Pawicka, Nicoś-Trenk, Dąbrowska, Ciołko- Borkowska, Lipińska, Kora, Michalska

 I

Małgorzata Pawicka

SUPERNOWA

Znam cię zaledwie chwilę

tyle, co mrugnięcie oka,

zatrzaśnięcie drzwi, zerwanie kwiatu

coś mi jednak mówi

wszechświat? astrologia?

że spotkałam cię

u jednego ze schyłków

(Supernowa to wybuch kończący życie gwiazdy)

Zjawiłaś się w moim wymiarze znienacka

Nieproszona? Wyczekiwana?

I nagle stałaś się punktem odniesienia

prawdziwą północą, betlejemską gwiazdą

Nie spuszczałam cię z oczu

niepewna nowej drogi

(To kosmiczna eksplozja, powodująca powstanie na niebie

niezwykle jasnego punktu)

Na myśl mi nie przyszło,

że oto jestem świadkiem

kosmicznego rozpadu

Tańczyłyśmy więc beztrosko w deszczu iskier.

Nieboskłon wirował świetlistym brokatem,

jak wnętrzne śnieżnej kuli

potrząsanej ręką dziecka

Pion stał się poziomem,

strona lewa i prawa zamieniły się miejscami

i wtedy jasne już było, że nie ominie cię ta apokalipsa

(Eksplozja supernowej ogromną siłą wyrzuca w przestrzeń większość

lub całą materię gwiazdy)

I nic już nie jest takie samo

Rozproszone fragmenty nie pasują już do siebie,

dryfują teraz w kosmicznej przestrzeni.

Jak nocne motyle nad twoją głową

szukają źródła świata, by do niego lgnąć.

(Nieco mylące jest określenie supernowej jako nowej gwiazdy, gdyż w rzeczywistości

jest to jej śmierć lub radykalna przemiana w coś zupełnie innego)

Jesteś daleko, mile świetlne ode mnie,

lecz każdej nocy rozkładam teleskop i obserwuję gwiazdy.

Wypatruję tej nowej, o znanym mi blasku.

*

Małgorzata Pawicka - córka Renaty, wnuczka Feliksy, prawnuczka Genowefy. Poetka, fotografka, filolożka angielska, feministka, minimalistka, joginka, szamanka, estetka, znawczyni ludzkich dusz. Najważniejsze dla niej jest życie w poczuciu autentyczności. Umarłaby gdyby nie mogła się rozwijać, a szczególnie zgłębiać meandry rozwoju osobistego.

II

Beata Nicoś-Trenk

Nauczycielka zmienia zawód

już Demeter nie Persefona

sprężyna czasu wystrzeliła poza wszystkie zegary

mechaniczne elektroniczne kwantowe

tyka biologiczny tutut tu tut trochę jak pociąg trojka tętno

ptaszysko trzepocze skrzydłami w głowie

duże nie ptaszek Magi który puk puk do Horatia

kruk? czarny bocian? czarny łabędź?

to stąd pewnie ten szum w skroniach

de/presje lęki schizy z prawej do lewej półkuli

między lewą a prawą schizmy chiazmy

we krwi ma las czarny (roz)łogi (roz)łąki

kilka pokoleń nauczycielek po kądzieli

kręś się kręć wrzeciono

i po mieczu ciach jak brzytwą Ockhama

ślepia wilka stepowego i skradający się krok

jak Kławdia Chauchat to nieliudzkie myśli

mobbing prosty mobbing ukośny sześć taktyk tyk tik ty(k) deadline

pętla while niepoprawnie skonstruowana powoduje zapętlenie

szklane ściany szklany sufit szklana podłoga

jaka jesteś szklana laleczko przemilczana

na wszystkie sposoby cięcia hartowanego szkła

układa bukiety z czterech pór roku

suszy zioła i kwiaty na herbatę robi kwiatowe nalewki

chciałaby być archiwistką archetypów w szpitalu psychiatrycznym

czytać karty pacjentów jak powieści drogi

*

Beata Nicoś-Trenk - polonistka, poetka, wielbicielka kotów, literatury i sztuki, fotografka amatorka. Publikuje w wirtualnych grupach poetyckich, antologiach i czasopismach literackich. Jest autorką tomiku

"Studnia", którego wydanie stanowiło nagrodę w Konkursie Poetyckim im. Wacława Iwaniuka i współautorką tomiku "Szepty luster". Mimo osiągnięcia wieku postbalzakowskiego, liczy na więcej.

#szóstykonkursbabińca

#konkursowasobota

III

Krystyna Dąbrowska

Wymiana okien

Szczupły brązowooki gość

który montuje u mnie okna

opowiada jak wymieniał kiedyś

okna u starej kobiety:

dawnego typu, skrzynkowe

– już się nie domykały –

na nowe superszczelne

z regulowanym uchyłem,

prezent od wnuków

na zbliżające się mrozy.

Patrzyła, jak we dwóch wynoszą

z mieszkania pełnego pyłu

skrzydła zniszczonych okien.

Kiedy żył jej mąż

on je malował, dbał o nie,

co roku naoliwiał.

A teraz – uwolnione,

ogołocone z zasłon,

tak lekkie w obcych rękach.

Wyobrażam ją sobie

jak wyszła przed dom, czekała

aż załadują wszystkie i odjadą,

a kiedy już ruszyli

błysnęły w słońcu szyby

przez chwilę nieprzejrzyste.

*

Krystyna Dąbrowska (1979) jest poetką, eseistką i tłumaczką z języka angielskiego.

Fot. Adam Stępień

IV

Kamila Ciołko- Borkowska

Takiej zamieci jak ta, jeszcze nie było.

Z oczu zginęły wszystkie azymuty.

Żaden z podręczników historii nie wspominał nam,

O takiej katastrofie w życiu minionych pokoleń.

Nie wiem czy mamy odpowiednie zapasy ciepłych myśli,

Przed nami wszak ciężki do przeżycia czas.

Zamilkły wszystkie głosy (zwłaszcza te w mojej głowie).

Nie znana do tej pory cisza zapanowała wewnątrz.

I tylko wiatr szaleje dookoła,

Tylko wiatr opowiada swoje historie.

*

Kamila Ciołko- Borkowska (ur. 1985r) Aktualnie zgłębia kulturę wikingów. Może kiedyś stworzy przewodnik i jej pisanie na coś się innym przyda. Swoich sił próbuje w poezji oraz prozie. Na literackim koncie ma debiutancki tomik „Wszystko już było” wydany w 2019r. nakładem wyd. Mamiko, oraz obecność w międzykulturowym czasopiśmie Ós Pressan.

Proza natomiast gości w audycji „ABW - Antologia Bibliotekarium – Warsztaty” oraz „Antologii Rubieże rzeczywistości tom.1”. W kolejce do wydania czeka też jej debiutancka powieść: „Przezwykłe przygody nieboszczki Marysi”.

Poza tym można ją znaleźć w wielu zakamarkach Internetu (na blogu: http://wwersach.blogspot.com/, oraz na stronie: https://kamilaciolko.wixsite.com/opowiadania)

V

Elżbieta Lipińska

Czarna koronka

Noc pocięta na bezsensowne kawałki.

Na księgę za krótkie, na wiersz za długie,

na sen bez szans.

Wiatr przepycha grube chmury,

straszy wilczym głosem,

zszywa strony świata w bezkształtną płachtę.

Szepczę: wrzuć monetę, wrzuć monetę.

Liczę niebieskie migdały, czekam na restart.

Uczę nas chodzić.

*

Elżbieta Lipińska, poetka, prawnik, ur. w Warszawie, mieszka we Wrocławiu. Wydała

sześć książek poetyckich: „Pożegnanie z czerwienią”, „Maj to łagodny

miesiąc”, „Rejestry”, „Na końcu języka”, „Kamienie”, „O obrotach”. Laureatka kilku konkursów poetyckich. Wiersze drukowały także czasopisma literackie oraz zamieszczone zostały w antologiach: „Wschód-Zachód. Wiersze z Ukrainy i dla Ukrainy”, „Nielegalny prąd” i „Przewodnik po

zaminowanym terenie”.

Wiersze w tłumaczeniu znalazły się w „Anthologii#2” wydanej przez Oficynę

Off_press w Londynie.

Współpracuje z Laboratorium Empatii na Facebooku, w ramach działalności którego

przygotowuje teksty.

Miłośniczka literatury wszelakiej, byle dobrej, melomanka.

Praktykuje zen w Szkole Kwan Um.

VI

Kora

Szare miraże

Tylko dlatego, że jesteś nikim

Możesz pogadać z drugim człowiekiem

Życie bogate, pełne sekretów

W szarym człowieku, w szarym człowieku

Oszczędne słowa, twarze, uśmiechy

Nie mów za dużo szary człowieku

Choć jesteś nikim takim pozostań

Szare sekrety dla mnie pozostaw

Tysiące twarzy, setki miraży

To człowiek tworzy metamorfozy

Tysiące twarzy, setki miraży

To człowiek tworzy metamorfozy

Tysiące twarzy, setki miraży

To człowiek tworzy metamorfozy

Metamorfozy, metamorfozy,

metamorfozy, metamorfozy

I tajemnicą niech pozostanie

Co zwykle jadasz na śniadanie

I czy w tygodniu kochasz się

Razy siedem czy też pięć

Twój dom wśród setek innych domów

Z szarymi drzwiami, z szarym balonem

Jeśli Cię dręczą szare sny

Zapukaj do mych szarych drzwi

Tysiące twarzy, setki miraży

To człowiek tworzy metamorfozy

Tysiące twarzy, setki miraży

To człowiek tworzy metamorfozy

Tysiące twarzy, setki miraży

To człowiek tworzy metamorfozy

Metamorfozy, metamorfozy,

metamorfozy, metamorfozy

*

Nocny patrol

Nocny patrol czuwa kroczy ochoczo

Zagląda do okien rozgląda się wokół

Wszystko w porządku więc od początku

Tam gdzie latarnie gdzie świateł blask

Oddech zmęczony tupot nerwowy

Sypie się szkło

Rozpaczy jęki zduszone krzyki

Sączy się zło

Śpij śpij spokojnie śpij

Oddychaj głęboko

Śnij różowo śnij

Nocny patrol czuwa wytęża wzrok

Szepty krzyki cienie patrol równa krok

Wszystko w porządku więc od początku

Tam gdzie latarnie gdzie świateł blask

*

Kora - Olga Aleksandra Sipowicz, wcześniej Jackowska (1951-2018) – polska piosenkarka rockowa, poetka i autorka tekstów, w latach 1976–2008 wokalistka kultowego zespołu Maanam. Uważana za jedną z najbardziej charyzmatycznych i wybitnych postaci w historii polskiego rocka.

Kora opowiadała, że po próbach w teatrze, w stanie wojennym, do domu odwoził ją nocny patrol ówczesnej milicji, napisała o tym kilka tekstów i wydała płytę pt. Nocny Patrol (1983), na której wiele piosenek odnosiło się do przeżyć wokalistki z okresu stanu wojennego w Polsce.

#13grudnia

#stanwojenny

#rocznicawprowadzeniastanuwojennego

#Kora

#Maanam

VII

Elżbieta Michalska

Chociaż we śnie jestem człowiekiem

Śniła mi się kaleka dziewczynka

z amputowana ręką,

łysa po chemioterapii

bawiła się w krzakach za podwórzem

rozbitymi skorupkami.

Mówię do niej

- nie chowaj się w opłotkach,

chodź do dzieci.

- Chłopcy się ze mnie śmieją

krzyczą. Łysa pała, fajtłapa

i rzucają kamieniami.

- Zapierdolę ich, zapierdolę!... —

Zdyszana odpowiadam dziecku

i się budzę.

Spokojny księżyc usiadł na szafie.

Widzisz księżycu, chociaż we śnie

jestem człowiekiem

*

Elżbieta Michalska (ur. 1971 r.) - poetka Ludowego Undergroundu, od zawsze związana z rodzinną Złotorią. Dwukrotna stypendystka Urzędu Marszałkowskiego Województwa Podlaskiego, laureatka konkursów literackich. Autorka tomików: „Tu jest Tu, tam jest Tam” (1999), „Naszyjnik z grążeli” (2001), „Wsio” (2009), „Za stodołą” (2015) i „Dobra, dobra…” (2019).

fot. Justyna Rojek Linda

Belczenko, Milczarek, Russell, Rautman-Szczepańska, Maryszewska, Fietkiewicz-Paszek, Wiktorowska-Chmielewska

 I

Наталія Бельченко

Natalia Belczenko

Батьківська субота

у дорозі витрясти із себе

голубів на захід і на схід.

батьків ножик, взятий без потреби

розрізає найтвердіший плід.

у своїм обличчі впізнавати

маму, тата, навперейми йти.

вибачати й відчувати брата

цілувать бабусині сліди.

у воєннім стишенім безсиллі

спиною тулюся до спини

з ними і з живими. рідні, милі

всі нагі голизною війни.

губи, руки, хоч відшепотіли,

відторкались – з пустки припливли

витерти сльозу, додати сили,

щоб не поспішала до імли.

dziady

na zachód i na wschód gołębie

wytrząść z siebie w drodze

ojca nożyk, wzięty bez potrzeby

rozcina najtwardsze owoce.

rozpoznawać mamę i tatę

w swojej twarzy, naprzeciw iść

wybaczać i czuć brata

calować babcinych śladów nić.

w wojennej stłumionej bezsile

plecami do pleców tulę się

z nimi i z żywymi. bliscy, mili

nadzy jak tylko w wojnie.

wargi, ręce, choć odszepnęły

dotknęły, przypłynęły przez pustkę

wytrzeć łzy, dodać siły

żebym nie poszła w mgłę

Tłum. Janusz Radwański

*

Natalia Belczenko (ur. 1973 w Kijowie) – ukraińska poetka i tłumaczka, absolwentka Wydziału Filologicznego Kijowskiego Uniwersytetu Narodowego im. Tarasa Szewczenki, członkini Ukraińskiego PEN Clubu. Autorka dziewięciu książek poetyckich, m.in. Зримородок (Zrymorodek), 2013; Знаки і знади (Myki i wabiki), 2018; Мурмурація (Murmuracja), 2022. Jej poezję tłumaczono na niemiecki, francuski, angielski, bułgarski, koreański, holenderski, polski, litewski, łotewski, hebrajski, hiszpański, włoski. Laureatka Nagrody Huberta Burdy (Niemcy, 2000), nagrody w konkursie na najlepsze tłumaczenia poezji Wisławy Szymborskiej na język rosyjski, białoruski, ukraiński (Polska, 2015) oraz nagrody Fundacji im. Łesi i Petra Kowałewych (USA, 2019). Stypendystka programu Ministra Kultury RP „Gaude Polonia” (2017). Rezydentka Fundacji Wisławy Szymborskiej i Instytutu Literatury (2022).

II

Monika Milczarek

Joanna

niedziela minus siedem stopni pochmurno bez opadów

dziennikarka wreszcie może odpocząć

siada przed kominkiem z kubkiem gorącej herbaty

zastanawia się o czym napisze artykuł

czarny kot mruczy na jej zimnych stopach

nie martw się jutro też się coś wydarzy

może ten wredny pies sąsiadów wpadnie pod samochód

ciężarówka z rybą wywróci się pod naszym domem

albo w zoo przyjdą na świat białe lwy

ale teraz twoje stopy są ważniejsze

ogrzeję je bo krew o nich czasem zapomina

Asiu jak to jest chodzić na dwóch nogach?

*

Monika Milczarek- nauczycielka języka angielskiego i poetka. Urodziła się i mieszka w Sieradzu. Wydała cztery tomiki: „Krzyk Źrenic” w 2001 roku, „Tatuaż duszy”(2013)”Piórnik Przemian” (2017) i „Uwaga, Nie dotykać” (Fundacja Dużego Formatu 2019). Jej wiersze były drukowane w wielu antologiach. Laureatka i jurorka wielu konkursów poetyckich. Jej wiersze tłumaczone były na język angielski, hiszpański i francuski. Należy do sieradzkiej grupy poetyckiej „Desant”.

Fot. Mariusz Mikołajczyk

#szóstykonkursbabińca

#konkursowasobota

III

#16Dni

Kate Elizabeth Russell

Moja mroczna Vanesso

Kiedy się poznaliśmy, ja miałam piętnaście lat, Strane - czterdzieści dwa, prawie idealnie trzydzieści lat różnicy. Tak właśnie wtedy myślałam. Że różnica jest idealna. Lubiłam tę matematykę, trzy razy mój wiek, łatwo wyobrażałam sobie trzy Vanessy wpasowujące się w niego: jedna owinięta wokół jego mózgu, druga wokół serca, trzecia zmieniona w stan ciekły i krążąca w jego żyłach.

Powiedział, że od czasu do czasu, słyszało się w Browick o romansach między nauczycielami i uczennicami, ale on nigdy nie uwikłał się w nic takiego, bo przed poznaniem mnie nie miał podobnych ciągot. Byłam pierwszą uczennicą, która go do tego pchnęła.

*

To ja deprawuję, wabię go w pułapkę. Pragę mu powiedzieć, żeby zmądrzał, żeby nie był taki naiwny.

*

Wyobrażam sobie, że otwiera ramiona, przytula mnie. Moje usta centymetry od jego szyi, drży na całym ciele, gdy dotykam go wargami. Pozwoliłby mi. Na wszystko.

*

Czasem wydaje mi się, że tylko o to mi chodzi, gdy kontaktuję się ze Strane'em - żeby go nawiedzać, wciągnąć w przeszłość, poprosić, aby przywołał to, co kiedyś się wydarzyło. Sprawić, bym wreszcie ostatecznie zrozumiała to wszystko. Bo ciągle tkwię w miejscu. Nie mogę ruszyć dalej.

*

Wyrywa dłoń spod mojej spódnicy i jakby był ciałem ciekłym, spływa z krzesła na podłogę. Klęczy przede mną. Kładzie głowę na moich kolanach i mówi: - Zniszczę Cię.

Cytaty pochodzą z powieści w tłumaczeniu Roberta Sudóła

*

Kate Elisabeth Russell (1984) jest poetką i pisarką amerykańską, posiada doktorat z kreatywnego pisania. Jej debiutancka powieść pt. Moja mroczna Vanesso (2020), która opowiada o romansie uczennicy liceum z nauczycielem literatury, o przemocy psychicznej, uzależnieniu i uwikłaniu, stała się bestsellerem i była nominowana do wielu literackich nagród.

#literackipiątekwbabińcu

#piątekzprozą

#piszącekobiety

#metoo

IV

#16dni

Agnieszka Rautman-Szczepańska

Dziewczyno

kiedy stajesz się kobietą

balansujesz na cienkiej linie

pomiędzy świętą i ladacznicą

zasadzili ci w podbrzuszu

wstyd jak cierń

a potem kazali tańczyć

jednak kiedy się rozkołysałaś

nazwali cię jawnogrzesznicą

przypadkiem odkryłaś pomiędzy nogami

kosmicznie piękne fajerwerki

ale one z jakiegoś powodu otwierają

przed tobą bramy piekieł

więc ciało twoje choć piękne

przerażające jest jak diabli

nie patrz w dół

bo jeszcze odkryjesz swoją moc

a to oni

chcą ją kontrolować

twój brzuch jest osobny

i nie należy do ciebie

traktowany jak ołtarz albo spluwaczka

strach pomyśleć

co się w nim może zagnieździć

bo kiedy będziesz matką

to oni zdecydują

czy boga urodziłaś czy bękarta

*

Agnieszka Rautman-Szczepańska –

poetka, pisarka, rysowniczka, lekarka specjalistka medycyny rodzinnej.

Autorka książek poetyckich: „Szelest astralnych jaskółek” (1993, nagroda za debiut, wyd. Arkona), „Święta Helisa od Neuronów” (2019, wyd. Fundacja Duży Format) oraz „Atlas wędrownych tęsknot” (2021, także FDF) oraz „Wypożyczalnia słów” (2022, Forma).

Nagradzana w licznych konkursach literackich. Publikowała m.in. w Akancie, Akcencie, Afroncie, Poezji Dzisiaj, Helikopterze, Babińcu literackim. Pisze także wzmacniające baśnie (dla wszystkich, niezależnie od wieku) o sile umysłu, magii słów i mocy, jaką mamy w sobie („Królowa wróżek”, „Trzecie oko”, „Wyprawa po magiczny lek”, „Drużyna Szeptunek”, „Niezwykła podróż Aurory” oraz „Uniwersytet Pani Bajki”).

V

#16dni

Barbara Maryszewska

do kobiet które za wszelką cenę. nawet te silne za wszelką cenę.

ale za wszelką to nie warto

albo casting na złe życie

.

obiecuję ci - będę słaba

mnie wybierz

jestem najlepszą kandydatką na ofiarę

będę posłuszna

będę bała się twoich szeptów

będę czekała z entuzjazmem na każdą wzgardę

na każde niezainteresowanie z twojej strony

będę szlochać

bardzo cicho żeby nie popsuć ci nastroju

ale będę zanosiła się płaczem by sprawić ci satysfakcję

zamierzam być naprawdę dobra w tym

będę cholernie dobra

tylko mnie weź

i poniż

2017

*

Barbara Maryszewska, urodzona w maju 1969.

Lubi miasta, kawiarnie, architekturę, sztukę, ludzi. Lubi wspomnienia, najbardziej własne. Szanuje przyrodę, ale góry najbardziej lubi podziwiać na fotografiach. Nie wybrałaby się na samotne wyspy, w Bieszczady, ani do żadnych innych samotni.

"Moje wiersze mogą wydawać się nudne, niemądre, nijakie. Jednak mają pewną zaletę - są prawdziwe, bo piszę tylko o tym, co najlepiej znam, czyli o sobie." - powiedziała.

VI

#16dni

Izabela Fietkiewicz-Paszek

W intencji kobiety niewątpliwej

Sprawnie nie przylega Dawno powinna zresetować czułość

sąsiada spod dwudziestki i to że później dała z siebie wszystko

zlizać jakiejś kobiecie Ale Język niósł i poniósł Język gładził

i zgładził Język lżył i ulżył Nade wszystko jednak język pieprzył i

pieprzył Rozkosz chłodna i pusta jak katedra w nocy Wypowiedziała

mu służbę Prawie się udało Wejść w długą zimę Obrosnąć

tłuszczem Zbudować zasieki z chłodu mądrych zdań i wiary

że zakończenie samo się ułoży Stare kobiety zapewniały

ciszę Prawie się udało Zapanować nad amplitudą bioder Eksmitować

zmysły Pomijać czułe punkty w porannym rytmie Unieważnić

poezję Śmiać się tylko z powodu Prawie się udało Zasymilować

ewangelie Uszczelnić prześwity Jednak oddech jest uparty Oddychaj

mną – mówi – oddychaj Kochanie My przecież umiemy edytować

złe puenty Czułość sąsiada spod dwudziestki i twoje

ściśnięte uda przestrzeli w końcu światło I wszystko się ułoży

w deltę Złe znajdzie ujście Śmiejąc się w głos puścimy je

z prądem Misie-patysie? Będziemy jak dzieci na moście

Machać nogami Topić te robaki Wywoływać wiosnę Obrabiać

sny w technicolorze Na nowo damy się ponieść językowi i

wzburzonej wodzie Reanimujemy fauna

czyste niebo znane tropy proste słowa Niech się staną

ciałem Niech nabiorą ciała Sąsiadowi podrzucimy Amicisa

martwą malwę i nieskończony wiersz.

15/16 sierpnia 2009

[z tomu „Portret niesymetryczny”, 2020]

*

Izabela Fietkiewicz-Paszek urodziła się i mieszka w Kaliszu. Autorka wierszy, recenzji, felietonów, tekstów piosenek. Animatorka kultury, jedna z założycielek i prowadzących Stowarzyszenie Promocji Sztuki Łyżka Mleka w Kaliszu, współorganizatorka Ogólnopolskiego Festiwalu Poetyckiego im. Wandy Karczewskiej.

Wydała trzy książki poetyckie: „Portret niesymetryczny” (2010), „Próby wyjścia” (2011), „Lipiec na Białorusi” (2020). Jesienią 2022 ukaże się nowa książka – zbiór sonetów.

Strona autorska:

www.alternet.poezja-art.eu

„Krótka piłka” – vlog poświęcony książkom poetyckim:

https://youtube.com/playlist...

VII

#16dni

Agnieszka Wiktorowska-Chmielewska

Prawo. w świetle

Jak wytłumaczyć dziecku,

że kłamstwo podane w koronkach

nie ma nic wspólnego z praw...

...dą. żyć z tym dalej jakoś trzeba,

nawet gdy każdy kolejny dzień

niczym skatowany pies

skomle na półmetrowym łańcuchu.

system nie może się przecież mylić.

jak po latach spojrzeć mu w oczy

i odeprzeć koronny argument:

w kraju Matki Boskiej

każda matka to świętość,

nawet jeśli w piersiach ma dziurę.

*

Agnieszka Wiktorowska-Chmielewska - poetka, pisarka, redaktorka, absolwentka Studium Literacko-Artystycznego na Wydziale Polonistyki UJ w Krakowie oraz Wytwórni Scenariuszy przy WFDiF w Warszawie. Autorka poemiku „i tu, i tu” (2014) nagrodzonego w konkursie Miasta Krakowa na Książkowy Debiut Poetycki 2014, a także „Szczęściodołów” (2016), „Kręgu ochronnego” (2018), „Trójki” (2018), „impresji” (2019), „miniatur. portretów krakowskich” (2020), „przesłuchania”(2020), „Tańca wariata” (2021), artbooka „WOLNO” (2022) oraz zbioru opowiadań „Dzielnica (bez) cudów” (2020) nominowanego do Nagrody Literackiej „Jantar”. Autorka scenariuszy i sztuk teatralnych, m.in. słuchowisk „Historia dla dzieci”. Stypendystka ZAiKS-u, MKiDN oraz UMWW. Aktualnie studiuje malarstwo na ASP w Krakowie.