Dudzińska, Miłobędzka, Szymborska, Pawlak, Petrosaniak, Ezman, Borchers

 I

Łucja Dudzińska

Zieloność krwi. Wyobraź sobie

Gdzieś pada śnieg, wysychają rzeki, giną ludzie. Gdzieś

gwałcą, molestują dzieci. Tu i tam umierają na raka i samotność.

A ja adoptuję nieprzespane noce, z mrowiem gwiazd ukrytych

pod kołdrą. Mozolnie tatuuję na brzuchu niezapisane blizny

po cesarskim cięciu. Trzeba uciszyć płacz dziecka i słowa.

Za chwilę ukołyszemy strach. Obudzą się martwe piersi.

Staniemy się podobni do innych zakochanych. Jest coś

czego się nie tłumaczy i nie wytłumaczy z siebie. Pobłądzimy

w spokoju do pokoju. Zbadamy puls. Poczekamy na wyniki

gorącej krwi, na nową bajkę (dla dzieci) na dobranoc.

Później zamienimy się w drzewa (z pulsującym sokiem

pod korą), w oczekiwaniu na kolejne pory roku. Ty będziesz

dębem, ja zostanę brzozą – przeciwieństwa się przyciągają.

*

Łucja Dudzińska – poetka, wydawca, redaktorka dwóch serii wydawniczych, animatorka kultury – inicjatorka wielu spotkań, prezentacji, wystaw, warsztatów, akcji literackich, dwóch konkursów poetyckich. Autorka dziewięciu tomów poetyckich (w tym trzech dwujęzycznych). Członkini Zarządu Głównego i Komisji Kwalifikacyjnej Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Inicjatorka, kuratorka ogólnopolskiej Grupy Literycznej Na Krechę (2011). Fundatorka i prezes FONT. Stypendystka Marszałka Województwa Wielkopolskiego w dziedzinie kultury. Laureatka nagrody „Fotokreator” za twórczość i animowanie fotografii w woj. wielkopolskim.

Uhonorowana przez Kazimierza Rafalika w roku 2017 statuetką „Dobry człowiek” (profesjonalizm & bezinteresowność). Za debiut „z mandragory” otrzymała Nagrodę R. Milczewskiego-Bruno i dwie nominacje. Poemat „Tupanie. ze sobą po drodze” wyróżniono na MLP jako książkę roku 2016, a tom „wykrzesać ogień. taki Stan” wyróżniono jako tom roku 2018. Ostatnio wydała tom „Prze-Myślenie...” w wersji polsko-angielskiej. Opublikowana i tłumaczona również na języki: grecki, niemiecki, ukraiński, rosyjski, serbski, szwedzki, bułgarski, francuski. Publikowała w antologiach, pismach np.: „Twórczość”, „Tekstualia”, „Migotania”„ Topos”, „Fraza”, „Okolica Poetów”, „Arkadia”, „Wakat”, „Bliza”, „Cegła”, „biBLioteka”, „Notatnik Satyryczny”.

II

Krystyna Miłobędzka

*

słońce idzie po niebie.

i zaszło.

słowom robi się zimno, ciemno

i nijako.

słowom robi się zimno, ciemno

i do domu daleko.

czy mi idzie o słońce?

czy szło ci, dziecino, o słońce?

czy o blask słowa słońce?

o co ci idzie, dziecino?

o blask słowa słońce?

o słońce?

o które?

*

Krystyna Miłobędzka (ur. 8 czerwca 1932 r. w Margoninie) – poetka i autorka sztuk teatralnych z tytułem doktora nauk humanistycznych. Debiutowała w roku 1960 cyklem "Anaglify", publikowanym w "Twórczości". Za swoją twórczość była wielokrotnie nagradzana, m.in. nominowana do Literackiej Nagrody Nike w 2005 r. za tom poetycki "Po krzyku".

III

Wisława Szymborska

Monolog dla Kasandry

To ja, Ka­san­dra.

A to jest moje mia­sto pod po­pio­łem.

A to jest moja la­ska i wstąż­ki pro­roc­kie.

A to jest moja gło­wa peł­na wąt­pli­wo­ści.

To praw­da, try­um­fu­ję.

Moja ra­cja aż łuną ude­rzy­ła w nie­bo.

Tyl­ko pro­ro­cy, któ­rym się nie wie­rzy,

mają ta­kie wi­do­ki.

Tyl­ko ci, któ­rzy źle za­bra­li się do rze­czy,

i wszyst­ko mo­gło speł­nić się tak szyb­ko,

jak­by nie było ich wca­le.

Wy­raź­nie te­raz przy­po­mi­nam so­bie,

jak lu­dzie, wi­dząc mnie, mil­kli wpół sło­wa.

Rwał się śmiech.

Roz­pa­la­ły się ręce.

Dzie­ci bie­gły do mat­ki.

Na­wet nie zna­łam ich nie­trwa­łych imion.

A ta pio­sen­ka o zie­lo­nym list­ku -

nikt jej nie koń­czył przy mnie.

Ko­cha­łam ich.

Ale ko­cha­łam z wy­so­ka.

Spo­nad ży­cia.

Z przy­szło­ści. Gdzie za­wsze jest pu­sto

i skąd cóż ła­twiej­sze­go jak zo­ba­czyć śmierć.

Żału­ję, że mój głos był twar­dy.

Spójrz­cie na sie­bie z gwiazd - wo­ła­łam -

spójrz­cie na sie­bie z gwiazd.

Sły­sze­li i spusz­cza­li oczy.

Żyli w ży­ciu.

Pod­szy­ci wiel­kim wia­trem.

Prze­są­dze­ni.

Od uro­dze­nia w po­że­gnal­nych cia­łach.

Ale była w nich ja­kaś wil­got­na na­dzie­ja,

wła­sną mi­go­tli­wo­ścią sy­cą­cy się pło­myk.

Oni wie­dzie­li, co to ta­kie­go jest chwi­la,

och bo­daj jed­na ja­ka­kol­wiek

za­nim -

Wy­szło na moje.

Tyl­ko że z tego nie wy­ni­ka nic.

A to jest moja szmat­ka ogniem osma­lo­na.

A to są moje pro­roc­kie ru­pie­cie.

A to jest moja wy­krzy­wio­na twarz.

Twarz, któ­ra nie wie­dzia­ła, że mo­gła być pięk­na

*

Wisława Szymborska, właśc. Maria Wisława Anna Szymborska-Włodek (ur. 2 lipca 1923 w Kórniku - zm. 1 lutego 2012 w Krakowie) – polska poetka, eseistka, krytyczka, tłumaczka, felietonistka; laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, założycielka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, członkini Polskiej Akademii Umiejętności, dama Orderu Orła Białego. Uwielbiała Andrzeja Gołotę, limeryki, dziwne nazwy miejscowości, Woody'ego Allena, "oczy jasne/ponieważ mam ciemne", robiła też ciekawe, zabawne kolaże, pisała lepieje, moskaliki i limeryki.

#urodzinyWisławySzymborskiej

IV

Wioletta Pawlak

kolonie

zaraz po śmierci mamy

zaliczyłam pierwszy pobyt w szpitalu

kolejny zbiegł się w czasie z pogrzebem ojca

)w obu przypadkach czułam się jak na wakacjach(

zupełnie nie rozumiem zdziwienia mojego psychiatry

oddział dzienny to dla mnie rodzaj półkolonii

*

Wioletta Pawlak (Ciesielska), urodzona w 1980r. w Łodzi. Publikowała m.in. w „Breg Art.", „Cegle”, „Wakacie", „Odrze”, „Wytrychu”, „Stronie Czynnej”, „Helikopterze”, „Obszarach Przepisanych”, „Inter-”, „Tlenie Literackim”, „Drobiazgach” i „Śląskiej Strefie Gender”. Współautorka antologii kwartalnika „Inter–" (2013-2018) pt. Globalne wnioski oraz antologii Biura Literackiego pt. Wiersze i opowiadania doraźne 2020.

Jej debiutancka książka poetycka krańcówka Litzmannstadt jest pokłosiem XI Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Janusza Różewicza.

Redaktorka Babińca Literackiego.

V

Hałyna Petrosaniak

***

To tak

jakby wyruszyć

na noc

nieznajomą drogą

w samotną wędrówkę

do obcego pięknego lasu

który

jest nieopodal

nie myśleć

że zaraz się ściemni

że las się okaże

znacznie dalej

niż się wydawało

że czeka w nim na ciebie

jedno gniazdo

iść sobie

beztrosko rozkoszując się

drzewami o zmierzchu

dalekim światłem doliny

i bez trudu

unikać pułapek

zastawionych

na ostrożniejsze

i chytrzejsze

zwierzęta

Przełożyła Aneta Kamińska

#środyzanetąkamińską

*

Hałyna Petrosaniak(1969) – ukraińska poetka. Urodziła się w ukraińskich Karpatach, a od 2016 roku mieszka w Szwajcarii. Absolwentka Wydziału Filologii Iwano-Frankiwskiego Instytutu Pedagogicznego. Autorka książek poetyckich: „Park na schyli” (1996), „Switło Okrasin” (2000), „Spokusahoworyty” (2008), „Polit na powitrianij kuli” (2015), „Ekzofonija” (2019) oraz zbioru opowiadań „Ne zaważaj meniriatywatyswit” (2019). Laureatka nagrody literackiej im. Iwana Franki oraz niemieckiej nagrody Huberta Burdy dla poetów ze Wschodniej Europy. Tłumaczka z języka niemieckiego.

VI

Barbara Ezman

Na kobietę

Jestem

samoswoja.

Nie narodu, kościoła,

ani nawet, kochanie, twoja.

*

Na rachunek sumienia

Oby, ostatni oddech wydając,

nie marudziło ciało:

,,W życiu życia

było o wiele za mało.”

*

Na bliskość

Pomiędzy słowami

ciepły serca aksamit.

*

Na smakosza hedonistę

W życie doczesne jedynie wierzy,

więc co dzień biesiaduje

przy ostatniej wieczerzy.

*

Na pociąg

Czasami stanie.

O… Panie…

*

Na romanse

Nie liczy się ilość,

lecz jakość.

O… psiakość!

*

Na lekki rausz

W ciała lekkości

czuć istnienia

mdłości.

*

Na zrozpaczoną

Tylko upał ją rozbiera…

O…cholera!

*

Na współczesną romantyczność

Foch

zamiast

wzdychania.

Niefortunna zamiana.

*

Na rzeczywistość

(w stylu Kafki i innych takich tam… optymistów)

Egzystencja ciężka.

Życie

to wyrok.

I sromotna klęska.

*

Na przemijanie

W ogrodzie babci

kwitły malwy i piwonie.

Ten świat

nie wróci do mnie.

*

Barbara Ezman – autorka fraszek i prozy poetyckiej, wierszy; prowadzi stronę „Fraszkownia czyli Fraszki Baszki” (FB), gdzie publikuje swoje wybrane teksty; pisze od ponad 10 lat, a ostatnio zdecydowała się ujawnić ze swoją twórczością i nią podzielić; pasjonatka snów, morza, chwil i trybu ,,slow”.

VII

Elisabeth Borchers

Chagall

Historia kochanków

jest rybą

historia kochanków

jest bykiem

ci którzy się kochają

leżą

niczym ogień pod miastem

anioł opiewa błękitnie ich noc

gołąb przycupnął cichutko

wiatr karmi oko zwierzęcia

nocy granatowymi kwiatami

pomiędzy skrzele i róg

wiatr gna przeznaczenie

lecz ci którzy się kochają

nie zważają na to

i leżą purpurowym

ogniem pod miastem

Przeł. Sława Lisiecka

*

Elisabeth Borchers (1926 - 2013) — niemiecka pisarka, poetka i tłumaczka, również autorka książek dla dzieci. Laureatka wielu niemieckich nagród literackich.