Starowojt, Hrycaj, Baez, Luberda-Kowal, Koltz, Niemiec, Hammoud

I

Iryna Starowojt

***

Siostry nie będą więcej płakać,

nie będą zagryzać spierzchniętych warg

ani nieomylnie celować gardłowym śpiewem

w twoje serce pod spódnicą,

kiedy jeszcze nosiłaś spódnicę.

Nie będą przeklinać cię przez krótkofalówkę,

a potem stawiać lajki na fb.

Nie będą ścierać wilgotnymi chusteczkami

trzydniowej niemytości pod pachami,

ścielić firanek w okopach, żeby było przytulnie

i żeby nie zabłocić pleców,

nie będą napinać mięśni szyi, wzdrygać się w półśnie,

trzymając na autocelowniku snajpera z drugiej strony.

Comiesięczne krwotoki przyzwyczaiły was

do zapachu i procesu.

Niech płynie jak u wszystkich ssaków,

pulsuje w skroniach i na nadgarstku,

ciśnie od środka,

puszcza się nosem.

Niech uczy kochać żywych,

nakładać opaskę uciskową,

obmywać zmarłych.

Rozpacz rozpęknie się z ciebie,

jak ze strączka wytoczą się dnie nieczarne,

noce niebiałe.

Nie ty, tylko twoja ręka. Nie ta, z rękawa.

Tu mogło być inne zakończenie,

ale nie będzie.

Przełożyła Aneta Kamińska

*

Iryna Starowojt (1975) – ukraińska poetka. Urodziła się i mieszka we Lwowie. Pracowała jako docent katedry teorii literatury Lwowskiego Uniwersytetu im. Iwana Franki, obecnie jest docentem katedry kulturologii Ukraińskiego Katolickiego Uniwersytetu. W latach 2009-2011 prowadziła też zajęcia w Państwowej Wyższej Szkole Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu. Należy do ukraińskiego PEN-Clubu. Autorka dwóch tomików poetyckich: „Wże ne prozori” (1997) i „Hroninhenśkyj rukopys” (2014). Wybór jej wierszy „A Field of Foundlings” (2017) ukazał się również w Stanach Zjednoczonych. W Polsce jej poezja była publikowana w antologii „Wschód – Zachód. Wiersze z Ukrainy i dla Ukrainy” (2014; tłum. Aneta Kamińska) oraz w Internecie, na stronach: „Wakat”, „ArtPapier” i „Babiniec Literacki” (tłum. Aneta Kamińska).

II

Małgorzata Hrycaj – ślebodna

nienawidzę niektórych słów

/zawsze/musisz/

cierpliwie/czekać/

to jak

życie na walizkach

nie wiadomo w którą stronę

szklanka letniej herbaty

pusty peron

ostatni akord

cisza

trony wersale korony

za tętent koni rozgrzany

do czerwoności

ból radość do euforii

jestem nieodrodną córką

z miodosytnią w oczach

stare wierzby nokturny

hulajdusza

nie jestem tabula rasa

nie kocham anglika

nie pisz do mnie witaj

źródło: Nowe Myśli

*

Małgorzata Hrycaj – Szczecinianka, absolwentka Uniwersytetu Szczecińskiego, logopeda. Laureatka licznych konkursów literackich. Autorka tomiku poetyckiego „Pod baldachimem krwawnika” (2016). Publikowała w wielu magazynach oraz w Antologii poetów polskich 2017. Od 2016 roku redaktorka magazynu kulturalnego „Horyzont”, od 2017 roku – kandydatka do szczecińskiego oddziału ZLP. Uczestniczka licznych spotkań poetyckich.

fot. nasze.fm

III

Joan Baez – Diamenty i rdza

No cóż przeklnę cię znów

Oto nadchodzi Twój duch,

Nie ma w tym nic nadzwyczajnego

Jest tylko pełnia księżyca

I stało się zadzwoniłeś

I siedzę tutaj

Na telefonie

Słuchając głosu mi znanego

O lata świetlne oddalonego

Zmierzając prosto ku upadkowi.

Wspominam Twoje oczy

Błękitniejsze od jajek drozda

Mówiłeś, że moja poezja do niczego .

Skąd dzwonisz?

Z budki Zachodu Środkowego

Dziesięć lat temu

Kupiłam ci spinki do koszuli

Przyniosłeś mi coś

Oboje wiemy co mogą przynieść wspomnienia

Przynoszą diamenty i rdzę

Cóż wdarłeś się na scenę

Dziś już legenda

Niedomyty fenomen

Oryginalny włóczęga

Przygarnęłam cię w swoje ramiona

I tam zostałeś,

Chwilowo zagubiony na morzu

Miałeś Venus za darmo

Dziewczynę z pół otwartej muszli

Broniąca cię przed światem

Teraz widzę Cię stojącego

Wśród spadających liści brązowych

Ze śniegiem we włosach

Uśmiechasz się w oknie

Hotelu obskurnego

Na Washington Square

Nasze oddechy białe chmury

Mieszają się zwieszone w powietrzu

Mówiąc prosto z mostu

Mogliśmy zginąć tu lub tam

Teraz mówisz mi

Że nie tęsknisz za mną

Dajesz mi na to kolejne słowo

Ty, mistrz słowa

Utrzymujesz rzeczy w niejasności

Ponieważ potrzebuję teraz ściemnić

I wszystko powraca takie jasne –

Tak, kochałam Cię bardzo

I jeśli oferujesz mi diamenty i rdzę

To ja już zapłaciłam za nie

Przełożył Adam Lizakowski

Dzierżoniów 10.03.2019

*

Joan Baez (ur. 1941) – amerykańska piosenkarka, kompozytorka, autorka tekstów oraz producentka nagrań. Znana przede wszystkim z nagrań utworów utrzymanych w stylistyce bluesa i folku oraz muzyki religijnej i pieśni protestu. Wystąpiła m.in. przed przemówieniem Martina Luthera Kinga w czasie Marszu na Waszyngton oraz na Festiwalu w Woodstock. W latach 1961-1965 związana z Bobem Dylanem.

Adam Lizakowski (ur. 1956) – od 1981 roku prze­by­wa poza gra­ni­ca­mi kra­ju. Po­eta, tłumacz, fotograf. Stu­dio­wał na Co­lum­bia Col­le­ge Chi­ca­go (BA) i Uni­wer­sy­te­cie Nor­th­we­stern w Chi­ca­go (MA). Jest członkiem redakcji studenckiego kwartalnika „TriQuarterly Online” wydawanego przez ten uniwersytet. Tłu­macz po­ezji ame­ry­kań­skiej, m.in. Wal­ta Whit­ma­na, W.C. Wil­liam­sa, Al­le­na Gins­ber­ga, Lang­sto­na Hu­ghe­sa, Car­la Sand­bur­ga. C.K. Williamsa, Roberta Pińskiego i Boba Dy­la­na. Tak­że z an­giel­skie­go prze­ło­żył po­nad 50 wier­szy chiń­skie­go fi­lo­zo­fa i po­ety Lao Tse, oraz wie­le wier­szy per­skie­go po­ety z XII w. Ru­mie­go. Związany z poetyckim ruchem w San Francisco i Chicago. Był wydawcą kwartalnika „Dwa Końce Języka” w Chicago oraz redaktorem naczelnym miesięcznika „Razem” wydawanego w San Francisco. Przez wiele lat publikował wiersze w paryskiej „Kulturze”.

Źródło: Helikopter 5/2019 (https://opt-art.net/helik…/5-2019/joan-baez-diamenty-i-rdza/)

Fot. Rowland Scherman (Wikipedia, CC)

IV

Anna Luberda-Kowal

* * * (czterdzieści dwie minuty temu)

czterdzieści dwie minuty temu odgryziono mi język.

czas zaczął skapywać bordowymi kroplami.

bezwład. przez niedopatrzenie lub raczej z czystego okrucieństwa

zostawiono mi rożek kartki.

właśnie teraz, gdy słowa pochowały się w ciszę,

mogłabym tym ogryzkiem rozerwać powietrze.

a gdyby zostawić nas w ciemności

pozbawionych mowy?

wytęsknilibyśmy historię piękna czy brzydoty?

*

Anna Luberda-Kowal – językoznawca, tłumacz, leksykograf. Zwyciężczyni konkursu „Napisz to jeszcze raz” organizowanego przez Redakcję Serwisu Poema za lustrzaną wersję „Olifanta” Marcina Świetlickiego,Turnieju Jednego Wiersza organizowanego przez „Poeci po godzinach”. Wyróżnienia: drukiem w XXVII OKP „O Laur Opina”, w XIV OKP im. C.K. Norwida, w Turnieju Jednego Wiersza w ramach 3 Festiwalu Dużego Formatu. Publikacje: w e-Tygodniku Literacko-Artystycznym pisarze.pl; Kwartalniku Literacko-Artystycznym sZAFa; Antologio Poetów Polskich 2016.

V

Anise Koltz

Porada

Zamiast poświęcać ludzi

dla idei

Poświęćcie idee

by uchować ludzi.

Przełożył Wawrzyniec Brzozowski

*

Anise Koltz, urodziła się w 1928 roku, mieszka w Luksemburgu. Prawdziwa ambasadorka literatury swojego kraju, luksemburska poetka o międzynarodowej renomie. Począwszy od lat 60’ tworzy dzieła rozbrajające powściągliwością. Jej wiersze są przeźroczyste, zwięzłe, prawie kliniczne. Wyciągają na światło dzienne i obnażają ukryte idee i myśli czytelnika, zapraszając go do introspekcji i poszukiwania wewnętrznej czystości i wzbogacenia. „Wielka dama” prowadzi swe słowa niczym cięcia chirurgicznym skalpelem. Jej pacjentem jest życie, a dokładnie jego zakamarki, lęki, emocje, upływ czasu i śmierć. Wydawnictwo Gallimard opublikowało ostatnio antologię jej poezji zatytułowaną Somnambule du jour (Lunatyk dnia).

Wawrzyniec Brzozowski, urodził się w 1953 roku, historyk sztuki i tłumacz literatury francuskiej. Laureat nagrody miesięcznika "Literatura na Świecie" za debiut translatorski.

Wiersz oraz biogramy pochodzą ze strony "wiersze w mieście":

http://2018.wierszewmiescie.eu/archiwum-2017/luksemburg

VI

Marlena Niemiec

***

oznaczono mnie na zdjęciu post mortem

straciliśmy dużo krwi; bóg zesłał nam oczy;

zapalenie dolnych dróg wydechowych

nos najpierw rdzewieje a potem odpada;

wyszczerbione lusterko do podglądania planet:

jak mogę spać kiedy świat jest taki piękny

genetyczna kalka człowieka na każdej klamce klatki

dobranoc najcichsze i jasne; daj zapuszczę w tobie tkanki

zanim przerobimy nasze geny na nowych ludzi

*

Marlena Niemiec (ur. 1997) – studentka trzeciego roku filologii polskiej, mieszka w Krakowie, publikowała w „Wizjach”, w lutym naściennie zaprezentowała swój wiersz na Wernisażu Jednego Wiersza w Otwartej Pracowni w Krakowie.

VII

Shurouk Hammoud – Mnie tutaj nie ma

Nie słucham ciebie

Zgiełk zapomniał przerwać rozmowę w mojej głowie.

Otwieram okna na zardzewiałe stoły nocy,

Na noże, tkwiące wciąż w karkach kochanków,

Trumny, które w nocy rozbrzmiewają melodią oczekiwania,

Żołnierskie buty, które straciły swoich właścicieli,

Torby, które obciąża tylko próżnia,

Morza, które bełkocą modlitwy za tych, którzy

zginęli w drodze po życie,

Piosenki wyśmiewające tych, którzy odeszli,

Na niebo, które dławi ucho świtu,

Domy, które zmieniły swoje nazwiska,

Flagi, których kolory skazano na śmierć

I barykady, których piaski uciekły przed krzykiem.

Powstały z letargu przemówienia,

Których już nikt nie przeczyta,

Wiec proszę, nie rozdrapuj mojego milczenia.

Już mnie tutaj nie ma.

Mogiła zapomniała o telefonie zostawionym w

mojej głowie opuściła swoje zasłony.

Przełożyła Bożena Helena Mazur-Nowak

*

Shurouk Hammoud (1982) – syryjska poetka, tłumaczka literacka, absolwentka sztuk pięknych i absolwentka studiów magisterskich w dziedzinie tłumaczeń tekstów na Uniwersytecie w Damaszku. Opublikowała trzy tomiki poezji w języku arabskim i dwa w języku angielskim: „gazety nocne”, „czas niewidomy”, ponadto fragmenty jej poezji zostały opublikowane w wielu antologiach we Francji, Serbii, Holandii, USA i Indiach. Członkini Związku Pisarzy Palestyńskich i Związku Dziennikarzy, członek honorowy międzynarodowej biblioteki kultury NAJI Naaman. Laureatka wielu lokalnych i międzynarodowych nagród poetyckich, m.in. Charles Baudelaire: pierwsza nagroda za twórczość poetycką 2018, czy Medal Sylwii Plath za tworzenie poezji 2017. Jej poezja została przetłumaczona na francuski, mandaryński, niemiecki, hiszpański, bengalski, rumuński, turecki, serbski, włoski i angielski.

Bożena Helena Mazur-Nowak – poetka, prozaiczka, tłumaczka, urodzona w Polsce. W 2004 r. wyemigrowała do Wielkiej Brytanii. Wydała cztery tomiki poezji w języku polskim „nad brzegiem rzeki zwany życiem” (2011), „bilet do stacji szczęścia” (2012), „na rozstań moście” (2013) oraz „kormorany powrócą” (2015). Pisze i wydaje także w języku angielskim, m.in. „My Life’s Footrprints”. (2019). Wiersze autorki można znaleźć w wielu międzynarodowych antologiach, almanachach i czasopismach poetyckich. Jej poezja została przetłumaczona na rosyjski, telugu, hiszpański, francuski, szwedzki, arabski.