Puwalska, Zima, Dickinson, Saraniecka, Iłłakowiczówna, Czubaszek, Ferenc

 I

Agata Puwalska

pasażerka nie chce się przyznać

Człowiek nie z krwi i kości

lecz z próżni i cierpienia, i ognia co pali trzewia

i z wybuchów i napadów gniewu

i z upadków

i z nawrotów

i z wściekłości

i z uwikłania

i z odlotu w przebłyski iskier

Henri Michaux „Ruchy”

[i]

nie ma cyklu który trwa dłużej niż

musi się coś wydarzyć w gęstym

powietrzu z niedoszłego śniegu

[ii]

g ł ę b i e j i g ł ę b i e j wszystko

się składa co dobre złe co czarne białe

lepiej nie rozpoznawać gdy postój w lawinie

[iii]

kobieta kapucynka rzuca urok ziarnko

grochu uwiera skorupa pękniecie

w płótnie niepewność jak zimorodek

[iv]

i chce się złapać ale nic nie spada

i tkwi się względem siebie innych

ludzie z kauczuku rozciągają stawy

[vi]

drzwi jak obręcze mają kształt omegi

a jednak progi nie chronią od duchów

zwykła prowizorka plastik i deski

[vii]

ale się wchodzi w te obce rejony

i nie chce wycofać

i tylko się wydaje:

co zostało zrobione co zostało

*

Agata Puwalska - debiutowała tomem haka!, wydanym przez Biuro Literackie w 2021 r.. Jej poemat „luizy nie ma [w ogrodzie]” został nagrodzony I miejscem na XXVIII Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. K. K. Baczyńskiego. Laureatka XIV edycji Połowu oraz Nagrody Krakowa Miasta Literatury UNESCO. Bierze udział w spotkaniach Krakowskiej Szkoły Poezji. Mieszka w Węgrzcach pod Krakowem. W lipcu tego roku, w wydawnictwie KONTENT ukazała się jej druga książka poetycka zatytułowana PARANOIA BEBOP.

II

Dominika Zima

niedawno temu

i nie wiem o czym myśleć mam/ żeby mi się przyśnił taki świat

w którym się nie boję spać*

krople wystukują o blachodachówkę uspokajający rytm

kiedy po raz piąty skopujesz z siebie kołderkę a ja walczę

żeby znowu cię okryć. jest środek nocy w samym środku jesieni

myślę o tamtych ludziach. jakie bajki opowiadają

swoim dzieciom żeby zapomniały że kilka godzin temu ktoś

na nie krzyczał w nieznanym języku ktoś patrzył z góry i krzywo

ktoś groził bronią i znowu kazał iść do ciemnego lasu. co plotą

żeby nie słyszały trzasków gałęzi zrozpaczonych szeptów żeby nie czuły

lodowatego powietrza nad ranem. deszczu który szuka drogi

do zziębniętego ciała. żeby nie powtarzały jak mantrę daj jeść

nie bój się wilka - może tak mówią – zwierzę co najwyżej zagryzie

lepiej strzeż się myśliwego z karabinem i babci z różańcem w dłoni

kiedy wyczołgujesz się ze swojego łóżeczka

żeby położyć się między nami bo mamroczesz na wpół przytomny

że przyśnił ci się koszmar i że nie lubisz niczego groźnego

myślę o tych matkach

czy w ogóle zamykają oczy

^

*Kwiat Jabłoni „Dziś późno pójdę spać”

*

Dominika Zima – studiowała filologię hiszpańską i dziennikarstwo. Teraz sprzedaje krzesła (w pracy), rozbudowuje dom, bawi się z dzieckiem i czasem pisze. Od killku lat głównie prozę. Wiersze tylko, kiedy nie może się od nich opędzić.

#piątykonkursbabińca

#konkursowasobota

III

Emily Dickinson

436

Wiatr - jak znużony Gość - zastukał -

Więc śmiało - jak Gospodarz -

Rzuciłam „Proszę wejść″ - i tak

Znalazł się w moich Progach

Śpieszny, stóp pozbawiony Przybysz -

Prośba, by usiadł - choć grzeczna

Byłaby czymś jak podsuwanie

Sofy pod bezmiar Powietrza -

Rąk nie wiązała mu żadna

Kość w jego Mowie brzmiał śpiewnie

Brzęk chmar Kolibrów, co zawisły

Przy jakimś wyniosłym Krzewie -

Miał w sobie coś z Wezbranej Fali -

Palcami trącał w biegu

Wszystko - i wydobywał Szklaną

Muzykę ze wszystkiego -

Pobył przez chwilę - wciąż w przelocie -

A potem znów nieśmiało

Zastukał jakby czymś spłoszony

I zostawił mnie samą -

Przeł. Stanisław Barańczak

*

Emily Elizabeth Dickinson (1830 -1886) – amerykańska poetka.

IV

Anna Saraniecka

Ten taniec

Ten taniec nam wystarczy

By blisko siebie przetrwać w nim do rana

Nieważne, kto jak tańczy

Lecz by wzruszenia trzymał na kolanach

Ty wszystkie moje zmysły

I świeże kwiaty nosisz w butonierce

Gdy trzymasz mnie za rękę

To nawet w starej ładnie mi sukience

Więc tańczmy szybko

Dopóki w nas muzyka gra

Nie oddam cię

Nie oddasz mnie

Nieważne nic

Gdy stopy walczą

Pierścionek się zaplątał

Gdy kryłam usta w twojej marynarce

Schowałeś mnie w ramionach

By tylko dla mnie wciąż pieszczoty niańczyć

I to nie smutne wcale

Że tak będziemy tańczyć długie lata

I później gdy upłyną

I my będziemy

A nie będzie świata

Więc tańczmy szybko

Dopóki w nas muzyka gra

Nie oddam cię

Nie oddasz mnie

Nieważne nic

Gdy stopy walczą

*

Anna Małgorzata Saraniecka (1967) – polska autorka tekstów piosenek i animatorka kultury. Magister filologii polskiej, seminarzystka prof. Ireneusza Opackiego. Od 1989 współpracuje z Renatą Przemyk jako autorka tekstów płyt Mało zdolna szansonistka, Tylko kobieta, Andergrant, Hormon, Blizna, Balladyna, Unikat, Odjazd.

V

Kazimiera Iłłakowiczówna

Lato

Rowy poziomkowe, ukwiecone rowy,

zapach błotny, miodny, zapach malinowy,

żuczki, muszki, puszki, słomki,

olbrzymie ukryte poziomki.

Warczą głośniej, głębiej, słabiej

na dnie dźwięczne głosy żabie.

Coś kwitnie biało, obficie.

Trochę wyżej, dalej, w życie,

ozywa się coś, wabi, wabi,

coś szeleści - jak w atłasie,

mówi słowa - jakby ptasie,

kroki stawia - jakieś inne,

nie człowiecze, nie dziecinne...

niby że się tam, we zbożu,

do snu nie może ułożyć...

Niby, że się tam nie mieści!...

Wabi, świergocze, szeleści...

A jesienią - wzięto zboże,

Nic nie było na ugorze.

*

Kazimiera „Iłła” Iłłakowiczówna (ur. 6 sierpnia 1892 w Wilnie, zm. 16 lutego 1983 w Poznaniu) – polska poetka, prozaik, dramaturg i tłumaczka. Należała do najwybitniejszych postaci życia literackiego Warszawy w dwudziestoleciu międzywojennym. We wczesnej młodości fascynował ją ruch feministyczny.

VI

#urodzinyautorki

Maria Czubaszek

Odkładana miłość

Gdyby można mały flirt, jak zbędną kwotę

Krótkich szczęścia parę chwil, jak kilka złotych

Tak odłożyć sobie dziś, by się uskładała z nich

Wielka miłość nie na dziś, lecz na potem

Gdyby od młodości już na miłość składać

Tak, jak na mieszkanie lub małego fiata

Jak do ziarnka, ziarnko tak, flirt do flirtu parę lat

Żeby wzrastał z dnia na dzień nasz wkład

Z małych flirtów będzie potem miłość na wiele lat

Uczuć nie opłaca się bezmyślnie trwonić

Ale w życiu jakiś flirt nas ciągle goni

Można przeżyć go lub nie, lecz opłaca bardziej się

Schować go, odłożyć gdzieś na dnie

Z małych flirtów będzie potem miłość na wiele lat

A gdy uzbieramy już tę wielką miłość

Tę, o jakiej nam się tylko śniło

Podejmiemy ją lub nie, bo okazać może się

Że za późno na nią trochę jest

Że już za późno, już za późno na nią jest

*

Maria Alicja Czubaszek-Karolak, z domu Bacz (1939 - 2016) – polska pisarka i satyryczka, autorka tekstów piosenek, scenarzystka, felietonistka, dziennikarka, komentatorka życia społecznego i politycznego oraz jurorka licznych przeglądów kabaretowych.

#wierszrocznicowy

VII

Teresa Ferenc

W nas klamka

Klamka w nas powoli zapada

kamienny mur wznosimy

w ostrych szkłach

Jednym wielkim skoblem

jest żelazna brama

Czeka się tu

na złego psa

do kłów powoli dorasta

Uwiąże się go

Łańcuch poszczuje po drucie

i hujaj

Tyś pan

swojego kamiennego dworu

*

Teresa Ferenc (1934 - 2022) – polska poetka. Debiutowała w 1958 roku, a pierwszy tom poetycki wydała w 1964. Była żoną poety Zbigniewa Jankowskiego i matką poetki Anny Janko.

Fot. Tadeusz Dąbrowski