Keff, Idzikowska-Kęsik, Tielsch, Szychowiak, Wikyrczak, Polidouri, Stone

I

Bożena Keff – A dziecko samo sobie

A dziecko samo sobie zawiązuje sznur na gardle

jak kokardę, i czeka, chyba że go wyrzucają z domu i biją, i głodzą

- wtedy jest wygrane, bo wie, na czym stoi. Lecz zazwyczaj dziecko

chce być DZIECKIEM.

O dziecko się dba, dziecko nie przepadnie,

nie zgubi się w świecie, wie kim jest,

matka i ojciec mu dadzą, zagwarantują, dołożą pieniędzy i żarcia na talerz,

jest ktoś, kto mówi: dziecko, ty dla mnie Zawsze Moim Dzieckiem będziesz!

Dzieci nie umierają, są bezpieczne, młode i zadbane.

Bogowie rodzicielscy, ziemscy i nieziemscy,

ubezpieczają dzieci od odpowiedzialności i od śmiertelności,

łagodzą jednoznaczność życia i nieżycia,

mówią do dzieci ple ple ple i amen, wrr wrr wrr i amen,

stoją na warcie od strony przeszłości, dają dziecku poczucie ciągłości,

są bliskimi krewnymi przodków, znają kod dostępu,

lub tak myślą dzieci.

Od białej północy, żółtego południa nie trzeba ochrony,

Ale od czerwonego wschodu, skąd wieczorem napełzają demony,

skąd napływa krew, od czarnego zachodu, gdzie mieszka śmierć,

dziecko chce mieć osłonę. Bardzo proszę -

matka i ojciec mówią - dziecko, które słucha rodziców

nie będzie oddane Tlaloc, który żre ciała dzieci, wypija ich krew.

A jeśli będzie, to widać są powody. Amen.

Dziecko zawdzięcza bogom życie, utrzymanie, czekoladę, kino,

świat z północą, południem, zachodem i wschodem.

Dziecko niech śpi spokojnie

przy włączonej lampce, skoro boi się ciemności.

*

Bożena Umińska-Keff – poetka, eseistka. Badaczka literatury w Żydowskim Instytucie Historycznym im. Emanuela Ringelbluma. Wykładowczyni filozofii i etyki. Krytyczka filmowa, tłumaczka, publicystka, działaczka społeczna.

II

JoAnna Idzikowska-Kęsik – za nim

– Mamie

zanim oddała łakomej ziemi niespełna

czterdzieści kilogramów swojego obolałego

pokrytego odleżynami ciała jej ciemne oczy

wyblakły jak stare średniowieczne obrazy

sztukę się jednak restauruje odnawia

nawet lalki są w lepszym położeniu

bo można im przykleić nowy lepszy uśmiech

ona od dawna była na straconej pozycji

wzrok spłowiałych oczu wbiła nieruchomo

w jeden nieczuły punkt poza przestrzenią życia

obecna nieprzytomna jak w innym wymiarze

patrzyła poza czasy wypełniając pampersy

siadałam przy niej żeby jej poczytać

chuchałam w zimne wychudzone dłonie

wygładzałam poduszki opowiadałam jak miewa się

świat bez jej uśmiechu i że wiosna ciągle rozpala magnolie

zanim oddała ostatnią kroplę potu

jedwabnej pościeli i elektrycznemu materacowi

który ją kołysał jak fale zmieniła się w Venus

wypluwając pianę prosto w głupi uśmiech

pana Alzheimera

*

Joanna Idzikowska-Kęsik (ur. 26 sierpnia 1969 r.) Redaktorka Babińca Literackiego. Nie lubi opowiadać o sobie, bo zdecydowanie woli czytać i pisać.

Śladem autorki w Babińcu: https://www.facebook.com/…/joanna-idzikows…/532470257142841/

III

Ilse Tielsch

Wiosna

Wiśnie kwitną

krzewy winne puszczają pędy

naciągnęłam na mój rower

kolorowe siatki

w domu naprzeciwko

mój kuzyn gra na skrzypcach

dziadek przepowiada nam

dobry rok

Teraz będę znów

szła przez wzgórza

nocą we śnie

mój kuzyn od dawna już

nie gra na skrzypcach

dziadka pochowano

w Röthenbach

które leży we Frankonii

jak on tam dotarł

przez winnicę prowadzi

autostrada

znowu kupiłam sobie rower

już nie ma kolorowych siatek

jak tu dotarłam

jak wszyscy tam dotarliśmy

gdzie teraz jesteśmy

z tomu „Ausgewählte Gedichte”, 2004

za: „Dorn im Fleisch. Ausgewählte Gedichte/

Cierń w ciele. Wiersze wybrane”, 2010

Przełożyła Katarzyna Malczewska

*

Ilse Tielsch urodzona w Czechach w1929 roku, austriacka pisarka, córką pisarza Fritza Felzmanna. Studiowała prasoznawstwo i germanistykę w Wiedniu, gdzie również w 953 roku ukończyła studia doktoranckie( praca nt. znaczenia gazety "Die Zeit"). Pracowała w prasie i w latach 1955-1964 uczyła w wyższej szkole bankowej. Od tamtej pory na wolnej stopie jako pisarka. Pierwsze książki publikowała pod podwójnym, także panieńskim nazwiskiem: Felzmann-Tielsch, później podpisywała je tylko nazwiskiem po mężu. Wydała 10 książek poetyckich. Teksty, wiersze i książki autorki zostały przetłumaczone na 20 języków i opublikowane w 22 krajach.

Śladem poetki w Babińcu Literackim: https://www.facebook.com/…/a.320315781691624/978332685889927

IV

Mirka Szychowiak – Poczta

Piszesz droga Marianno: „zostałam

sama”. Z listu wynika, że, powinnam

niezwłocznie zaangażować się

w twoją samotność, co oznacza

rezygnację z własnej, oswojonej

już na tyle, że nie odczuję różnicy.

Co mam powiedzieć, kiedy wczytuję się

w kobietę wewnętrznie martwą z powodu

katastrofy, która przytrafiła jej się nagle.

Nie wie, co z tym zrobić. Może nie umie?

Pisze, że chce do mnie przyjść, a raczej

przychodzić. To nie jest dobry pomysł.

Obie – będziemy świeżymi grobami

na nowym cmentarzu, wciąż surowym,

bo zima i nic tutaj jeszcze nie kwitnie.

Jeśli nawet usiądziemy razem przy stole,

będziemy coraz bardziej same, żadna

niczego z siebie nie wymaże, nie dopisze.

Życie to ostra pojebalnia, Marianno

– z życiem się nie cackaj, ono z tobą

nie bawi się lalkami, bo dawno już

z tego wyrosło.

Naucz się pustki, to może być

najlepsze, co cię spotkało.

*

Mirka Szychowiak – polska poetka nominowana do Nagrody Literackiej Nike. Autorka pięciu książek poetyckich oraz zbioru opowiadań "Gniazdozbiór". Finalistka X edycji Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Jacka Bierezina w 2004, wyróżniona w II edycji Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Złoty Środek Poezji” w 2006 na najlepszy poetycki debiut książkowy roku 2005 za książkę "Człap story", laureatka Grand Prix XV Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego "Malowanie Słowem" w 2010 (nagrodą było wydanie tomiku "Proszę nie płakać"), laureatka I nagrody XVIII Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Krajobrazy Słowa” w 2011, nominowana do Nagrody Literackiej „Nike” w 2011 za książkę "Jeszcze się tu pokręcę". Nominowana do nagrody głównej XI Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania 2015 za opowiadanie pt. "Wzgórze Olgi".

Publikowała m.in. w „Obrzeżach”, „Szafie”, „Trumlu”, „Arkadii”, „Dyskursie”, „Nowej Okolicy Poetów”, „Cegle”, „Undergrunt”, „Arteriach”. Jurorka Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego „O Granitową Strzałę”.

Fot. Arek Łuszczyk

Śladem poetki w Babińcu: https://www.facebook.com/…/a.320315781691…/788891401500724/…

V

Iryna Wikyrczak

antropologia

muzyka ludzkości

jest wielogłosowa

są tylko strony świata niezmienne

ląd woda

jeden początek

prajęzyk

jeden na wszystkich kontynent

języki znikają

ocean pożera półwyspy i atole

topnieją lodowce i góry lodowe

wszystko powraca do pępka ziemi

na początek

do pierwszego dnia

żeby znowu przejść pełny cykl

Przełożyła Aneta Kamińska

*

Iryna Wikyrczak (1988) – ukraińska menedżerka kultury, poetka, promotorka czytelnictwa oraz redaktorka. Studiowała na Wydziale Języków Obcych i Geografii Czerniowieckiego Uniwersytetu Narodowego, gdzie w 2017 r. obroniła tytuł doktora. Autorka tomów poezji: Rozmowa z anhełom (2005) oraz Zeitzug: Czernowitz-Prag-Wien (2011). Tłumaczka Paryskiej żony Pauli McLain. W „Tygodniku Powszechnym” ukazywały się jej artykuły o współczesnych pisarzach ukraińskich. W 2014 r. była stypendystką programu Ministra Kultury Rzeczpospolitej Polskiej Gaude Polonia. Od 2010 r. pracuje jako menedżerka kultury. Pełniła funkcję dyrektorki wykonawczej festiwalu Meridian Czernowitz w Czerniowcach, była również założycielką Międzynarodowego Festiwalu Opowiadań Intermezzo w Winnicy. Organizowała także wycieczki literackie Cultour.ua do różnych miast Polski. W 2016 r. w wyniku konkursu została wybrana na pierwszą szefową Biura Programu Unii Europejskiej Kreatywna Europa. Następnie pracowała w departamencie rozwoju Urzędu Miasta Lwowa jako zastępczyni dyrektora. Od października 2019 r. pełni funkcję asystentki Olgi Tokarczuk i pracuje we Wrocławskim Domu Literatury. Członkini ukraińskiego PEN Clubu.

VI

Maria Polidouri – Umrę

Umrę w kwietniowy smutny świt,

gdy w łonie trwożnie zakwitnie

róża – małe życie. Zamkną się wargi

i powieki opadną ciche.

Umrę o świcie smutnym jak moje życie,

gdy rosa kroplami łez popłynie boleśnie

po ziemi, która kwiatami ustroi dzień,

na martwym łożu ziemi.

Zniknie to co w życiu pokochałam,

w oddali wzejdą chmury,

pożegna się co mnie kochało

pocałunkiem bladym jak promień księżyca.

Umrę w kwietniowy smutny świt,

ostatnie tchnienie dotrze do ciebie,

okruchy miłości będą mgliste jak światło kaganka,

jak ubogie myśli nad grobem zapomnienia.

Przełożył Nikos Chadzinikolau

*

Maria Polidouri (1 kwietnia 1902 – 29 kwietnia 1930) – urodziła się w mieście Kalamata, wcześnie utraciła rodziców. W 1921 roku zamieszkała w Atenach, gdzie podjęła studia prawnicze. Jednocześnie pracowała w administracji państwowej. W tym czasie poznała znanego poetę Kostasa Kariotakisa, z którym związała ją wielka miłość. Kariotakis popełnił samobójstwo w 1928 roku. Cierpiąca na depresję Maria odebrała sobie życie dwa lata później. Przeżyła zaledwie 28 lat. Wydała dwa zbiory poezji: „Ciągnące pragnienia” (1928) i „Echo w chaosie”(1929), które na trwałe wpisały ją do historii literatury nowogreckiej, a jej postać i tragiczne życie stały się literacką legendą.

VII

Ruth Stone

Pamięć

Czy może być tak,

że pamięć jest bezużyteczna

jak rozdarta pajęczyna

wisząca na wietrze?

Czasem nadyma

się, merla wzniesiona wysoko —

jak baldachim.

Ale powietrze przechodzi

przez rozdarcia

i znowu klapnie i trzepocze

bezkształtnie

jak szmata widmo, którą jest —

wisząc w oknie

pustego pokoju.

Przełożył Janusz Solarz

*

Ruth Stone urodziła się w 1915 roku w Roanoke w stanie Virginia. Pisała przez większość dorosłego życia, ale doceniono jej wiersze dopiero w 1999 roku, gdy poetka miała już 84 lata. Od tego czasu, aż do śmierci w 2011 roku, otrzymała kilka prestiżowych nagród. Jest w tej historii jakaś nadzieja, że pisanie poezji nie jest li tylko domeną gniewnych i młodych. Dzisiejszy wiersz jest w topowej dziesiątce moich ulubionych wierszy z przekroju kultur i tradycji.

#poniedziałkizJanuszemSolarzem

Hacker, Wiszniewska, Hałeta, Brzozowska, Podczaszy, Zwolska-Płusa, Michalczak, Karr, Saraniecka, Haddad, Morejón, Bednarczyk, Wolny-Hamkało

I

Marylin Hacker

Villanella dla D.G.B.

Każdego dnia nasze ciała się rozchodzą,

rozdarte, obolałe, zamroczone.

Nie rozumiejąc świąt, które nas obchodzą,

wahamy się, w słowach po omacku brodząc,

dzieląc pieszczoty, nieme, zachwycone,

i dzień po dniu nasze ciała się rozchodzą

dalej od spełnianych z ironiczną pozą

życiowych planów. Ciszę w lęku chłonę,

nie rozumiejąc świąt, które nas obchodzą

gdy usta przy ustach i ciała łagodzą

siły bez imion przez nas rozniecone.

Tak dzień po dniu nasze ciała się rozchodzą,

ich chęci osobne w przetrwaniu im szkodzą.

Mrok bez słów uczy co ma być chwalone,

a my nie znamy świąt, które nas obchodzą;

w zmęczeniu, gdy rankiem wiatry już się godzą

by mgły przegonić, zmysły rozbudzone

nie dają nam pojąć jak nas wciąż obchodzą

nasze ciała. Nasze drogi się rozchodzą.

Przełożył Janusz Solarz

*

Marylin Hacker (ur. w 1942 w Nowym Jorku), poetka, tłumaczka i autorka esejów, jest emerytowaną profesorką City College. Mieszka w Nowym Jorku i w Paryżu. Jest dzieckiem żydowskich emigrantów z terenów przedwojennej Polski. W 1967 roku, gdy małżeństwa międzyrasowe były legalne tylko w dwóch stanach, wyszła za mąż za czarnoskórego autora powieści science-fiction, Samuela Delaney. Musieli odbyć podróż z Nowego Jorku do Detroit by stało się to możliwe. Po rozwodzie, każde z nich spędziło resztę życia w związkach homoseksualnych. Hacker, wielokrotnie nagradzana za jej wiersze i tłumaczenia, uważana jest za mistrzynię klasycznych, francuskich form wiersza takich jak villanella, sestyna, triolet czy rondeau.

Villanelle for D.G.B. - tekst oryginalny

Every day our bodies separate,

exploded, torn, and dazed.

Not understanding what we celebrate

we grope through languages and hesitate

and touch each other, speechless and amazed;

and every day our bodies separate

us farther from our planned, deliberate

ironic lives. I am afraid, disphased,

not understanding what we celebrate

when our fused limbs and lips communicate

the unlettered power we have raised.

Every day our bodies' separate

routines are harder to perpetuate.

In wordless darkness we learn wordless praise,

not understanding what we celebrate;

wake to ourselves, exhausted, in the late

morning as the wind tears off the haze,

not understanding how we celebrate

our bodies. Every day we separate.

II

Irena Wiszniewska

*** [jestem mniejszością]

jestem mniejszością

ortodoksyjną wegetarianką, bezlitosną ateistką,

autokratyczną palaczką, biseksualną alkoholiczką,

uzależnioną od seksu żydówką

ale to wszystko pestka

miąższ, jak się w niego wgryźć, wchodzi w zęby

albowiem

należę też do rzadkiej mniejszości

osób uzależnionych od pestek słonecznika – zaznaczam, że

wyłącznie w łupinach

dodając do siebie te rozliczne mniejszości

być może tworzę jakąś

większość

// utwór pochodzi z antologii „Strefa wolna. Wiersze przeciwko nienawiści i homofobii”, Warszawa 2019

*

Irena Wiszniewska - dwujęzyczna dziennikarka i pisarka. Autorka książki „My, Żydzi z Polski” i „Nie ma rzeczy niemożliwych, rozmowy z Michaelem Schudrichem, naczelnym rabinem Polski”. Pisze wiersze.

Fot. biłgorajska.pl

III

Ołena Hałeta

Bad image

Kiedy mówię po angielsku, biorą mnie za Niemkę.

Kiedy mówię po rosyjsku, biorą mnie za Litwinkę.

Kiedy milczę, uważają mnie za Żydówkę.

We got a bad image of you – mówią mi na lotnisku,

obmacując koszulkę z cekinami.

Mowa twojego ciała cię zdradza – mówi przyjaciółka –

jesteś kosmopolityczna.

Wyrzuć, mówią mi, wszystko,

co tnie i kłuje, wyżera i wybucha.

Wywróć, co schowane za duszą

i co za pazuchą.

Tymi – mówią mi – ozdobami można zabić.

Ale można przecież i bez ozdób, chyba rozumiesz?

Cała moja kontrabanda

to maleńka muszla z Morza Egejskiego

w fałdach pamięci,

blizna w punkcie przecięcia,

pieczątka w paszporcie.

Nieważne, przez jakie kraje byś szła – i tak wrócisz

do własnych korzeni, siwych jak odrosty.

Nie zapomnij, Prozerpino, o ziarnach granatu

i o świecie bez granic.

Przełożyła Aneta Kamińska

*

Ołena Hałeta (1975) – ukraińska literaturoznawczyni i poetka. Urodziła się i mieszka we Lwowie. Doktorka habilitowana nauk humanistycznych, wykładowczyni teorii literatury na Lwowskim Uniwersytecie Narodowym im. I. Franki oraz antropologii kultury na Ukraińskim Uniwersytecie Katolickim. Autorka dwóch książek poetyckich oraz monografii „Wid antolołohiji do ontołohiji: antołohija jak sposób reprezentaciji ukrajinśkoji literatury k. XIX – p. XXI st.”, za którą otrzymała nagrodę w kategorii Książka Roku podczas Lwowskiego Forum Wydawców oraz nagrodę portalu internetowego Litakcent.

#środyzAnetąKamińską

IV

Bożena Brzozowska

niewidzialna. niewidzialny

mieszka w niedokończonym zdaniu

kokietuje ten wiersz ciągłym:

po czym poznaje się sen?

boimy się pytań z jednym

odpowiedzi z dwoma (a może więcej)

niewiadomymi. przekładamy jawę

plasterkiem dojrzałej cytryny. wierząc

w siódme niebo za rogiem i wiosny

co przychodzą całymi latami

z własną siłą przebicia

*

Bożena Brzozowska – ur. 1956 w Telatynie. Opublikowała: "kompromis w oprawie" (2004), "w kropce" (2005). Laureatka Konkursu Jednego Wiersza podczas II i V „Koziołków Poetyckich". Mieszka w Lublinie. Jej wiersze ukazują się od 2004 roku w zbiorach wydawanych przez Centrum Kultury w Lublinie pod red. prof. dr hab. Arkadiusza Bagłajewskiego. W 2007 zostały opublikowane w (109) nr 3 "AKCENT”w 2008 r. - wiersze (miniaturki) w czasopiśmie "RED" - pismo literackie Stowarzyszenia Żywych Poetów w Brzegu.

V

Anna Podczaszy – Alleluja

Mam dziesięć minut.

Mogę zrobić kawę,

zapalić, wypić. Albo

włączyć Jeffa Buckleya,

rozwiesić pranie z muzyką w tle,

usiąść, nic nie robić,

mogę nawet otworzyć sobie zeszyt,

napisać, mogę nie pisać,

nie piszę od miesięcy, alleluja

i toczymy się dalej, wierszyku,

mogę się zatrzymać, kto mnie może

zatrzymać i

krzyknąć

Hallelujah!

Niech to zrobi.

Masz dziesięć minut, ciągle

masz dziesięć minut, ni mniej, ni więcej.

*

Anna Podczaszy (1972) – polska poetka, z wykształcenia anglistka. Nominowana do Nagrody Literackiej Nike 2001 za „tomik danc”, który był jej poetyckim debiutem. Autorka książek „danc” (2000), „Wte i nazad” (2003), „Mniej, więcej” (2007). Mieszka w Legnicy.

Fot. Dwutygodnik

VI

Katarzyna Zwolska-Płusa – kęsy

I

spotkał ją

w latach '30,

swoich '60.

trudno to połączyć, żeby się nie rozpłakać – myślała,

gdy jemu śniło się, że leżą z czymś malinowym

pomiędzy udami,

że tak właśnie zżerają ich potwory.

II

innym razem przyśniło mu się jak wkłada język

pomiędzy jej wargę a podbródek,

a potem ich osobne dzieci

rodzą się ponownie we wspólnym łóżku.

III

nie otwieraj i nie dotykaj

takich dziewcząt,

bo ich ciała upadną.

wiem, że to słodkie,

gdy te ciała upadają

tuż obok ciebie, obtoczone

w słońcu jak w jajku.

*

Katarzyna Zwolska-Płusa - poetka, autorka opowiadań, nauczycielka szkolna i akademicka, entuzjastka edukacji alternatywnej, redaktorka Babińca Literackiego.

VII

Katarzyna Michalczak

krew

urodziłam cię, jerzyku, cietrzewiu, koro

z drzew.

wychowałam cię, ka-dwunastko, miazgo,

trapezohedronie o deltoidalnych ścianach.

wyciągam drzazgi z twarzy. wyssane

osocze. „nie rozumiemy się, słyszysz?”.

„wyprowadzam się

do taty”. nie rozumiemy się.

*

Katarzyna Michalczak – poetka i pisarka, autorka książek poetyckich „Pamięć przyjęć” (Dom Literatury w Łodzi) i niedawno wydanej „Tysiąc saun” (Wydawnictwo Literackie) oraz książki z opowiadaniami „Klub snów”. Ostatnio prowadzi akcję „żółty przeciwko zgrozie”, której nikt nie widzi.

Fot. Marek M. Berezowski/ Wydawnictwo Cyranka

VIII

Mary Karr

Mądrość: Głos Boga

Dziewięćdziesiąt procent tego, co z tobą nie tak

dałoby się wyleczyć zwykłą gorącą kąpielą,

mówi Bóg przez kraty studzienek kanalizacyjnych,

ale tobie w głowie czary-mary, chcesz wygrać

na loterii choć nie kupiłeś na nią losu.

(Z czułością, jak intonują mnisi,

pogódź się z cierpieniem.) Ten głos nigdy nikomu

nie pochlebia, nie proponuje pięcioletnich planów,

długoterminowych rozwiązań, dekretów ze strony

pierzastej białej brody zaczepionej za uszami.

Choć niewyraźny, jest delikatny, tutejszy. Nie szukaj

swoich inicjałów w klangorze dzikich gęsi

nad głową, nie próbuj czegoś dojrzeć przez

matowe szkło. Ten głos mówi pieprzone banały,

nalega, odłóż spluwę, potrzebujesz zjeść kanapkę.

Przełożył Janusz Solarz

*

Mary Karr (ur. w 1955 w Teksasie) jest najbardziej znana jako autorka książek autobiograficznych. Jej Klub kłamców był najlepiej sprzedającą się książką przez cały rok 1995. Jej ostatnia książka wspomnieniowa opisuje jej drogę od alkoholizmu do nawrócenia się na katolicyzm. Jak miałem sam okazję stwierdzić, Karr jest katoliczką, która w codziennych rozmowach klnie jak szewc. Karr otrzymała także wiele wyróżnień za swoją poezję, między innymi stypendium Fundacji Guggenheima. Od kilkunastu lat jest profesorką twórczego pisania na Syracuse University.

#poniedziałkizJanuszemSolarzem

IX

Anna Saraniecka

Virginia

Wejść do rzeki i odchodząc stąd

Zmienić imię by odwrócić los

Tylko płynąć i zapomnieć że

Cień człowieka rzucam gdzieś na dnie

Nie widać moich łez

Bo wszędzie woda…

Słone perły niczym łuski dwie

Fala rzuci na piaszczysty brzeg

Ja zostanę gdzie syreny śpią

Pod kamieniem swój odnajdę ląd

Nie widać moich łez

Bo wszędzie woda…

*

https://www.youtube.com/watch?v=aey-cpBvRF4

 to link do piosenki

Śladem autorki w Babińcu:

https://www.facebook.com/…/a.320315781691…/683970755326123/…

X

Katrina Haddad

kiedy księżyc znowu stanie się słońcem / mlecze i dni

wzejdą te dni łzami, pięknem rosy,

całodziennym księżycem, przyprószonym mącznym smutkiem,

główkami siwych dmuchawców, ściętych przez wiatry zmian,

niech powie i-cing, co to za jeden

zetrze te łzy, przemieni księżycowy puch

w słoneczne kwiaty, rozdzieli ziemię i wodę,

uciszy te burze, odmieni ten czas,

odwróci klepsydrę.

a następna wiosna

zacznie się

od wizerunków żółtych mleczy

na utkanych przez krymian kilimach

żarliwie niebieskich.

19 kwietnia 2014

Przełożyła Aneta Kamińska

*

Katrina Haddad (1978) – ukraińska poetka i tłumaczka. Pochodzi z syryjsko-ukraińskiej rodziny, mieszkała w Doniecku, Charkowie i Damaszku, obecnie mieszka w Kijowie. Skończyła szkołę podstawową w Syrii (w Damaszku), szkołę średnią w Soledarze (okręg doniecki), filologię ukraińską na uniwersytecie w Charkowie. Pracuje jako redaktorka literacka pisma i strony internetowej Telekrytyka oraz w projektach: Kult Mowy i Wielka Encyklopedia Ukraińska. Autorka książki poetyckiej „Nicz czużynciw” (2018). Tłumaczy poezję arabską. W Polsce jej wiersze były publikowane w „Poboczach”, „Pociągu 76”, „Akcencie”, „ArtPapierze” oraz Babińcu Literackim. Weszły również do kilku antologii w przekładach Anety Kamińskiej: Cząstki pomarańczy. Nowa poezja ukraińska (2011), Wschód – Zachód. Wiersze z Ukrainy i dla Ukrainy (2014) oraz Przewodnik po zaminowanym terenie (2016).

#środyzAnetąKamińską

XI

Nancy Morejón - Cicha kołysanka dla południowoafrykańskich dzieci

Mama nie miała przepustki

i nie było chleba.

Tata nie miał przepustki

i go ukarano.

Mama nie miała przepustki

i nie było chleba.

Tata nie miał przepustki

i zmarł z poderżniętym gardłem.

Mama nie miała przepustki

i nie było chleba.

tłum. Mieszko Kardyni i Paweł Rogoziński

*

Nancy Morejón - urodziła się w roku 1944 w Hawanie. W roku 1961 otrzymała bakalaureat w zakresie literatury. Rok później ukazuje się pierwszy zbiór wierszy zatytułowany Mutismos. W roku 1966 ukończyła studia z zakresu literatury na Universidad de la Habana, a w latach 1986-1993 kierowała pracami Centro de Estudios del Caribe w Casa de las Américas. Poetka dała się poznać jako wyborna eseistka w zbiorach esejów dotyczących osoby i twórczości Nicolása Guilléna: najpierw w zbiorze Recopilación de textos sobre Nicolás Guillén (La Habana, 1974), a nastepnie w zbiorze Nación y mestizaje en Nicolás Guillén (La Habana, 1983). W roku 1986 otrzymała nagrodę Premio de la Crítica za zbiór wierszy Piedra Pulida. Podobnie w roku 1997 za zbiór Elogio y paisaje oraz w roku 2000 za zbiór La Quinta de los Molinos. W roku 2002 została laureatką prestiżowej nagrody Premio Nacional de Literatura, a w roku 2004 Premio Yari-Yari, przyznanej jej przez Uniwersutet Nowojorski za całokształt twórczości.

Mieszko A. Kardyni (1961), Paweł Rogoziński (1972), znawcy literatur latynoamerykańskich, tłumacze poezji i prozy latynoamerykańskiej oraz prekolumbijskiej. W swoich pracach badawczych i twórczych koncentrują się przede wszystkim na historii literatur latynoamerykańskich oraz literaturze prekolumbijskiej Ameryki Łacińskiej, literaturze współczesnej hiszpańskich Karaibów i współczesnej literaturze meksykańskiej. Autorzy m.in. Historia literatur latynoamerykańskich – literatura prekolumbijska, 2012, Historia Literatur Latynoamerykańskich – literatura boricua, 2012, Historia Literatur Latynoamerykańskich – literatura okresu konkwisty, 2013; przekładów z literatur prekolumbijskich: Chilam Balam – Majów księga przepowiedni, 2012, Pieśni z Dzitbalché – Majów pieśni o miłości i o umieraniu, 2012, Yurupary – amazońska epopeja o początkach świata, 2013; opracowań i przekładów zbiorów poezji: Alexandra Pizarnik: Pragnienie szaleństwa, 2012, Olga Orozco – Cienie w mroku pamięci, 2012, Jorge Luis Borges – Labirynty, nowa antologia, 2012, Julio Cortázar – Świat na wspak, antologia, 2013, Mario Benedetti – Najbliżsi bliźni, 2013, Heberto Padilla – Poza grą. Mit rewolucji, 2013; antologii poezji latynoamerykańskiej: Zielony/verde Poezja latynoamerykańska I połowy XX wieku, 2013, Zielony/verde Poezja latynoamerykańska II połowy XX wieku, 2014, Biały / blanco Najnowsza poezja latynoamerykańska - Kuba, 2013, Biały/ blanco Najnowsza poezja latynoamerykańska - Portoryko, 2013, Dawidowa harfa. Poezja żydowska Ameryki Łacińskiej, 2013,Słyszenie ciszy – antologia poezji protomistycznej, 2013, Błękitny/azul Poezja latynoamerykańskiego modernizmu, 2014, Czerwony/Rojo Poezja latynoamerykańskiego surrealizmu, 2014 oraz słowników: Słownik czasowników hiszpańskich ze wzorami odmian, 2012, Słownik okulistyczny polsko-angielsko-hiszpański, 2012, Słownik medyczny hiszpańsko-polski, 2013, Słownik medyczny polsko-hiszpański, 2013, Rozmówki polsko-hiszpańskie, 2013.

Fot. Adolfo Ayuso.

Śladami autorki - https://business.facebook.com/literackibabiniec/posts/1049647008758494?__tn__=K-R

XII

Krystyna Bednarczyk – Staw

Zgaś światło!

nie patrz na stare ciało

najchętniej chciałoby

żebyś był niewidomy

Zgaś światło!

nie patrz w moje oczy

niech nie widzą

wybiegu twego

ponad moją głową

leży pod Tobą staw

z zastygłą wodą

z księżycem

z kilkoma gwiazdami

które poszły na dno

Nie!

zapal światło!

Jeśli mamy być z sobą

*

Krystyna Bednarczyk (ur. 12 kwietnia 1923, zm. 29 kwietnia 2011) – polska poetka emigracyjna. Po ukończeniu liceum ogólnokształcącego studiowała malarstwo. W czasie II wojny światowej była żołnierzem AK. Od 1946 mieszkała w Wielkiej Brytanii. Po wojnie wraz z mężem Czesławem Bednarczykiem założyli londyńskie wydawnictwo – Oficyna Poetów i Malarzy, znane wśród Polonii. Dzięki ich determinacji przetrwało dziesięciolecia i zasłużyło się polskiej kulturze, gdyż wśród Polaków pozostających po wojnie na emigracji byli poeci i pisarze, którzy nie mieli możliwości wydawania na obcej ziemi swoich polskojęzycznych książek. Jako poetka debiutowała w 1951 na łamach miesięcznika "Kultura" (Paryż). Wydała trzy tomiki poezji, w 1978 Obmowy świtów, w 2000 Niedocałowane Szczęście oraz w 2005 Wiersze Wybrane. Wszystkie tomiki ukazały się drukiem Oficyny Poetów i Malarzy w Londynie. Od 2005 pełniła funkcję przewodniczącej Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (Londyn). Była członkinią zespołu redakcyjnego "Pamiętnika Literackiego". Od 2014 jest przyznawana Nagroda Poetycka im. Krystyny i Czesława Bednarczyków.

XIII

Agnieszka Wolny-Hamkało – żubrówka z sokiem czterdzieści dwa złote

i już rozpatrujemy świat pięknie i jednostronnie.

Ty jesteś stale zakładanym warunkiem wszystkiego

i przez chwilę jest jak w zamku duchów w lunaparku w Łodzi,

gdzie duch i kościotrup czasem NAWET nas dotknęli.

To by było coś: brać cię na przyjęcia, po których

każdy z mężczyzn mówi w aucie do swojej żony

byłaś tam najpiękniejsza, a o tobie: życie wiódł rozkojarzone

i nigdy do końca nie wiedział, czy jej wierzyć, więc współczuć

czy to trik.

Nasze wspólne życie było jak zgubiony odcinek serialu –

nikt go nigdy nie widział, choć część naszych dni

zyskuje drugie życie jako prawdziwe virale.

Widziałam już tego typu projekty – jak upadały.

Angielskiego chciałeś uczyć się z porno, teraz

od nudy mogą nas uratować tylko lody. I w sumie to sprytne:

zabrać mnie do kina żebym się zamknęła.

Mnie się nigdy nie udało zasłonić słowami. Ale co zrobić,

skoro jesteś końcem i ja jestem końcem i liczy się ta podwójność?

Źródło: Dwutygodnik

*

Agnieszka Wolny-Hamkało – polska poetka, krytyczka literacka, pisarka i publicystka.. Autorka wielu książek poetyckich i prozatorskich, m.in. „Zaćmienie” (Czarne, 2013), 41 utonięć” (Iskry, 2015), oraz „Lato Adeli” (Hokus-Pokus, 2019). Laureatka nagrody Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia, Nagrody Mediów Publicznych Cogito i Nagrody Polskiej Sekcji IBBY (otrzymała wyróżnienie IBBY za książkę „Nikt nas nie upomni”). Jej wiersze przełożono na piętnaście obcych języków.

Śladem poetki w Babińcu: https://www.facebook.com/…/a.320315781691624/343302452726290

Gruszka-Zych, Czekańska, Castaño, Kaźmierczak/Kuttig , Andijewska, Maryszewska, Smith

I

Barbara Gruszka-Zych

* * *

tej nocy wybuchła wiosna pierwszy krokus

w twoich rozpiętych spodniach wystawał

ponad paskiem na brzuchu nad brzegiem suwaka

którym zamykałeś tysiące razy to co tak delikatne

teraz sam mi pokazałeś jak kwitnie z radości że jesteśmy

blisko leżałeś na wznak chyba w okularach choć nie były

potrzebne żeby cokolwiek zobaczyć z realnego świata świtało

nam w głowach że jeśli to co nierealne tak szybko zaczęło

mieć kontury naszych ciał to jest jeszcze szansa

że to one pozwolą zmartwychwstać naszym martwym duszom

wiesz jakie to cudowne powiedziałeś pomyślałam

pierwszy raz w życiu że to cud że mam rękę

którą zapisuje na twoich plecach słowa miłości

„Nie ma nas w spisie”

*

Barbara Gruszka-Zych – poetka, dziennikarka, krytyk literacki. Była stypendystką wiedeńskiej fundacji Janineum (2002), Fundacji Jana Pawła II w Rzymie (2003), Fundacji „Heinrich & Jane Ledig-Rowohlt” w Lavigny w Szwajcarii (2014).

Od roku 1989 pracuje w tygodniku „Gość Niedzielny”; współpracuje też z innymi tytułami prasowymi. Od 1994 roku należy do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, od 2001 do Górnośląskiego Towarzystwa Literackiego, od 2018 do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Wchodzi w skład grupy literackiej Magnus Ducatus Poesis na Litwie.

Wydała zbiory reportaży „Mało obstawiony Święty. Cztery reportaże z Bratem Albertem w tle” (ISBN 83-7030-400-1) i Zapisz jako… (ISBN 83-7030-411-7) , które ukazały się w latach (odpowiednio) 2002 i 2004 nakładem Księgarni św. Jacka, portret Czesława Miłosza „Mój Poeta – osobiste wspomnienie o Czesławie Miłoszu" (ISBN 9788371834998) – w roku 2007 (wyd. Videograf II), "Takie piękne życie. Portret Wojciecha Kilara” – Bytom 2015, Wydawnictwo Niecałe. ISBN 978-83-64453-18-2, „Życie rodzinne Zanussich. Rozmowy z Elżbietą i Krzysztofem” Wyd. Działania Wizualne, Czeladź 2019. ISBN 978-83-953378-0-2

Opublikowała następujące tomiki: Napić się pierwszej wody – Warszawa 1989, Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, ISBN 83-203-3073-4,Teren prywatny – Katowice 1994, „Videograf”, Nic się nie stało – Katowice 1995, „Towarzystwo Zachęty Kultury”, wyd. II 1997, Pali się mój próg – Katowice 1997, Śląsk (ISBN 8371640498), Zapinając kolczyki – Katowice 2000, „Wydawnictwo Parol” (ISBN 8390833042), Podróż drugą klasą – Katowice 2002, „Bractwo Myśli Bratniej Związku Górnośląskiego”, Sprawdzanie obecności – 2004, Wydawnictwo KOS (ISBN 83-89375-51-6), Miegu su tavim po oda (Śpię z tobą pod skórą) – 2006, Kowno, polsko-litewski wybór wierszy, Nemunas, Ile kosztuje łąka – Katowice 2007, „Biblioteka Śląska” (ISBN 9788360209110), Muchy i ludzie – 2008, Księgarnia św. Jacka (ISBN 978-83-7030-658-8), Dzban pełen ognia – 2009, Sankt Petersburg, polsko-rosyjski wybór wierszy wydany nakładem Generalnego Konsulatu Republiki Polskiej w Petersburgu, seria redagowana przez Anatola Niechaja, Ostatnie śniadanie – 2009, „Towarzystwo Przyjaciół Sopotu”, Biblioteka TOPOSU nr 45 (ISBN 978-83-61002-44-4, Mężczyzna i kobieta przed kremacją 2011 – wybór wierszy z lat 1989–2009, Klub Niezależnych Stowarzyszeń Twórczych „Marchołt”, Szara jak wróbel – 2012, Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Biblioteka TOPOSU nr 76 (ISBN 978-83-61002-85-7), Dwoje o miłości (Dviese apie meilę), Barbara Gruszka-Zych i Julius Keleras, fundacja Naujoji Romuva, Wilno 2012 (ISBN 978-609-8035-19-3) Nasz Poeta – Wspomnienie o Czesławie Miłoszu, razem z Birute Jonuskaite, fundacja Naujoji Romuva, Wilno 2012 (ISBN 978-609-8035-18-Koszula przed kolana - Katowice 2014, Wydawnictwo Biblioteka Gościa, (ISBN 978-83-938007-3-5) Nie ma nas w spisie - Katowice 2014, Wydawnictwo Naukowe "Śląsk", (ISBN 978-83-7164-818-2) Dowody na istnienie ciemni - Wrocław 2014, Wydawnictwo Astrum, (ISBN 978-83-7277-647-1) Koszula przed kolana - Katowice 2014, Wydawnictwo Kurii Metropolitalnej „Gość Niedzielny" (ISBN 978-83-938007-3-5). • Przyrząd do uzdatniania wody 2015 – Wrocław, Wydawnictwo Astrum ISBN 978-83-7277-896-3 . ISBN 978-83-64453-18-2 „Tacy kruchutcy” Sopot. 2017, Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, ISBN 978-83-65662-19-4 „Samo święto. Wiersze miłosne”, Katowice 2017, Wyd. Śląsk, „Basiu wróciłem" – Katowice 2018, Wydawnictwo Naukowe „Śląsk”, "Nie chciałam ci tego mówić” Katowice 2019, Wydawnictwo Naukowe „Śląsk”.

Fot. Dominika Koszowska

II

Maria Czekańska - Myśli niepłodne

czasem niewiele trzeba, aby się utracić,

choć nie przypomnę sobie, jak głęboko.

momenty-apokalipsy:

zerkam w okno, odrywa mnie pisk, ktoś mnie zagada, zawibruje telefon, zagotuje się woda.

suszarka, która nie mogła się włączyć nagle się włączy, a wiatr zacznie porywać firanki.

momenty apokalipsy. może było to ważne,

a może tym właśnie byłeś, myślą, która uciekła?

stoisz obok, ale nie pamiętam.

*

Maria Czekańska (ur. 1995) jest poetką przed debiutem książkowym. Dotychczas publikowała w „Odrze”, „Wizjach”, „Babińcu literackim”, „Śląskiej Strefie Gender” i "Nowej Orgii Myśli". Jej pasją jest chodzenie na skrajach. Mieszka w Zabrzu.

III

Yolanda Castaño - Historia metamorfozy

Na początku był kłopot

gorzkie wyrzeczenia kiedy byłam dzieckiem byliśmy biedni

i nigdy niczego nie miałam

rachityczna pozbawiona tożsamości a przede mną gorycz niedostatku

parabola kompleksów syndrom ducha

(Tak samo okropnie jest marnieć jak tego żałować)

Rafa z cienia która rozrywa moje korale.

Na początku były słabiutkie skrzela

które nie chciałby abym była szczęśliwa dając mi ledwo odetchnąć

w korytarzach szkoły moja twarz była zupełnie pospolita

jakaś fizjonomia całkowicie bez wyrazu

masz albo nie daj sobie spokój przyzwyczaj się przełknij

kruki zasłaniające chmury wyrok na wieczne zimno

na ciągły boreasz na prywatne poświęcanie się

(wychowywałam się w przyklasztornej szkole

dziewczyny wychodząc z niej niosą piętno albo

anorektyczki albo lesbijki

to piętno odciska się we krewi na łokciach w głowach

w sumieniach w łechtaczkach).

Zamykałam oczy i z całych sił pragnęłam

raz na zawsze stać się tym kim byłam.

Ale piękno przekupuje. Pięknem można przekupić.

Rafa z cienia która koroduje moje korale.

Świt zwycięża a w gardle rodzi się proroctwo.

Głupia mała! wszystko obsesyjnie pokrywałaś

krzyżami

zamiast sensem.

Tej zimy kwiaty zakwitły powoli jak szalone.

Rzeki w górnym biegu zmieniły się w różowe wodospady

a w moich włosach rodziły się motyle i ślimaki

Uśmiech moich piersi dawał energię samolotom

Piękno przekupuje

Pięknem można przekupić

Alabastrowa skóra brzucha przyprowadziła wiosnę

z moich małych rąk wylewały się morskie ślimaczki

a największe pochwały trafiały prosto w serce

nie wiedziałam co robić z taką ilością światła w takich ciemnościach.

Powiedzieli mi: „twoja uroda nie przyniesie ci szczęścia”

i splunęli mi w twarz moimi wdziękami do tego klubu

nie przyjmuję się dziewcząt z pomalowanymi na czerwono ustami

mdląca nawałnica podła perwersja która nie ma nic wspólnego

z maskarą na rzęsach

myszy wkradły mi się do pokoju i skalały w szufladach białą pościel

litry pomyj potajemne śledzenie litry kontroli

litry oszczerców kilogramy podejrzeń z powodu moich podkreślonych łuków brwiowych

powinniśmy cię związać

wyczyścić twarz kwasem masz wyglądać skromnie

zrezygnować z bycia sobą aby zostać pisarką?

oni diabolizowali moje piękno smukłość mojej szyi

narodziny owłosienia poniżej karku do tego klubu

nie wpuszcza się dziewcząt tak pysznie kwitnących

Nie ufamy latu

Piękno przekupuje.

Zastanów się czy to wszytko jest czegoś warte.

Przełożyła: Grażyna Wojcieszko

*

Yolanda Castaño – galicyjska poetka, tłumaczka i krytyk literatury hiszpańskiej oraz galicyjskiej.Jest autorką sześciu tomów poetyckich oraz pięciu książek dla dzieci. Jej wiersze były już tłumaczone i publikowane w dwudziestu pięciu językach. Laureatka wielu galicyjskich i międzynarodowych konkursów poetyckich. Od 2010 jest dyrektorem światowego festiwalu poezji PontePoética (Pontevedra), a od roku 2012 prowadzi międzynarodowe warsztaty poetyckie w San Simon oraz spotkania literackie Poetas di(n)versos. Stypendystka fundacji czAR(T) Krzywogońca w lutym 2019.

Grażyna Wojcieszko – poetka, tłumaczka, autorka sześciu tomów poetyckich oraz opowiadań zebranych w bestselerze Animalki. Absolwentka Studium Literacko-Artystyczne Uniwersytetu Jagiellońskiego a wcześniej francuskich uniwersytetów: Orsay i Jussieu. Aktualnie drze pióra w krakowskiej grupie literackiej Piórnice. Należy do najczęściej tłumaczonych współczesnych poetek polskich. Laureatka wielu ogólnopolskich konkursów poetyckich. Prezes Fundacji czAR(T) Krzywogońca – miejsca międzynarodowych spotkań twórczych i działalności artystycznej. W ramach inicjatyw fundacji zainicjowała ogólnopolski konkurs poetycki „O Złotą Pszczołę”, a dzięki niemu utworzyła nową serię wydawniczą „Leśna pszczoła”, zawierającą lirykę współczesnych poetów zainspirowanych przyrodą.

Śladami autorki - https://business.facebook.com/…/a.320315…/1109091326147395/…

IV

Łukasz Kaźmierczak/ Łucja Kuttig –

malthus, malthus, co z ciebie wyrośnie,

martwimy się już od wieku pary

samsung chwyta smak snów o tym by ranek

zacząć szklanką świeżego powietrza

mróz tych słów mijam koło wiaduktu a tego

typu śnieg przed sylwestrem kłuje nozdrza

ostatni raz w tej postepoce węgla i gazu

w tym roku ostatni raz wyczerpiemy złoża

antymonu – aspekt dokonany anonsowany

przez amerykańską inspekcję geologiczną

zastanawia ze względu na potencjalną poetyckość

braku: ponieważ czy w pustce potrzeba liryki lub

lingwizmu choćby – dobieramy się do głębszych

droższych stóp snów o antymaltuzjańskim postępie

*

Łukasz Kaźmierczak/ Łucja Kuttig – niebinarne autorze „Kokostów”, „Agrestów” i nadchodzącego tomiku „Orzechnia. Orzechnini – Orzechnica – Orzechniczka”.

V

Emma Andijewska

Usłużne parasolki

Po ulicy, jak tylko okiem sięgnąć,

latają rozłożone parasolki,

uprzejmie proponując chętnym

bezpłatne

ułatwienie sposobu przemieszczania się.

Ale z jakiegoś powodu

nikt się nie odważa,

bojąc się zbytniego zadłużenia

u zdzierców

często stojących

za darmowymi usługami.

I za parasolkę

łapie się tylko jedna babcia,

która już niczego się nie boi,

razem z kędzierzawym wnukiem.

I oni oboje

tak harmonijnie płyną

nad głowami przechodniów,

że każdy zatrzymuje się

i obiecuje sobie od dzisiaj

zacząć nowe życie

Przełożyła Aneta Kamińska

*

Emma Andijewska (1931) – ukraińska poetka, prozaiczka i malarka. Urodziła się w mieście Stalino (obecnie Donieck), ale od 1943 r. mieszka na emigracji, w USA i Niemczech. Autorka wielu książek poetyckich i prozatorskich, wydawanych zarówno ma Ukrainie, jak i zagranicą. Ukraińskie czasopismo „Ji” ogłosiło rok 2004 Rokiem Emmy Andijewskiej i przez ponad 12 miesięcy publikowało fragmenty jej twórczości oraz omówienia. W roku 2018 została laureatką najważniejszej ukraińskiej nagrody literackiej – Państwowej Nagrody im. Tarasa Szewczenki. W Polsce jej wiersze znalazły się w antologii „Wiersze zawsze są wolne. Poezja ukraińska w przekładach Bohdana Zadury” (2004), były też publikowane w „Wakacie” (tłum. Aneta Kamińska) i Babińcu Literackim.

#środyzAnetąKamińską

VI

Barbara Maryszewska – Byłabym gotowa zrobić coś głupiego

czego żałowałabym potem bo wszystko to ostatecznie pikuś

.

aplikujemy sobie

lekarstwa i specyfiki by nie zapominać

a przecież pamięć

jak na złość bywa pamiętliwa

i niechętnie odpuszcza

tymczasem ja

jestem niezła w niepamiętaniu

ono oferuje mi więcej

i nie robi dziury w całym

niepamiętanie

szybciej godzi mnie ze światem i ze sobą

bezboleśnie usuwa

czyjeś makro i mikro przewinienia

i wygłusza tupnięcia nogą

lubię swoje niepamiętanie

niektórzy zazdrośnie określą je wyparciem

a ja nie nazwę go wcale

w ramach morału

darujcie sobie osądy czy stawianie zarzutów

i tak będę wam nie pamiętać

***

.

Barbara Maryszewska, urodzona w maju 1969.

Lubi miasta, kawiarnie, architekturę, sztukę, ludzi. Lubi wspomnienia, najbardziej własne. Szanuje przyrodę, ale góry najbardziej lubi podziwiać na fotografiach. Nie wybrałaby się na samotne wyspy, w Bieszczady, ani do żadnych innych samotni.

"Moje wiersze mogą wydawać się nudne, niemądre, nijakie. Jednak mają pewną zaletę - są prawdziwe, bo piszę tylko o tym, co najlepiej znam, czyli o sobie." - powiedziała.

VII

Tracy K. Smith

MĘSKI ŚWIAT

Zapewne wyjmie to, kiedy będziecie sam na sam

By dyndało między wami jak wisiorek na łańcuszku.

Jak każdy inny świat, rozbłyśnie to światłami, które znaczą

Domostwa, ruch uliczny, konstelację potrzeb. Chmurki rozciągną

Cienie nad równiną. Uśmiechnie się patrząc jak wysilasz wzrok

By rozpoznać rzeki, granice, mosty wyrastające ze skały. Wyrecytuje

Jego historię. To jak jedno mocarstwo połknęło drugie. Jak jedna

Cywilizacja przetrwała trzy tysiące lat bez słowa na wieczność.

Poprowadzi twoją dłoń poprzez warstwy atmosfery,

Nauczy cię jak manipulować pogodą. Majtając tym

Łagodnie ze strony na stronę, będzie się zarzekał, że nigdy

Przedtem nie pokazał tego nikomu innemu.

Przełożył Janusz Solarz

A MAN’S WORLD - tekst oryginalny

He will surely take it out when you’re alone

And let it dangle between you like a locket on a chain.

Like any world, it will flicker with lights that mean dwellings,

Traffic, a constellation of need. Tiny clouds will drag shadows

Across the plane. He’ll grin watching you squint, deciphering

Rivers, borders, bridges arcing up from rock. He’ll recite

Its history. How one empire swallowed another. How one

Civilization lasted 3,000 years with no word for eternity.

He’ll guide your hand through the layers of atmosphere,

Teach you to tamper with the weather. Swinging it

Gently back and forth, he’ll swear he’s never shown it

To anyone else before.

*

Tracy K. Smith urodziła się w Falmouth na półwyspie Cape Cod w 1972 roku, ale dorastała w Kaliforni. Studiowała na Harwardzie i na Uniwersytecie Columbia, a obecnie jest dyrektorem Programu Pisania Poezji na Uniwersytecie Princeton. Jest czołową przedstawicielką fali młodych czarnoskórych amerykańskich poetów, którzy szturmem zdobywają Parnas. Smith czerpie tematy z historii czarnej Ameryki, wiele z jej wierszy to rekreacje listów pisanych przez niewolników lub czarnoskórych żołnierzy w wojnie między Północą i Południem. Jej poezja jest też ważnym głosem feministycznym. Wśród wielu nagród, które zdobyła Pulitzer z 2012 roku wydaje się być najważniejszy. Smith jest także w tej chwili konsultantką do spraw poezji przy Bibliotece Kongresu, a więc de facto “poetką narodową.”

#poniedziałkizJanuszemSolarzem