiety niczyje" to wiersz o dobijającej samotności, takiej która rozchodzi się echem po ulicach miast i zagląda w najciemniejsze zakamarki miejskiej dżungli. Ten wiersz jest dla mnie najważniejszy, bo idealnie oddaje moje uczucia związane z samotnością, fizyczną i emocjonalną.

Myślę jednak, że to głos milionów kobiet.

Kobiet, które chcą by ich głos został usłyszany.

Często do niego wracam.

*

Wiktoria Dąbrowska - studentka dietetyki, laureatka licznych konkursów literackich i recytatorskich, kulinarna blogerka. Urodziła się 25 lipca 1999 r. w Starogardzie Gdańskim.

Publikuje pod pseudonimem Eulallie. Jej wiersze - "Kobiety niczyje" i "Bóg nie umarł" ukazały

się na łamach 33 numeru kwartalnika artystycznego Bliza.

#czwartykonkursbabińca

#konkursowasobota

III

Alison Brackenbury

Twój ojciec

Myślałam, że on umiera, starzec

Który przeżył wojny, widział zrujnowane ulice

I rosnące szklane wieżowce, i tych co się ostali, bogaczy,

Podlewałam swój ogród w majowym upale.

Słońce zawsze świeci mocniej przed walką.

W domu przypięłam krzyż do czegoś, co

Jak myślałam, mogę utracić w jakiejś przyszłości jałowej

Bo teraz byłam zbyt napięta mając zajęć mrowie.

Nie umarł, co prawda, ni kartki jeszcze nie spalił

Ze swych dokumentów, lecz telefonował głośno i gniewnie.

Szalał, by go wypuścić. Nigdy go nie widziałam, lecz ujrzałam

Spienioną wodę z drenu pulsującą w blaskach

Przy przerosłych sino-zielonych pnączach kapryfolium

Tworzyła kręgi, krople coraz gęściejsze spadały

Jak z fajerwerków rozprysłych: w każdym rozjarzonym sztonie

Świst wiatru się spaja z krzykiem w telefonie.

Przeł. Leszek Elektorowicz

*

Alison Brackenbury (ur. 1953 Gainsborough, Lincolnshire) jest brytyjską poetką. Studiowała anglistykę w St Hugh's College w Oksfordzie. Zdobyła kilka nagród literackich, m.in. Cholmondeley Award (1997).

IV

Agata Litwin

[***/Jestem rybą/]

Jestem rybą ćwierkającą w konarach,

tłumaczem mowy grabów, rzucam słowa

w sieć – w słodkie zapomnienie.

W śpiew głuchoniemych rzek,

gdzie jeszcze nieskażona przestrzeń

żłobi światło powolnym odliczaniem.

Próbuję zatrzymać lato, które sprawiedliwie,

wymyka się i krzepnie. Puchnie i wietrzeje.

Płynie z prądem w prąd. Miedzianym żebrem.

Z niewoli do niewoli. Noszę sól na zaś.

Czasem wymieniam się z morzem.

Czasem na statku bez rufy.

Kotwica wciąż ciągnie mnie do góry,

skacze balonik przerośniętych skrzeli.

Szkoda, że nie pofrunie nad World Trade Center.

*

Agata Litwin– ur.1976 roku w Przemyślu. Absolwentka zarządzania na WSPiA w Rzeszowie oraz filologii polskiej na URz.

Opublikowała m.in. Bezsenność sekundnika (Kraków, 2016).Przestrzeń heretyków(2019). W dolinie Sanu– Haiku (2019). Jest współautorką wydanych przez AGS (Autorskie Galerie Sztuki) antologii poetyckich: Pamięć niepamięć, Ciemnorzeki i Po obu stronach. Jej utwory weszły w skład antologii: W stronę Haiku, wydanych kolejno w 2016, 2017 i w 2018 roku.

Publikowała w czasopismach „Nasz Przemyśl”, „Ekspres Jarosławski” i w internetowych magazynach literacko-artystycznych: Helikopter i Wydawnictwoj. Uczestniczyła w projekcie Biura Literackiego na Drugi i kolejny tom poetycki (2019). Została dwukrotną laureatka Prezentacji Twórczości Świdnik oraz Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego „O Wstęgę Sanu”. W 2020 roku zdobyła trzecią nagrodę w konkursie: O Złotą pszczołę organizowanego przez Fundację czAR(T) Krzywogońca.

Obecnie pracuje jako nauczyciel.

V

Ołena Husejnowa

Drum

1

Wczoraj spotkałam siebie małą. To ja – mam 14 lat,

teatralne foyer pachnie rudymi parterami

i smarem samochodowym.

Stoję obok taty i on udaje, że

tam na dworze wieżowce z wielkiej płyty nie szczerzą zębów

z bezbarwnym i krótkim dźwiękiem.

Udaje, że na świecie istnieją tylko ci,

którzy dzisiaj dzielą czekoladę,

bufetową rozmowę, półsłodkie wino bez bąbelków

i jeszcze coś, na co nie ma przymiotników.

Jestem w sukience w kratkę, zielonych pończoszkach,

zamszowych pantoflach, z ciasno zaplecionymi warkoczykami

i pomalowanymi szminką Maleńka Wróżka

ustami –

nic nie słyszę, tylko spragniona pochłaniam kobiety,

starsze ode mnie – pewnie o dziesięć lat:

one nie noszą sukienek w kratkę

(noszą czerwone, liliowe, zielone,

koloru whisky)

i włosy każdej z nich swobodnie spadają na ramiona.

Wspierają się na rękach mężczyzn –

wysokich, błękitnookich.

I myślę sobie, że następnym razem

też przyjdę tu z kimś

podobnym do Jude’a Law.

Z miejsca, gdzie jestem dorosła,

z nieodebranymi połączeniami w komórce

i pętlami dźwiękowymi (coraz bardziej na lewą stronę),

dobrze widać tę dziewczynkę,

dobrze słychać, jak oddycha,

jak czeka na przyszłość.

Może uczciwie byłoby podejść,

uczciwie byłoby uprzedzić:

– No, mała, następnym razem

przyjdziesz tu sama.

Dźwięk zatrzyma się

dwa kroki od ciebie,

przeprosi

za każdą tercję, kwintę, septymę.

I z tego powodu, że

ubierzesz się w niebieskie podarte dżinsy,

włosy ostrzyżesz na krótko,

usta uwolnisz od wszystkich na świecie maleńkich wróżek –

będziesz szczęśliwa.

Nawet wtedy,

kiedy

nie będziesz mogła

opowiedzieć tacie,

gdzie byłaś.

Przełożyła Aneta Kamińska

#środyzanetąkamińską

*

Ołena Husejnowa (1979) – ukraińska poetka. Pochodzi z obwodu kirowohradzkiego, mieszkała też w Krzywym Rogu, obecnie mieszka i pracuje w Kijowie. Absolwentka Wydziału Filologicznego Akademii Kijowsko-Mohylańskiej. Prowadzi audycje w ukraińskim radiu „Kultura”. Autorka tomików: „Widkrytyjrajder” (2012) i „Superheroji” (2016). Jej wiersze weszły do antologii poetek: „My i Wona” (2005) oraz „Step – Step” (2012). Polskie przekłady autorstwa Anety Kamińskiej były publikowane w pismach literackich: „Pociąg 76”, „Akcent” i „Wakat”, w Babińcu Literackim oraz w antologiach: „Cząstki pomarańczy. Nowa poezja ukraińska” (2011), „Wschód – Zachód. Wiersze z Ukrainy i dla Ukrainy” (2014) oraz „Listy z Ukrainy” (2016). W 2019 roku w ramach festiwalu „Odnalezione w tłumaczeniu” wyszedł jej tomik „Za krótka spódnica” w przekładzie Anety Kamińskiej.

VI

Anna Przybyll

Kobiety nieloty

Ada od najmłodszych lat pragnie oderwać się od ziemi

i umizgujących się do niej nauczycieli

w Sztuce latania szkicuje konia na silnik parowy

jako dorosła zamiast latać

tworzy przypisy do prac naukowych kolegów

sto kilkadziesiąt lat później powstaje książka o strachu przed lataniem

Isadora boi się odejść na kilka metrów od mężczyzn

którzy raz po raz zapewniają jej twarde lądowanie

za to dużo lata samolotami – obok przyjaciela, z mężem, do kochanka

wątpi czy gdyby była sama na pokładzie samolot by wystartował

dzisiaj choć przestworza są na wyciągnięcie ręki

wciąż boimy się latać

pewność siebie odbiera nam byle pilot żółtodziób

który życie skrzydlatych maszyn

zna z encyklopedii II wojny światowej

*

Anna Przybyll – ur. w 1984 r. Od kiedy pamięta, pisze do szuflady. W 2020 r. wydała debiutancki tomik poetycki pt. „Obietnice składane przez życie”. Pracuje w służbie cywilnej jako specjalistka ds. komunikacji społecznej. Mieszka z mężem w Warszawie.

Zdjęcie autorstwa vishnudeep dixit z Pexels

VII

Gwendolyn Brooks

My na pełnym luzie

My na pełnym luzie. My

W barze, nie w budzie. My

A akcji nad ranem. My

Wiemy, co grane. My

Czujemy bluesa. My

Czad czerwca w płuca. My

Doskok i chodu. My

Wcześnie do grobu.

Przełożył Stanisław Barańczak

*

Gwendolyn Brooks (1917 - 2000) – amerykańska poetka. Odznaczona Narodowym Medalem Sztuki. W 1950 r. otrzymała Nagrodę Pulitzera w dziedzinie poezji jako pierwsza czarnoskóra kobieta. Była autorką wierszy, których tematyka obracała się głównie wokół życia czarnoskórych mieszkańców dzielnic robotniczych.

Nowak, Sternal, Achmatowa, Sebesta, Sawka, Ciołko-Borkowska, Alvi

 I

Dorota Nowak

rozpiąć

od pierwszego spotkania gładzę twoje zgarbione plecy

na nich podnosisz prostujesz mój chwiejny dzień

można odnieść wrażenie że stopami nie dotykasz ziemi

a przecież codziennie zostawiasz ślady nasiąkam nimi

kiedyś wyjdę z ciebie odetchnę wtedy mi zmatowiejesz

zbledniesz do koloru niezapisanej kartki starego płótna

tymczasem rozpinam cię dotykam do żywego środka

a ty wzbierasz we mnie jak łączące się krople jak łzy

*

DOROTA NOWAK – autorka czterech tomów poetyckich: „na dwa” (2014), „opium” (2015),

„antidotum” (2017), „zarzewie” (2019). Laureatka kilkudziesięciu ogólnopolskich konkursów poetyckich.

Nagrodzona za tom „na dwa” w konkursie na Książkowy Debiut Poetycki (2014) w ramach Nocy Poezji

w Krakowie. Nagrodzona Pierwszą Nagrodą Grand Prix w II Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „O

Złotą Pszczołę” (2019) za projekt książki poetyckiej „Zarzewie”. Finalistka konkursu „O Złotą Pszczołę”

2021, którego rozstrzygnięcie nastąpi w czerwcu 2021roku – za projekt książki poetyckiej „jutrznia”.

Publikowana w kilkudziesięciu antologiach oraz w pismach literackich, między innymi: ”Twórczość”,

„Topos”, „Ypsilon”, „Helikopter”, „Migotania”,”Pisarze.pl”, „Gazeta Kulturalna”, „Okolica Poetów”,

„Akant”, „Krajobrazy Kultury”, „Protokół Kulturalny”, „Radostowa”, „ARTIS”, „Echo Piątkowa” i inne.

II

Anna Sternal

[druga strona ulicy]

widziałam pana kilkakrotnie

pan spaceruje tak samotnie

że wrony czarnowidztwa kraczą

rynny zanoszą się od płaczu

i pan mnie musiał widzieć nieraz

jak pana nie znam, pan spozierał

i pewnie wnet to zauważył

że coraz mniej mam siły marzyć

więc bez sondaży, czy zajęta?

wolny? mężatka? czy żonaty?

bez obiecanek-niespełnianek

bez przechodzenia z sobą na ty

przejdźmy za rękę z ciemnej strony

ulicy, w której chłodzie tonę

a pan w półmroku smutno brodzi

na jej słoneczną drugą stronę

z tą samą nazwą jest tabliczka

i ten sam tramwaj środkiem sunie

tak samo obcyśmy tu czy tam

w płynącym zanurzeni tłumie

w tych samych płaszczach po kolana

schlapani rynsztokowym błotem

z ciężkim bagażem swoich przedtem

z niewiadomymi swoich potem

ale że w słońcu więc piękniejsi

bo rozpromieni się w nas wszystko

my - nieznajomi - plus dwa cienie

całkiem pogodne towarzystwo

*

Uzasadnienie decyzji o utworze:

Wyboru wiersza dokonała niejako za mnie w październiku ubiegłego roku, a więc na długo przed bieżącym konkursem Babińca Literackiego, poetka i prozaiczka o bliźniaczej wrażliwości i niedosięgłym warsztacie, pani Anna Janko, udostępniwszy w swoim profilu mój poetycki post, wyłowiony z odmętów internetu i opatrzony zacnym komentarzem: „Ona jest fantastyczna” (21. października 2019, godzina wczesnopopołudniowa – załączam zrzut ekranu na dowód niniejszego).

*

Anna Sternal - rocznik ’79, andragog, zarabiająca na życie pisaniem tekstów użytkowych, hobbystycznie zajmująca się wierszowaniem, m.in. w profilu fejsbukowym @AniZłotówkiZaTomik. Niczego dotąd nie wydałam, nawet siebie za mąż. Najlepiej w życiu wyszedł mi syn.

#czwartykonkursbabińca

#konkursowasobota

III

Anna Achmatowa

Gdyśmy się po raz ostatni spotkali...

Gdyśmy się po raz ostatni spotkali

Na bulwarze, dokąd zwykliśmy przychodzić,

Newa groziła przyborem fali

I miasto żyło w obawie powodzi.

Mówił o lecie, mówił także o tym,

Że być poetką — to absurd po prostu.

Jakże pamiętam sobór biało-złoty

I twierdzę Pietropawłowską!

Bo i powietrze dziwne -jak dar boży

Cudowne, że odetchnąć nie śmiesz.

I w chwili tej dane mi było stworzyć

Ostatnią z wszystkich obłąkanych pieśni.

Przełożyła Irena Piotrowska

*

Anna Achmatowa , właściwie Anna Andriejewna Gorienko, ur. 11 czerwca?/23 czerwca 1889 w Odessie, Rosja, zm. 5 marca 1966 w Domodiedowie, ZSRR) – jedna z najwybitniejszych rosyjskich poetek XX wieku, czołowa przedstawicielka modernizmu i akmeizmu. Nazywana duszą rosyjskiego Srebrnego Wieku, porównywana z Safoną i Mozartem.

IV

Antonina Sebesta

Wystarczą wróble

a kto powiedział, że miłość musi być

od razu cała w skowronkach

wystarczą wróble

miło tak zwyczajnie poćwierkać

podreptać, podfrunąć, pochylić główkę

że za mało romantyzmu?

nie mówiąc o szaleństwie

mój Boże!

dobrze jest zapomnieć

o znoszonych ciałach

zostawić choroby na wieszaku

iść razem

ze słońcem w oczach

być jak buk z jodłą

świerk z jarzębiną

***

Antonina Sebesta – posiada wykształcenie filozoficzne, uprawia publicystykę i pisuje wiersze, wydała trzy tomiki, otrzymała kilkadziesiąt nagród w konkursach literackich. Autorka monografii Etyka i ethos ludzi gór oraz szkiców z etyki życia społecznego Kłopot z wartościami. Członek ZLP Oddział Kraków. Pasjonuje się górami i ekologią, znawca literatury inspirowanej Tatrami.

V

Marjana Sawka

dotyk

ciemnego jedwabiu

naprzędziono dosyć

legion jedwabników

przyniesiono w ofierze żebyś

ty

zawinął

moje ciało

w czarną rzekę

dotykając opuszkami palców

srebrnych rybek

które wynurzają się

nad gładką taflą

bez żadnej zmarszczki

i łaskoczą mnie

płetwami

żebym się tylko

nie zaśmiała

nie zaśmiała

nie rozkołysała

rzeki

doskonałej

powierzchni

Przełożyła Aneta Kamińska

#środyzanetąkamińską

*

Marjana Sawka (1973) – poetka i tłumaczka. Mieszka we Lwowie. Ukończyła filologię ukraińską na Uniwersytecie Lwowskim. Współzałożycielka i redaktorka naczelna Wydawnictwa Starego Lwa.Autorka tomików: „Ohołenirusła” (1995), „Malunky na Kameni” (1998), „Hirkamandragora”(2002), „Kochannia i wijna” (wspólnie z Marianną Kijanowską; 2002), „Kwity cmynu” (2007), „Boston-jazz” (2008),„Tiń ryby” (2010), „Pora płodiw i kwitiw” (2013), „Łysty z Łytwy / Łystyzi Lwowa”(wspólnie z Marianną Kijanowską; 2016), „Optyka Boha” (2019). Wydała również kilka książek dla dzieci. Laureatka nagrody wydawnictwa Smołoskyp (1998) i Międzynarodowej Nagrody Dziennikarskiej im. Wasyla Stusa w dziedzinie poezji (2002). Członkini ukraińskiego PEN Clubu. Magazyn „Focus” dwukrotnie zaliczył ją do stu najbardziej wpływowych kobiet na Ukrainie. W 2016 roku tygodnik „Business” umieścił ją na liście „40 osobowości, które zmieniają kraj”. W Polsce jej wiersze były drukowane w „Studium” i „Akcencie” (tłum. Aneta Kamińska i Andrij Porytko), weszły również do antologii „Cząstki pomarańczy. Nowa poezja ukraińska” (2011, red. i tłum. Aneta Kamińska).

VI

Kamila Ciołko-Borkowska

Urodziłaś się by tańczyć w deszczu.

Szybować pośród chmur błękitu.

Wiesz, że jak zwykle mam rację.

Musisz do tego dorosnąć.

Zrozumieć, że nie ma żadnych granic.

Nocne niebo nie musi budzić lęków.

Możesz zaprzyjaźnić się z demonami,

Które od lat mieszkają w twojej głowie.

Musisz tylko zrozumieć, jedną rzecz:

Jesteś niczym wiatr i nikt cię nie utrzyma.

Urodziłaś się by tańczyć w deszczu.

Szybować pośród chmur błękitu.

Wiesz, że jak zwykle mam rację.

Możesz krzyczeć jeśli chcesz,

Płakać jeśli czujesz że tak trzeba.

Musisz do tego dorosnąć.

Zaprzyjaźnić się z własnymi demonami.

Spalić każdy z mijanych płotów.

Wiesz, że jak zwykle mam rację.

Spójrz mi prosto w oczy – to zajmie tylko chwilę.

Wsłuchaj się w moje słowa.

Z uwagą patrz na moje usta:

Jesteś niczym wiatr i nikt cię nie utrzyma.

Nadszedł czas…

***

Kamila Ciołko-Borkowska

urodzona w 1985r. na Mazurach, teraz poszukuje trolli w krainie lodu. Nieuleczalna optymistka. Zakochana w słowach, tak pisanych, jak i mówionych. Nieidealna matka i żona. Wielka fanka pasztetu i rękodzieła. Uczestniczka warsztatów Biura Literackiego „Pracownia otwarta wierszem” 2018. Swoją twórczością dzieli się na blogu oraz w audycji radiowej Bibliotekarium.pl. Jej opowiadania można też znaleźć w antologiach: „Rubieże rzeczywistości” oraz „Nie otwieraj na stronie sigma”. Wydała także tomik wierszy: „Wszystko już było” oraz powieść „Przezwykłe przygody nieboszczki Marysi”.

VII

Moniza Alvi

Dzieje się niejedno

Wydaje mi się, że Anglicy

uprawiają seks w ubraniach -

myślą, że tak przyzwoiciej.

Na dodatek, nie chcąc igrać z losem, zakładają

płaszcz, żeby nie zmoczyła ich mroczna ulewa.

Pod parasolem dzieje się niejedno.

Przełożył Jerzy Jarniewicz

*

Moniza Alvi (ur. 2 lutego 1954) − pakistańsko-brytyjska poetka i pisarka. Ojciec była Pakistańczykiem, matka Brytyjką. Jej pierwszy tom wierszy, The Coutry at My Shoulde nominowany był do T.S Eliot Prize, Whitbread Poetry Prize, a Towarzystwo Poetyckie wyróżniło go swoją rekomendacją. Poetka przyznaje, że czuje szczególne pokrewieństwo z poetkami, które mają podobnie jak ona, wielokulturowe biografie. W 2005 roku gościła w Łodzi i Warszawie.

Jerzy Jarniewicz, ur. 4 maja 1958 w Łowiczu, polski filolog angielski, profesor nauk humanistycznych (2015), poeta, krytyk literacki i tłumacz (głównie literatury anglojęzycznej, m.in. Jamesa Joyce’a, Philipa Rotha, Craiga Raine’a).