Wygładzam zagięty płatek
twojego ucha.
Ostatni ścieg tej zimy.
Nie mogę przebrnąć przez zapsy, zamieje i zawieci.
Nie jestem już dzieckiem.
Mogłabym uznać, że to, co się dzieje
naprawdę
ale naprawdę było w maju. Spadały płatki mirabelek
na stary świat.
Pytam, czy mogę go wyprostować, pytam o możliwość
dotyku. Czy moje palce przykleją się
jak język do metalowej barierki na mrozie?
O to czy
nas cisza?
*
Aleksandra Perycz-Szczepańska - urodziła się i mieszka w Gdańsku. Ukończyła Wydział Nauk Społecznych UG. Przez jedenaście lat nosiła mundur oficera Marynarki Wojennej. Autorka bloga „Moja wierszoterapia” (wierszoterapia.blogspot.com), który stworzyła z myślą o niepełnosprawnym synku Szymonie. Zadebiutowała w ubiegłym roku na łamach czasopisma „Autograf”, jej wiersze znalazły się także w Antologii Gdańskiego Klubu Poetów „Aspekty 2016”. Niebawem nakładem Wydawnictwa Fundacji Hospicyjnej ukaże się jej książka poetycka pt. „Wierszoterapia”, choć – jak twierdzą niektórzy Czytelnicy – nie będzie mieć nic wspólnego z jakąkolwiek terapią, bo po lekturze tych wierszy można się poczuć wyłącznie gorzej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz