Agnieszka Osiecka –

Po niewidzialnej drabinie
wspinam się wyżej i wyżej
i czuję już Bożą rękę
jak wyciąga się po mnie.
Jeszcze nie widzę jego twarzy,
ale on dostrzega już moją,
i wiem, że troszczy się o mnFB_IMG_1489353067970ie.
Cicho, cichutko, w sekrecie przed Aniołem
Stróżem
Bóg szepcze:
- Coś ty zrobiła, dziewczyno!
Dałem ci taki piękny talent,
a tyś go zmieniła w konferansjerkę.
Ścięłaś warkocz poezji,
poprowadziłaś ją do wiecznej ondulacji!
O nic nie prosisz,
bo ci wstyd,
lecz ja, twój podniebny Bóg,
ja też jestem poetą…
(w końcu ktoś musiał wymyślić ptaki)…
i ja - Bóg ojciec, Figlarz i Artysta -
daruję ci wkrótce jeszcze jedną szansę -
tylko proszę cię – nie mów.
Nic. Nikomu.

[Wiersz pochodzi z książki pt. „Agnieszki. Pejzaże z Agnieszką Osiecką”, autorstwa Zofii Turowskiej, wydanej przez wydawnictwo Prószyński i Spółka, Warszawa 2000.

Agnieszki. Pejzaże z Agnieszką Osiecką, od razu stały się czytelniczym bestsellerem i do dziś są pozycją najchętniej kupowaną przez miłośników jej talentu i twórczości.]

*


Agnieszka Osiecka (ur. 9 października 1936 w Warszawie, zm. 7 marca 1997 tamże)– polska poetka, autorka tekstów piosenek, pisarka, reżyser teatralny i telewizyjny, dziennikarka.

fot. Andrzej Świetlik, Agnieszka Osiecka, 1986, Warszawa.

Komentarze