Kazimiera Zawistowska - Lwica

Dwa cielska krwią ociekłe pod pustynną spieką.
Lwy, w miłosnych zapasach, piersią o pierś wsparte.
Dwa cielska kłów białością wzajem w siebie wżarte,
Drgające pod skier żarnych złotopłynną rzeką.

Opodal - świecąc w słońcu rozwartą paszczęką -
Lwica gibkie swe ciało powoli rozpręża
I krew wietrząc, ruchami leniwego węża,
Siedzi przebieg tej walki przymkniętą powieką...

I cisza - w skwarnej dżungli, w ziół gęstym sitowiu,
Dziko chrapiąc, zwycięzca otrząsł krwawą grzywę
I leżącej na bujnym wonnych traw wezgłowiu

W topazowych źrenicach niesie skry pieściwe.
A ona, gnąc lubieżnie ciemnopłowe krzyże,
Z obroczonych mu piersi krwawą farbę liże!

*

Kazimiera Zawistowska z domu Jasińska, ps. Ira (ur. 17 stycznia 1870 w Rasztowcach na Podolu, zm. 28 lutego 1902 w Krakowie) - polska poetka okresu Młodej Polski, tłumaczka,utrzymywała ścisłe kontakty z lwowskim i krakowskim środowiskiem literackim. Za życia była mało znana. W 1903 roku wydała jedyny tomik - „Poezje". Zmarła śmiercią samobójczą.