Szymborska, Michałowicz, Bechlerowa, Lisiecka, Świrszczyńska, Włodarczyk, Ciesielska-Pawlak, Jeżowska, Chotomska, Fabisińska, Kozłowska-Doczyk, Tomaszewska, Rembielińska, Chylewska
I
Wisława Szymborska
Album
Co tam było to było, ale nic dla mitu.
Romeowie gruźlicy? Julie dyfterytu?
Niektórzy wręcz dożyli zgrzybiałej starości.
Żadnej ofiary braku odpowiedzi
na list pokropiony łzami!
Zawsze w końcu zjawiali się sąsiedzi
z różami i binokularami.
Żadnego zaduszenia w stylowej szafie,
kiedy to raptem wraca mąż kochanki!
Nikomu te sznurówki, mantylki firanki, falbanki
nie przeszkodziły wejść na fotografię.
I nigdy w duszy piekielnego Boscha!
I nigdy z pistoletem do ogrodu!
(Konali z kulą w czaszce, ale z innego powodu
i na polowych noszach)
Nawet ta, z ekstatycznym kokiem
i oczami podkutymi jak po balu,
odpłynęła wielkim krwotokiem
nie do ciebie, danserze, i nie z żalu.
Może ktoś, dawniej, przed dagerotypem –
ale z tych, co w albumie, nikt, o ile wiem.
Rozśmieszały się smutki, leciał dzień za dniem,
a oni, pocieszeni, znikali na grypę.
*
II
Anna Michałowicz
Tango
Szepcze Pan niskim głosem,
chociaż ten taniec niezgrabny,
to nasze tango jest przecież.
Ciała śpiewają o smutku,
lecz dusze coraz gorętsze,
i już nie depcze Pan butków.
Pan już mnie schwycił za serce.
I złamie je Pan też niezgrabnie,
powiesi pod swoim paltem.
I smutek nasz wytańczony
przestanie być tylko żartem.
Zabawa w tango bez rytmu,
by swą samotność oszukać,
nigdy nie miewa smaku,
to jest ułuda... nie sztuka.
*
Anna Michałowicz, przekorna dusza kochająca zmiany, przypadkowa poetka,
nauczycielka, tłumaczka, freelancerka.
III
Helena Bechlerowa
Nowy Rok
Jeden parasol - niby łąka:
kwiaty na nim i biedronka.
A na drugim kłosy żyta,
mak jak promyk w nich zakwita.
Na tym trzecim nie ma kłosów
ani kwiatów i biedronek,
tylko liście kolorowe -
złote rude i czerwone.
Czwarty - pięknie haftowany,
srebrne gwiazdki błyszczą na nim.
Idzie Nowy Rok
lasem, miastem, polem...
Teraz nazwij wszystkie dzieci,
które niosą parasole!
*
Helena Bechlerowa (ur. 2 grudnia 1908 w Łodzi, zm. 18 września 1995 w Warszawie) – polska pisarka, autorka wierszy i opowiadań dla dzieci, audycji radiowych, jak również tłumaczka z języka rosyjskiego. Jej utwory były tłumaczone na języki: rosyjski, białoruski, czeski, chorwacki, niemiecki, angielski i francuski. Była bardzo popularna i lubiana przez dzieci, jej opowieści wydawane były w słynnej serii Poczytaj mi mamo.
IV
Daria Danuta Lisiecka
Sobie na Nowy Rok
Masz szczęście -
nie liczysz w lustrze kolejnych zmarszczek i za nic masz to, co o tobie mówią, a bzdury wygadują, i ciągle nic o tobie nie wiedzą.
Masz szczęście, że jako dziecko nie utonęłaś i nie zostałaś na zawsze na tamtej łące,
po której zdesperowany Leśniewski biegał z siekierą i płakał.
Masz szczęście, że zrywałaś niedojrzałe papierówki, gadałaś do słoneczników, patrzyłaś
w zeszyt kolatorki na pustej nocy w kujawskiej wiosce, że umiesz rozpoznać ciemny ścieg
na czarnej tkaninie.
Masz szczęście, że rodzice niezbyt starannie cię wychowywali, bez kompasu i planu, tak jak resztę twoich rówieśników z fantastycznych roczników sześćdziesiątych, bo sama mogłaś
się sprawdzić, wytyczyć ścieżki, określić granice.
Masz szczęście, że w szarych czasach spotykałaś ludzi kolorowych jak ptaki i zwiewnych
jak motyle, że zabierałaś się z nimi w drogę, choć czasem była to tylko ścieżka wyobraźni,
że tańczyłaś z nimi w kole życia i śmierci, że ci, którzy byli, ciągle są z tobą, choć w różnej formie i rozproszeni w wielu światach.
Masz szczęście, że ten którego wybrałaś, ciagle z tobą idzie, że zasypiasz z głową
na jego ramieniu.
Masz szczęście, że nie odebrałaś swojemu dziecku wolności, że nie kochałaś zachłanną miłością i teraz zrywasz tylko dobre owoce.
Masz szczęście, że nie stanęli na twojej drodze psychopaci, pod pozorem uczuć niszczący duszę i ciało, a tych którzy się zakradali, potrafiłaś zatrzymać słowem, zaklęciem, spojrzeniem.
Masz szczęście, że tamtej nocy, gdy przedmioty wyszły z formy, rozpłynął się zegar na ścianie, oddalał w zawrotnym tempie stół z książkami, nie umarłaś, a przedmioty odzyskały kształt, a ty na nowo nauczyłaś się chodzić.
Że umiesz usypać krąg z soli, podpalić krąg z ognia, roztoczyć krąg z wody, zatrzymać demony.
Że wiosną śpiewasz z trawą, latem mrużysz oczy do słońca i ziół, jesienią tańczysz z liśćmi
we wszystkich parkach, zimą stoisz nad stawem twarzą w twarz z zawsze pierwszym, choć już sześćdziesiątym, śniegiem.
Że nie dość ci drogi, pieśni, słów poetów, opowieści wędrowców, że ludzkie znosisz po ludzku, że gniew cię nosi, ale nie zabija.
Masz szczęście...
A może to tylko twój kod, twój rytm, zapisany w strumieniu krwi, stukocie serca, meandrach mózgu, liniach na dłoni, twój szyfr, do którego znalazłaś klucz, który wreszcie czytasz.
*
Daria Danuta Lisiecka - poetka, instruktorka teatralna, animatorka kultury. Laureatka konkursów teatralnych i literackich, tłumaczona na angielski, hiszpański i portugalski. Współorganizuje od 1999 r. Ogólnopolskie Spotkania Poetów BIAŁA LOKOMOTYWA, autorski festiwal literacki, którego jest pomysłodawczynią, odbywający się od 2014 roku wyłącznie w Łazieńcu, wsi dzieciństwa i wczesnej młodości Edwarda Stachury. Tworzy projekty teatralno-wędrowne w ramach Teatru Moich Wierszy, wzbogacone wykonywaną na żywo warstwą muzyczną. Autorka książek poetyckich Teatr moich wierszy (1999) oraz mgnienia (2020). Opracowała, zredagowała i opatrzyła komentarzem publikację BIAŁA LOKOMOTYWA - festiwal literacki w Łazieńcu (2021) oraz antologię Wybrane z rozkładu jazdy (2022). Współpracuje z ukazującym się w Toruniu pismem kulturalnym „Menażeria” oraz stroną Babiniec Literacki. W Radio zQlturą , prowadzi autorską cykliczną audycję o książkach, literaturze i stylach i pasji czytania - „Wyczytane do białości”.
V
Anna Świrszczyńska
Otworzę okno
Za długi był nasz uścisk.
do kości.
Słyszę zgrzyt kości, widzę
dwa nasze szkielety.
Teraz czekam,
aż odejdziesz, aż
zgaśnie na schodach
stuk butów.
Już cisza.
Dziś w nocy będę spać sama
na pościeli czystości.
Samotność
to pierwszy zabieg higieniczny.
Samotność rozszerzy ściany pokoju,
otworzę okno
i wejdzie szerokie, mroźne powietrze,
zdrowe jak tragedia.
Wejdą myśli człowiecze
i człowiecze sprawy,
cudze nieszczęścia i cudza świętość.
Będą rozmawiać cicho i surowo.
Nie przychodź więcej.
Zwierzęciem bywam
bardzo rzadko.
~
Anna Świrszczyńska (ur. 7 lutego 1909 w Warszawie, zm. 30 września 1984 w Krakowie) – polska poetka, dramatopisarka, prozaiczka, autorka utworów dla dzieci i młodzieży.
VI
Magdalena Włodarczyk
Neverendingstory
Lecę na niebieskim ptaku, przecinam gwiazdy
to tak jakby podzielić
cytrynę na ćwiartki
z tych dwóch można jeszcze coś wycisnąć
lecę na księżyc, śnię na jawie
kiedy nie mogłam spać
przyszło do mnie moje odbicie
rzeczywistość jest prosta jak budowa gwoździa
w której jestem trochę niewyraźna
ale scalamy się, bo znajdujesz mnie w połowie drogi
lecimy w niemożliwość
nie ma pół na pół
mam lat dwadzieścia osiem
o te osiem mniej
niż przewiduje fizyka kwantowa
lecę na niebieskim ptaku
nicość przenika mnie
na wskroś
*
Magdalena Włodarczyk - kulturoznawczyni, przygodę z poezją zaczynała z portalem "Wywrota". Duchem i przeszłością związana z Krakowem, fizycznie ciągle między miejscami Pisanie stwarza z emocji, połączonych z obrazem zatrzymanym gdzieś w głowie, nierzadko związanych z muzyką, która towarzyszy myślom na co dzień. Prywatnie mama na pełen etat i zagorzała fanka kawy.
VII
Wioletta Ciesielska-Pawlak
białe dywany przędą się za oknem
śpiewa polano w objęciach płomieni
świerki ćwierkaniem wróbli nastroszone
gałąź zemdlała pod naporem puchu
maluje okna dziadek mróz z elfami
prezentem jesteś dla czyjegoś serca
gdy siądziesz z nami
płynie kolęda nad obrusem białym
kot z psem czekają na sposobną chwilę
by podziękować za codzienną strawę
pomruczeć mile
opłatek łamiesz wzruszenie łaskocze
chwila odbija się w bombki brokacie
tu twoje miejsce kawałek podłogi
Siostro i Bracie
*
Wioletta Ciesielska-Pawlak – ur. 1980r. w Łodzi. Autorka książek poetyckich krańcówka Litzmannstadt (Miejski Dom Kultury w Radomsku, 2019) oraz Wciórniości (Convivo, 2022).
Publikowała m.in. , „Odrze”, „Stronie Czynnej”, "Helikopterze”, „Obszarach Przepisanych”, „Cegle”, „Tlenie Literackim” i „Wakacie".
Współautorka antologii kwartalnika „Inter–" (2013-2018) pt. Globalne wioski, oraz antologii Biura Literackiego pt. Wiersze i opowiadania doraźne 2020.
Redaktorka Babińca Literackiego.
Potrafi naciągać rzeczywistość jak zbyt krótką kołdrę. Ma wspaniałe Stado.
VIII
Majka Jeżowska
Chcę z Tobą spędzić święta
Ta noc jest taka cicha, za oknem całkiem już biało.
Każdy wysyła w pospiechu SMS-owe życzenia.
Nie chcę od Ciebie żadnych prezentów.
Przyjedź - to moje marzenie.
Chcę z Tobą spędzić święta,
bo tylko wtedy dla mnie liczą się,
gdy w Twojej dłoni moja dłoń zmarznięta.
Przyjedź do mnie jak najprędzej.
Chcę z Tobą spędzić święta,
z nadzieją spojrzeć w pierwszej gwiazdy blask.
Usłyszeć znowu naszą kolędę.
Przyjedź do mnie jak najprędzej,
Jak najprędzej
Dziś wiem, że wszystkie smutki zamienią się w dobre chwile.
Wybaczyć łatwo jest, gdy w miłości odnajdziesz siłę.
Czekam na Ciebie tu w domu, ogień w kominku już gada.
Pachnie choinka i barszcz na stole, a śnieg pada i pada.
Chcę z Tobą spędzić święta,
bo tylko wtedy dla mnie liczą się,
gdy w Twojej dłoni moja dłoń zmarznięta.
Przyjedź do mnie jak najprędzej.
Chcę z Tobą spędzić każdy dzień.
Przy Tobie zapominam, że
Próżności wyścig wokół trwa.
Kto więcej daje, kto więcej ma. A ja...
Chcę z Tobą spędzić święta,
bo tylko wtedy dla mnie liczą się,
gdy w Twojej dłoni moja dłoń zmarznięta.
Przyjedź do mnie jak najprędzej.
Chcę z Tobą spędzić święta.
Z nadzieją spojrzeć w pierwszej gwiazdy blask.
Usłyszeć znowu naszą kolędę.
Przyjedź do mnie, proszę,
Przyjedź do mnie proszę, jak najprędzej.
Jak najprędzej!!!
*
Majka Jeżowska, właśc. Maria Zofia Jeżowska (ur. 25 maja 1960 w Nowym Sączu) – polska piosenkarka, kompozytorka, autorka tekstów, scenarzystka i reżyserka. Jej przeboje, zwłaszcza te dla dzieci, śpiewają pokolenia. Należy do grona kawalerów Orderu Uśmiechu. Od 2003 jest ambasadorką dobrej woli UNICEF. W 2007 została ambasadorką organizacji Polish American Youth w Chicago.
Fot. East News
IX
Wanda Chotomska
To już pora na wigilię
To już pora na wigilię, to już czas,
A tu jeszcze, a tu jeszcze ktoś ma przyjść,
Bo przy stole wolne miejsce czeka dziś.
Gwiazdo betlejemska, prowadź go przez świat,
Żeby razem z nami przy tym stole siadł.
Prowadź go tu do nas z tych dalekich dróg,
Żeby razem z nami kolędować mógł.
Daj mu światło, bo tak łatwo zmylić ślad,
Daj nadzieję, kiedy w oczy wieje wiatr,
Strudzonemu, zmęczonemu pomóż iść,
Bo samotny nikt nie może zostać dziś…
*
Wanda Maria Chotomska (ur. 26 października 1929 w Warszawie, zm. 2 sierpnia 2017 tamże) – polska pisarka, autorka wierszy i opowiadań dla dzieci i młodzieży, pomysłodawczyni i laureatka Orderu Uśmiechu, autorka cyklu programów telewizyjnych dla dzieci Jacek i Agatka.
X
Liliana Fabisińska
Siedem życzeń
Nagle przeszyła go tęsknota za domem. Za rodzicami, beznadziejnymi, drobnomieszczańskimi... Za ich małymi dziwactwami i poglądami, których tak się wstydził. (...)Bolały go zęby, kiedy słuchał ich opowieści o sąsiadach, o dzieciach kuzynki i o małych sensacjach z sąsiedniej klatki schodowej. Nie zawsze wiedział, jaki chce być, do czego dąży w życiu. Ale już w liceum wiedział dokładnie, czego nie chce. Nie chciał być taki, jak oni. Nie chciał żyć takim pustym, małomiasteczkowym życiem, z rosołem i schabowym w każdą niedzielę, z ręcznie dzierganymi serwetkami na komódce i z ciągłym martwieniem się, co powiedzą sąsiedzi.
Uciekał od nich, od tego życia, którego nienawidził. Uciekał, aż się kurzyło.
A dziś nagle, po raz pierwszy, tak bardzo za nimi tęsknił. Za tą śmieszną, sztuczną choinką z igiełkami wyglądającymi jak wycięte z worka na śmieci. Za okropnym karpiem w galarecie, która nigdy się mamie nie zsiadała. I barszczem, który zdaniem babci zawsze był za zimny.
*
Liliana Fabisińska (1971) – polska pisarka. Z wykształcenia jest dziennikarką, autorką sztuk teatralnych oraz książek dla dzieci i młodzieży.
Studiowała w Polsce i RPA. Karierę dziennikarską rozpoczęła w czasopiśmie "Na Przełaj", później była m.in. redaktor naczelną "Filipinki" oraz reporterką „Pani Domu”. Autorka serii książek dla młodzieży, np. Amor z Ulicy Rozkosznej oraz serii dla nastolatek, pt. Bezsennik, czyli o czym dziewczyny rozmawiają nocą, składającej się z piętnastu części. Seria opowiada o czterech przyjaciółkach, gimnazjalistkach, mających po trzynaście lat i mieszkających w Polsce.
Fot. Najka Photography
XI
Małgorzata Kozłowska-Doczyk
Dom bez dachu
mój lęk jest biały i miękki
uśmiecha się kiedy go tostuję
w nowych okolicznościach
a potem znika
w ciemnościach jeziora Atalia
wyczuwa go tylko łabędź
pomarańczowymi sensorami
otchłań jest jak poranne espresso
w przezroczystej filiżance
*
Małgorzata Kozłowska-Doczyk - dziennikarka, z zamiłowania poetka i blogerka (bluetram.net
). Mieszka w Galway w Irlandii wśród ludzi z różnych kultur. W sercu zawsze ma Wrocław. W swoim pisaniu stara się akcentować poetycką stronę życia, niepozorne detale codzienności, ścieżki, które inspirują do zmiany społecznej. Przeprowadza również wywiady z ciekawymi ludźmi, bo lubi inspirować innych do działania. Pisze mini reportaże z ulotnych momentów. Autorka tomiku „Szkice z wędrowania”. Pracuje nad kolejną książką poetycką oraz nad publikacją o kobietach, które działają z pasją.
~
Małgorzata Kozłowska-Doczyk, fot. Maciej Doczyk
XII
Anna Agata Tomaszewska
On
-----
tamaryszkiem i tymiankiem,
udaje pana od roślin, cały dzień oznacza żyłki i mchy,
ale mnie nie dotyka, bo jestem różą, głogiem, ostem.
Mówi, że składamy się z odwrotów i powrotów,
z peronów, rąk w geście pożegnań, ramion w geście
powitań, dzień dobry, do widzenia, odchodzę,
oto jestem, na nowo, od początku.
Wyjeżdża i wraca. Przywozi skrawki chmur.
Wczoraj związał moje nadgarstki i kostki nóg,
usiadł dwa metry dalej i patrzył,
powiedział, że tak wyobraża sobie życie ze mną.
Teraz śpi, strużka śliny znaczy ścieżkę snu na poduszce,
a mogłabym bielić się i bielić przed nim,
i umierać pod nim, jak nikt.
Noc jest wstążką, jest czarną kokardą.
*
Anna Agata Tomaszewska - warszawianka z dziada pradziada, górołazka, uzależniona od wypraw dużych i małych, miłośniczka kina i słodyczy. Debiutowała w Wydawnictwie Literackim tomikiem - "Wiersze do czytania", wydała także "lokomotywy, wagony, sukienki". Publikowała w Kulturze, Dekadzie Literackiej, Opcjach, Autografie, Arteriach, Kartkach, Zeszytach Literackich, Ricie Baum, Czasie Kultury, gazecie wyborczej.
Laureatka konkursów Czerwonej Róży, Bierezina, Baczyńskiego, Słomczyńskiego, Tyskiej Zimy Poetyckiej, Kutna.
Czytała wiersze w Programie Drugim PR w cyklu "Sto lat poezji polskiej", w TVP Kultura, w piwnicy pod Baranami.
Brała udział w projekcie "Solistki" - poezja kobiet i "Daj słowo" na rzecz Amnesty International.
Jeden z wierszy został zamieszczony w podręczniku do języka polskiego dla uczniów liceów.
XIII
Olga Rembielińska
"Elon Musk stoi w kolejce"
skurczyła się do rozmiaru
małego Berghain.
Materia rozrzedzenia
a natura światła?
Niegdyś Budda, dziś pogłos.
One grain of sand is all
that remains
"Omikrofonowanie"
psylocybinki utkane w komorach emigrują w obiegu
pąki surrealizmu przecięły sny nawigatora
"Poza układem"
nawet na betonie wyrośnie czasem
ludzki komputer –
wydrenuje scenę w poszukiwaniu melanżu
ustanie na festiwalu czerwi
gdy puenta zakorzeni się poza papierem
*
Olga Rembielińska - host w radiostacji Rave Fm. DJ-ka i dziennikarka muzyczna. Skrupulatnie zgłębia historię muzyki elektronicznej, co przekłada się na jej różnorodne mixy. Pod tą ksywą kryje się więc projekt wielogatunkowy i interdyscyplinarny.
Obecnie pracuje nad debiutanckim tomem poetyckim "Klaster" (wyd. Ha!art), którego podmiot liryczny podróżuje w czasie i odwiedza rave'y z różnych dekad. Jest to opowieść o poszukiwaniu wartości w świecie, który zapomniał już o kulturze acid house.
XIV
Ela Chylewska
samotna kobieta z psem
kobieta przytuliła twarz
do chropowatej kory
pies obwąchał drzewo
podniósł tylną łapę
i już
*
Ela Chylewska (ur. w 1960 roku w Szczecinie). Od roku 1982 mieszka w Sydney, gdzie przez 36 lat pracowała w Bibliotece Stanowej Nowej Południowej Walii, a obecnie jest związana z polską sekcją radia SBS i magazynem “ExPress”. W Sydney wydała dwa tomiki wierszy “Apetyt na raj” i “Za bramą raju”. Uwielbia fotografować naturę, grać w teatrze Fantazja i spędzać czas z rodziną i przyjaciółmi. Jest niepoprawną optymistką, choć wszystkim się przejmuje. Kocha życie i ludzi.
Komentarze
Prześlij komentarz