Nawrot, Purpura, Ciesielska, Poświatowska, Dybżyńska, Harford, Fruzińska
I
Jolanta Nawrot – O kokonie miłości, czyli ćwiczenie z metafory dopełniaczowej
Mówili, że nosi w nim cały świat
i że zbierają się w nim przybrzeżne koty
z wszystkich obskurnych ulic tego miasta,
które wciąga każdego dwoma czarnymi dziurami.
Mówili, że ona tego nie przeżyje
– ta cała Amy Winehouse złożona z samych ust,
tylko do połowy wciśnięta w codzienność,
w czerń poranków i w czerń wieczorów.
Mówili, że on szybko wybuchnie
i dym długo będzie dusił się w kanałach
przez które przechodzi każdy z nas,
wołając o czystość jak o ratunek.
Mówili: „kokon miłości”. Kokon miłości „nimi” mówił.
Mówił: „Odczepcie się ode mnie wszyscy,
kochajcie się wszyscy” .
*
Jolanta Nawrot – doktorantka w Instytucie Filologii Polskiej UAM, absolwentka poznańskiej polonistyki. Interesuje się literaturą polską XX i XXI wieku, w szczególności prozą i krytyką artystyczną Włodzimierza Odojewskiego oraz poezją najnowszą. Pisze wiersze, od czasu do czasu recenzje, wydała jeden tomik (Płonące główki, stygnące stópki, WBPiCAK, Poznań 2015). Publikowała w kilku czasopismach kulturalno-literackich i antologiach. Laureatka stypendium artystycznego Miasta Poznania (2018). Mieszka w Gółkowie i w Poznaniu.
II
Lia Purpura — Wiara
To że światło jest
równocześnie
faliste i złożone z cząsteczek
daje do myślenia —
dlaczego inne
rzeczy lub stany
nie miałyby się jawić
jako zarówno to i tamto?
Na przykład
ja tak samo
wierzę i nie potrafię wierzyć.
Razem stwarza to
chybotliwość, którą, jak myślę,
najwyższy czas
na poważnie uznać
za podejście do życia.
Przełożył Janusz Solarz
*
Lia Purpura urodziła się na Long Island, w podmiejskiej sypialni Nowego Jorku po wschodniej stronie miasta. Ukończyła prestiżowe studia z „twórczego pisania” na University of Iowa. Tam też spotkała i zaprzyjaźniła się z polskim poetą i stypendystą Iowa Writers’ Workshop, Grzegorzem Musiałem. Owocem tej przyjaźni był wybór wierszy Musiała przetłumaczonych na angielski przez Purpurę. Często nagradzana. poetka wydała kilka wysoko cenionych książek poetyckich i zbiorów esejów krytyczno-literackich. Krytycy podkreślają filozoficzny charakter jej wierszy, skrótowość i kondensację przekazu, wykorzystywanie wieloznaczności słownictwa. Jej wiersze przypominają mi niektóre z liryków Emily Dickinson, do której Purpura była porównywana w krytycznych opracowaniach jej poezji. Purpura, jak wielu amerykańskich adeptów poezji, jest nauczycielem akademickim. Mieszka w Baltimore i uczy na University of Maryland.
Przygotował Janusz Solarz
III
Wioletta Ciesielska – Czerwone jebłuszko, pokrojone na trzy
Nina zagra w butelkę i z tym i z tamtym za węgłem.
Persy zarzygane.
Chod-niki, war-caby, kla-wisze pia-nina!
- Ina!
- Ina!
Czyja wina, kogo wina, że ta Nina leży za rogiem?
Zamyka oczy i gra z kolejnym cieniem w chowanego.
I nie całuje w usta.
*
Wioletta Ciesielska ‒ przed debiutem. Laureatka I Wojewódzkiego Konkursu Poetyckiego im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego (1998r.) oraz III Ogólnopolskiego Konkursu Metafizycznego (2018r.). Wyróżniona w I i II Ogólnopolskim Konkursie Metafizycznym oraz w Turnieju Jednego Wiersza "O Puchar Wina" (2017r.). Jej publikacje ukazały się m.in. w Kurierze Poetyckim, pisarze.pl, Nowym Bregartcie, Wytrychu, Śląskiej Strefie Gender, Obszarach Przepisanych i Helikopterze.
IV
Halina Poświatowska – Tańcząca Nina
dlaczego umarła Nina
na strychu pośród mokrych prześcieradeł
okręciła szyję
sznurkiem od bielizny
jeszcze patrzyła przez niewielkie okno
gdy przyszła śmierć
fioletowa - złota
złota - fioletowa jak samotność
umarła Nina
nie żyje
nietoperz przysiadł na włosach
w puste oczy zagląda - myśli
I człowiek - myśli a
to Nina umarła
na sznurku od bielizny zawisła
kiedy biodrem jedwab potrąca
patrzą na nią i ściskają pięści
mężczyźni o chmurnych mięśniach
i o twarzach jak negatyw słońca
które światłem rozbłyśnie
zalśni
na wysokich obcasach wspięta
w powietrzu na palcach
idzie i trzyma w rękach
jakiś śpiew jakiś wiatr
tańczy
piersi
każda osobno
głębiej
wycięty trójkąt serca
kręte drogi krwi
odpływa
przypływa
wygina szyje
biodra
rozkołysane senne
biodra
wstające wiecznie
zasypiające
w tym samym ruchu
brzuch
opowieść o brzuchu
głos
głos który wabi
głos który odpycha
głos który mięśnie napręża
opowiada o smagłej powierzchni ciała
o nagłych przegięciach skrętach
zdławiony milionem pocałunków
łkający
zwierzęcy
głos
usta wypukłe
sukienka wzdęta
ręce zaciśnięte
usta otwarte – ręce
i stopy stopy – właśnie
jak duszny wąski sen
tańczy Nina na sznurku
na zwykłym
nie żyje Nina i czemu
taką piękną ma szyję
takie nogi i słowa refrenu
je t\'aime
*
Halina Poświatowska z domu Myga (ur. 9 maja 1935 w Częstochowie, zm. 11 października 1967 w Warszawie) – polska poetka.
V
Katarzyna Dybżyńska
Funkcja drogi
Nie ma powrotów innych niż wspomnienia.
Zawsze to będzie tylko trop, zawsze o chwilę
za późno. Więcej przeprowadzek niż adresów
zwrotnych, niż miasteczek, które można by
spamiętać. Więcej w pośpiechu wrzucanych
do walizki przypadkowych przedmiotów
niż rozpakowywania. To, co nosiliśmy ze sobą
było nam potrzebne jak diagnoza, przypomnienie
raczej niż funkcja użytkowa. Kaptury i buty
za kostkę, które służyły za rytuał przeistaczania się
w drogę. Mapy powinny przede wszystkim mieć
zaznaczone mosty. Teraz widzę, że nie pragnęliśmy
powrotów, tylko puenty. Van Gogh jadł żółtą farbę
na smutek. My wciągamy kurz drogi, jego żółtą,
słoneczną nieśmiertelność.
Wiersz pochodzi z tomu "Dzień, w którym decydujesz się wyjechać" (Miejski Dom Kultury w Radomsku 2017).
*
Katarzyna Dybżyńska ‒ autorka książki “Dzień, w którym decydujesz się wyjechać” (https://tictail.com/nomadycznie). Nomadka. Dziennikarka i fotografka freelancerka. Studentka Instytutu Reportażu. Kordynatorka ds. Komunikacji Stowarzyszenia La Bolina w Hiszpanii. Laureatka licznych konkursów literackich, raz wygrała też w kasynie.
VI
Lesbia Harford – Nauka geografii
Jedynie kilka godzin przeznaczono
Na nauczenie się całego świata –
Chmur urodziwej w nim nieobecności,
Albo piorunów miotanych przez moce
Niedostrzegalne dla ludzkiego oka.
O wszystkich miękkich kształtach górskich dolin,
Albo o smukłych drzewach na północy
Mogą rozmyślać tylko przez minutę,
Ale nie dłużej, nie dłużej, o ile
Nie zamierzają repetować, dalej
Do miast, gdzie właśnie trwa karnawał, albo
Piece hutnicze stoją rozpalone.
Właśnie w ten sposób podlega kontroli,
Według uznania ich nauczyciela
Całkiem nieziemskie ich zauroczenie.
Przełożył Wiktor Jarosław Darasz
*
Lesbia Harford, ur.9 kwietnia 1891 zm. 5 lipca 1927. Była australijską poetką, powieściopisarką i działaczką polityczną.
Wiktor Jarosław Darasz, ur. 1975 – polski tłumacz literatury pięknej, zwłaszcza poezji. Z wykształcenia jest bohemistą. Przekładem literacki zajmuje się od dwudziestu lat. Tłumaczy głównie z czeskiego i angielskiego. Publikował w Przekładańcu i Frazie. Przełożył około pięciuset wierszy i epigramatów.
VII
Justyna Fruzińska – obyś nigdy nie przestał
przychodzisz w dziwnych i nieprawdopodobnych okolicznościach,
święty Antoni z dzieciątkiem na ręku, z wyrzutem, z dobrą radą.
ludowy duch babcinej wiary, sprawdzasz, czy nadal potrafię
otwierać głowę wzruszeniu. ciepły oddech i mokre czoło,
krew lepi się jeszcze pod skórą. przekonujesz, że dzień
jest tylko milczeniem przed dźwiękiem,
twardym lądowaniem.
nie jest mi drogie ono ani jego nagroda. i może koniec
będzie wreszcie spaniem ku temu, co było.
*
Justyna Fruzińska, ur. 1984. Autorka tomu poezji "Jest czarna" (Biblioteka Arterii, 2012). Poetka, tłumaczka. Absolwentka Instytutu Studiów Żydowskich Paideia w Sztokholmie. Opublikowała książkę Emerson Goes to the Movies: Individualism in Walt Disney Company's Post-1989 Animated Films (2014) oraz liczne artykuły naukowe na temat amerykańskiej kultury popularnej, transcendentalizmu oraz poezji polskiej.
Jolanta Nawrot – O kokonie miłości, czyli ćwiczenie z metafory dopełniaczowej
Mówili, że nosi w nim cały świat
i że zbierają się w nim przybrzeżne koty
z wszystkich obskurnych ulic tego miasta,
które wciąga każdego dwoma czarnymi dziurami.
Mówili, że ona tego nie przeżyje
– ta cała Amy Winehouse złożona z samych ust,
tylko do połowy wciśnięta w codzienność,
w czerń poranków i w czerń wieczorów.
Mówili, że on szybko wybuchnie
i dym długo będzie dusił się w kanałach
przez które przechodzi każdy z nas,
wołając o czystość jak o ratunek.
Mówili: „kokon miłości”. Kokon miłości „nimi” mówił.
Mówił: „Odczepcie się ode mnie wszyscy,
kochajcie się wszyscy” .
*
Jolanta Nawrot – doktorantka w Instytucie Filologii Polskiej UAM, absolwentka poznańskiej polonistyki. Interesuje się literaturą polską XX i XXI wieku, w szczególności prozą i krytyką artystyczną Włodzimierza Odojewskiego oraz poezją najnowszą. Pisze wiersze, od czasu do czasu recenzje, wydała jeden tomik (Płonące główki, stygnące stópki, WBPiCAK, Poznań 2015). Publikowała w kilku czasopismach kulturalno-literackich i antologiach. Laureatka stypendium artystycznego Miasta Poznania (2018). Mieszka w Gółkowie i w Poznaniu.
II
Lia Purpura — Wiara
To że światło jest
równocześnie
faliste i złożone z cząsteczek
daje do myślenia —
dlaczego inne
rzeczy lub stany
nie miałyby się jawić
jako zarówno to i tamto?
Na przykład
ja tak samo
wierzę i nie potrafię wierzyć.
Razem stwarza to
chybotliwość, którą, jak myślę,
najwyższy czas
na poważnie uznać
za podejście do życia.
Przełożył Janusz Solarz
*
Lia Purpura urodziła się na Long Island, w podmiejskiej sypialni Nowego Jorku po wschodniej stronie miasta. Ukończyła prestiżowe studia z „twórczego pisania” na University of Iowa. Tam też spotkała i zaprzyjaźniła się z polskim poetą i stypendystą Iowa Writers’ Workshop, Grzegorzem Musiałem. Owocem tej przyjaźni był wybór wierszy Musiała przetłumaczonych na angielski przez Purpurę. Często nagradzana. poetka wydała kilka wysoko cenionych książek poetyckich i zbiorów esejów krytyczno-literackich. Krytycy podkreślają filozoficzny charakter jej wierszy, skrótowość i kondensację przekazu, wykorzystywanie wieloznaczności słownictwa. Jej wiersze przypominają mi niektóre z liryków Emily Dickinson, do której Purpura była porównywana w krytycznych opracowaniach jej poezji. Purpura, jak wielu amerykańskich adeptów poezji, jest nauczycielem akademickim. Mieszka w Baltimore i uczy na University of Maryland.
Przygotował Janusz Solarz
III
Wioletta Ciesielska – Czerwone jebłuszko, pokrojone na trzy
Nina zagra w butelkę i z tym i z tamtym za węgłem.
Persy zarzygane.
Chod-niki, war-caby, kla-wisze pia-nina!
- Ina!
- Ina!
Czyja wina, kogo wina, że ta Nina leży za rogiem?
Zamyka oczy i gra z kolejnym cieniem w chowanego.
I nie całuje w usta.
*
Wioletta Ciesielska ‒ przed debiutem. Laureatka I Wojewódzkiego Konkursu Poetyckiego im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego (1998r.) oraz III Ogólnopolskiego Konkursu Metafizycznego (2018r.). Wyróżniona w I i II Ogólnopolskim Konkursie Metafizycznym oraz w Turnieju Jednego Wiersza "O Puchar Wina" (2017r.). Jej publikacje ukazały się m.in. w Kurierze Poetyckim, pisarze.pl, Nowym Bregartcie, Wytrychu, Śląskiej Strefie Gender, Obszarach Przepisanych i Helikopterze.
IV
Halina Poświatowska – Tańcząca Nina
dlaczego umarła Nina
na strychu pośród mokrych prześcieradeł
okręciła szyję
sznurkiem od bielizny
jeszcze patrzyła przez niewielkie okno
gdy przyszła śmierć
fioletowa - złota
złota - fioletowa jak samotność
umarła Nina
nie żyje
nietoperz przysiadł na włosach
w puste oczy zagląda - myśli
I człowiek - myśli a
to Nina umarła
na sznurku od bielizny zawisła
kiedy biodrem jedwab potrąca
patrzą na nią i ściskają pięści
mężczyźni o chmurnych mięśniach
i o twarzach jak negatyw słońca
które światłem rozbłyśnie
zalśni
na wysokich obcasach wspięta
w powietrzu na palcach
idzie i trzyma w rękach
jakiś śpiew jakiś wiatr
tańczy
piersi
każda osobno
głębiej
wycięty trójkąt serca
kręte drogi krwi
odpływa
przypływa
wygina szyje
biodra
rozkołysane senne
biodra
wstające wiecznie
zasypiające
w tym samym ruchu
brzuch
opowieść o brzuchu
głos
głos który wabi
głos który odpycha
głos który mięśnie napręża
opowiada o smagłej powierzchni ciała
o nagłych przegięciach skrętach
zdławiony milionem pocałunków
łkający
zwierzęcy
głos
usta wypukłe
sukienka wzdęta
ręce zaciśnięte
usta otwarte – ręce
i stopy stopy – właśnie
jak duszny wąski sen
tańczy Nina na sznurku
na zwykłym
nie żyje Nina i czemu
taką piękną ma szyję
takie nogi i słowa refrenu
je t\'aime
*
Halina Poświatowska z domu Myga (ur. 9 maja 1935 w Częstochowie, zm. 11 października 1967 w Warszawie) – polska poetka.
V
Katarzyna Dybżyńska
Funkcja drogi
Nie ma powrotów innych niż wspomnienia.
Zawsze to będzie tylko trop, zawsze o chwilę
za późno. Więcej przeprowadzek niż adresów
zwrotnych, niż miasteczek, które można by
spamiętać. Więcej w pośpiechu wrzucanych
do walizki przypadkowych przedmiotów
niż rozpakowywania. To, co nosiliśmy ze sobą
było nam potrzebne jak diagnoza, przypomnienie
raczej niż funkcja użytkowa. Kaptury i buty
za kostkę, które służyły za rytuał przeistaczania się
w drogę. Mapy powinny przede wszystkim mieć
zaznaczone mosty. Teraz widzę, że nie pragnęliśmy
powrotów, tylko puenty. Van Gogh jadł żółtą farbę
na smutek. My wciągamy kurz drogi, jego żółtą,
słoneczną nieśmiertelność.
Wiersz pochodzi z tomu "Dzień, w którym decydujesz się wyjechać" (Miejski Dom Kultury w Radomsku 2017).
*
Katarzyna Dybżyńska ‒ autorka książki “Dzień, w którym decydujesz się wyjechać” (https://tictail.com/nomadycznie). Nomadka. Dziennikarka i fotografka freelancerka. Studentka Instytutu Reportażu. Kordynatorka ds. Komunikacji Stowarzyszenia La Bolina w Hiszpanii. Laureatka licznych konkursów literackich, raz wygrała też w kasynie.
VI
Lesbia Harford – Nauka geografii
Jedynie kilka godzin przeznaczono
Na nauczenie się całego świata –
Chmur urodziwej w nim nieobecności,
Albo piorunów miotanych przez moce
Niedostrzegalne dla ludzkiego oka.
O wszystkich miękkich kształtach górskich dolin,
Albo o smukłych drzewach na północy
Mogą rozmyślać tylko przez minutę,
Ale nie dłużej, nie dłużej, o ile
Nie zamierzają repetować, dalej
Do miast, gdzie właśnie trwa karnawał, albo
Piece hutnicze stoją rozpalone.
Właśnie w ten sposób podlega kontroli,
Według uznania ich nauczyciela
Całkiem nieziemskie ich zauroczenie.
Przełożył Wiktor Jarosław Darasz
*
Lesbia Harford, ur.9 kwietnia 1891 zm. 5 lipca 1927. Była australijską poetką, powieściopisarką i działaczką polityczną.
Wiktor Jarosław Darasz, ur. 1975 – polski tłumacz literatury pięknej, zwłaszcza poezji. Z wykształcenia jest bohemistą. Przekładem literacki zajmuje się od dwudziestu lat. Tłumaczy głównie z czeskiego i angielskiego. Publikował w Przekładańcu i Frazie. Przełożył około pięciuset wierszy i epigramatów.
VII
Justyna Fruzińska – obyś nigdy nie przestał
przychodzisz w dziwnych i nieprawdopodobnych okolicznościach,
święty Antoni z dzieciątkiem na ręku, z wyrzutem, z dobrą radą.
ludowy duch babcinej wiary, sprawdzasz, czy nadal potrafię
otwierać głowę wzruszeniu. ciepły oddech i mokre czoło,
krew lepi się jeszcze pod skórą. przekonujesz, że dzień
jest tylko milczeniem przed dźwiękiem,
twardym lądowaniem.
nie jest mi drogie ono ani jego nagroda. i może koniec
będzie wreszcie spaniem ku temu, co było.
*
Justyna Fruzińska, ur. 1984. Autorka tomu poezji "Jest czarna" (Biblioteka Arterii, 2012). Poetka, tłumaczka. Absolwentka Instytutu Studiów Żydowskich Paideia w Sztokholmie. Opublikowała książkę Emerson Goes to the Movies: Individualism in Walt Disney Company's Post-1989 Animated Films (2014) oraz liczne artykuły naukowe na temat amerykańskiej kultury popularnej, transcendentalizmu oraz poezji polskiej.
Komentarze
Prześlij komentarz