Mosiewicz, Turkka, Dwojnych, Świrszczyńska, Maciasz, Lugn, Sadowska

I
Monika Mosiewicz – No bo tak
w przepięknej scenerii
nad brzegiem jeziora Wannsee

Heinrich von Kleist
autor komedii o rozbitym dzbanku
która przeżyła wszystkie jego dramaty

zastrzelił swoją narzeczoną
Henriettę Vogel
a następnie siebie
wcześniej napisali do przyjaciół
pożegnalne listy

on cierpiał na długoletnią impotencję
ona umierała na raka
na koniec udało mu się dowieść tej miłości
nie dowiemy się
czy było to warte takiej ceny

była jesień
o świcie w przepięknej scenerii
nad brzegiem jeziora Wannsee

dusze Heinricha i Henrietty
unosiły się
niczym dwa statki
nad światem
które donikąd nie śpieszą

Die Liebe ist ein ausgelassen Vogel
Das Leben ist ein widerspenstig Vogel
zostało na zdartym afiszu operetki
jednej z miliardów
w których nie przewidziano
partii śpiewanych

*
Obraz może zawierać: co najmniej jedna osoba i zbliżenie
Monika Mosiewicz ur. 4 maja 1975 w Łodzi; poetka, prawniczka; współzałożycielka poewiki.org; weteranka Nieszuflady; debiut - Cosinus salsa, Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków, 2008, nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia; mieszka w Pabianicach.


II
Sirkka Turkka – * * *
Zeszczuplałam, jak sądzę. Ale w jaki sposób?
Znaki obojga, Konia i Psa,
widnieją na moim prawym kciuku.
Pierwszy uczyniony gwoździem podkowy, drugi
przez , tak, psi kieł.
Poza bliznami życie rośnie
i serce jak otwarta mogiła zbiorowa
wypełnione jest szarą tkaniną łez,
pies trajkoce na wietrze.
Zwykle w jesieni, w czas bicia indyków,
jadę z czterema psami, piąty
obok, wlecze się na smyczy, rezerwowy.
Zimny wiatr omiata lasy a na polach
płoną pilnie strzeżone ognie.
Podobnie rześkie są rumaki śmierci,
drobne i złe, i jesienny wiatr
jak krew jarzębiny czerwony.

z tomu „Runot 1973-2004” (2005)
tłum. z fińskiego Andrzej Zawada
*
Obraz może zawierać: 1 osoba, noc i w budynku
Sirkka Turkka, ur. 2 lutego 1939 w Helsinkach – fińska poetka i pisarka. Odznaczona Orderem Lwa Finlandii. Od czasu wydania debiutanckiego tomu poezji Huone avaruudessa zajmuje ważne miejsce w literaturze fińskiej. Zbiory poezji zostały przetłumaczone na język szwedzki, hebrajski, holenderski, serbski i angielski. Autorka kilkunastu książek poetyckich, laureatka wielu nagród, m.in. Order Lwa Finlandii (1996), Eino Leino Prize (2000), Tomas Tranströmerpriset (2016).

III
Anna Dwojnych
***
pamięci prababci Marianny
i kto to ciało będzie oglądał? zaczepnie
odpowiada skomplementowana kobieta w lipcu
gdzieś w latach trzydziestych i idzie na łąkę –
zdejmuje sukienkę, pończochy, stanik. w jej wsi
nikt nie zna słowa topless, więc ona jest wariatką;
wariatkom wolno żyć (jak miło!) pokazać temu
lub innym zbrązowiałe uda, potem śmiać się
tak, jak jej nie uczono; w domu ominąć kuchnię,
przejść do łacińskich zwrotów lub nazw konstelacji.
dzieci rodzą się i po prostu są, niekiedy
mniej ważne jak życie, snucie opowieści.
istnieć to pisać, w czasie pracy rodzić fikcje;
w ramach poprawek krawieckich nawlekać igłę
słowami, czasami nerwowo splątanymi
w palcach. kiedyś takie jak ona palono na stosie,
to dziewiętnasty wiek przyniósł znacznie przyjemniejsze
metody leczenia kobiecej histerii. prababcię dotknęła
jedynie sankcja w postaci anegdot opowiadanych
przy rodzinnym stole. gdyby żyła dziś, mówiliby
feministka, dopiero potem wszyscy by się śmiali.

*
Obraz może zawierać: co najmniej jedna osoba
Anna Dwojnych (1988 r.) ‒ absolwentka socjologii i filozofii na UMK. Interesuje ją ciało i cielesność. Pisze poezję, prozę i teksty o filmach. Wyróżniona kilka razy na kilku konkursach poetyckich. Publikowała na łamach m.in. „Odry”, „Gazety Wyborczej”, „Lampy”, „Blizy”, „Wyspy”, „Fabulariów”, „Elewatora”, „Wakatu”, „Kontentu”, „Tlenu Literackiego”, „Babińca Literackiego”, „Śląskiej Strefy Gender”, „PKP-zin”, „Helikoptera”, „Cegły”, „Obszarów Przepisanych”, „Stonera Polskiego”, „Fragile”, „Cineramy”. Autorka tomiku „gadu gadu”. Stypendystka Miasta Torunia w dziedzinie kultury.

IV
Anna Świrszczyńska – Jej śmierć ma szesnaście lat
Konając we krwi na bruku
skąd ma wiedzieć, że kona.
Jest tak szczelnie wypełniona młodością,
że nawet jej konanie jest młode.

Nie umie umierać. Umiera przecież
pierwszy raz.

*
Obraz może zawierać: 1 osoba, zbliżenie
W 70 rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego (1 sierpnia – 3 października 1944) wznowiono jedną z najwybitniejszych książek jemu poświęconych, wydany po raz pierwszy w roku 1974 tom Anny Świrszczyńskiej „Budowałam barykadę”, z której pochodzi ten wiersz.

Anna Świrszczyńska (ur. 7 lutego 1909 w Warszawie, zm. 30 września 1984 w Krakowie) – polska poetka, dramatopisarka, prozaiczka, autorka utworów dla dzieci i młodzieży.
Fot. Anna Świrszczyńska jako sanitariuszka AK.

V
Monika Maciasz ‒ 3 mężów 4 tygodnie i 5 dni
każdy kocha jak nie umie a ja miałam ciężar lżejszy od waty cukrowej
jeszcze nie miał imienia a płeć obrał w piątym dniu wady zwanej błogosławieństwem

chorowałam cię synu bólem trzech ojców tej nocy kiedy grali mną w butelkę na zasadzie kto
kogo
pierwszy i drugi i trzeci wchodził we mnie ciężką mgłą
moje ciało – centrum z zakazem handlu w niedzielę
(nie ważne czy było to w Paryżu czy w Sanoku – miejsce bólu nie uszlachetnia choroby)

niebieskie ściany buciki krawaty (takie by były gdybyś miał jutro)
głowa rodu o twardej skórze dłoni (taka by była gdyby była)

wynajęłam miejsce w ciele (dziki lokator!)
jestem izbą jestem squatem
cztery tygodnie
dzieliłam

krew
i inne płyny

wóda
w uda gorąca lała się krew
piszę wiersze na aborcyjnym fotelu tronie umierania
krześle śmierci tylu już dzieci

on byłby prawnikiem albo giełdowym hazardzistą
może czeka mnie

potem
pie
nie
nie złoty (złotyk dotyka do kości)

doktor home dłoń
mi obiecuje uleczenie (bo kłopot mi ciąży)

przy boku jak krew i woda siedzi
na fotelu ze skaju ojciec ojca mojego zgonu
jeszcze tylko to
wy
trzy
kurwa mać

*
Monika Maciasz (1992) ‒ była listonoszem i nie umie jeździć na łyżwach. Czasem potrzebuje się zgubić. Publikowała w Cegle, Wakacie, Blizie, Helikopterze, Autografie, Fabulariach.

VI
Kristina Lugn – * * *
Dziecko jest grzeczne
i kot jest grzeczny
i kwiaty doniczkowe są martwe
i mąż jest w podróży
i sąsiedzi zdają się zadowoleni
i niebo jest błękitne
i dziecko gaworzy w eleganckim wózku
i kot mruczy mi na kolanach
i mąż pogwizduje w swym fordzie mustangu
i mama już nie żyje
i na osiedlu są place zabaw dla dzieci
i dziecku przybyło dwa kilo
i kot nie drapie dziecka
i podbiały, malutkie malutkie podbiały
rozkwitają w przydrożnych rowach
i mąż poszedł w diabły
ze swymi pięknymi oczami
i kręconymi włosami
i zielonymi kondomami

tłum. ze szwedzkiego Monika Altebo
*
Obraz może zawierać: 1 osoba, zbliżenie i na zewnątrz
Kristina Lugn (ur. 14 listopada 1948 w Tierp, Uppland) – szwedzka poetka i dramatopisarka. Od 2006 jest członkiem Akademii Szwedzkiej. Do Akademii została wybrana 5 października 2006, uroczysta inauguracja odbyła się 20 grudnia 2006. Zajmuje fotel nr 14, zastępując na tym miejscu Larsa Gyllenstena. Autorka wielu książek poetyckich.

VII
Barbara Sadowska — Ziemia
A kiedy się boję — to patrzę nie j a
z dni zasuszonych opadają twarze
czemu nie sądzę ich sprawiedliwie
czemu nie sądzą mnie sprawiedliwie

Starczy człowieka na życie
echo się za nim jeszcze rozerwie i zetli
W podróży rąk co potrafią ile
stoimy zdjęci sobą — tak nagle

Do dziś zbudowałeś swój najdalszy parkan
Gdzie indziej postawimy dom weselny nasz
Ty się ukłoń przed sobą — takim heroicznym
ty się zlęknij przed sobą — który myśli o mnie

Za daremność gdy woda jarzmiona z wolną się spotyka
dziecko ziemię palcami grabi — to jakże przeszłe
choć kamień się zaszkli paznokciem do krwi

A kiedy się boję — to patrzę nie ja
oczy spode łba na wierzch
Rzetelność iluzji taka jest

Próba kamienia Zastygła wędrówka lądów
*
Obraz może zawierać: 1 osoba
Barbara Sadowska (ur. 24 lutego 1940 w Paryżu, zm. 1 października 1986 w Otwocku) – polska poetka. Wiosną 1983 roku została pobita w trakcie napadu „nieznanych sprawców” na komitet pomocy internowanym, mieszczący się przy kościele św. Marcina w Warszawie. Wkrótce potem jej syn Grzegorz Przemyk został zamordowany przez funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej.

Komentarze