Sexton, Poprawiak, Riding, Hagemajer, Andijewska, Wicherkiewicz, Stanojlović

 I

Anne Sexton

Lament

Ktoś umarł.

Nawet drzewa to wiedzą,

ci biedni podstarzali tancerze w zielonych szalach

sprośnie zawieszonych na kościstych ciałach.

Myślę…

Myślę, że może mogłam to powstrzymać,

gdybym tylko była niewzruszona jak pielęgniarka

albo szybciej spostrzegła kark kierowcy,

który chciał oszukać czerwone światło,

albo gdybym później tamtego wieczoru

zasłoniła sobie usta serwetką.

Myślę, że mogłam…

Gdybym tylko była inna, mądra, spokojna,

myślę, że z powodzeniem rzuciłabym urok na stół,

brudny talerz lub talię kart w dłoni rozdającego.

Ale już po wszystkim.

Na nic gdybanie.

Nie sposób zaprzeczyć,

że drzewa rozciągają smukłe stopy w suchych trawach,

a dzika gęś

rozpływa się po niebie jak zamsz

i trąbi, lecąc pod wiatr.

Na progu spokojnie oddycha kotka,

wciąga powietrze w wodnistą błękitną sierść.

Talerze już w zlewie, a słońce

nieznające wyjątków

zachodzi.

Przełożyli Magdalena Szewczuk, Adam Buszek

^

Anne Sexton (1928, -1974) – amerykańska poetka i pisarka, samobójczyni. Jedna z najciekawszych poetek ubiegłego stulecia, której wiersze polecił pisać psychiatra, ponieważ cierpiała na depresję.

*

Magdalena Szewczuk (ur. 1992 w Białymstoku) – autorka tomiku poetyckiego ciepło zimno (2016). Pisze wiersze, opowiadania, prowadzi blog, fotografuje. W sztuce bardziej niż formę ceni sobie emocje wzbudzane w odbiorcy. Własne prace nazywa "małymi impresjami", a za ich cel stawia sobie właśnie wywoływanie emocji.

*

Adam Buszek (ur. 1985) – Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, filolog i redaktor. Autor książki poetyckiej Cztery strony twarzy i magazynu literackiego Sprzedawczyni Fig. Współpracownik serwisów i czasopism literackich. Wyznawca literatury absolutnej.

II

Ewa Poprawiak

Bluzeczka z Wieżą Eiffla

Zabraliśmy siebie tam.

pora umierać

a nie widzieliśmy jeszcze Paryża...

to nic

że on

za rogiem

za miedzą

tuż

jest przecież

i Espresso (w barze mlecznym)

i Pola (pszeniczne)

i Wieża (kościelna)

i Katedra (parafialna)

i Luwr (w albumie)

i Moulin Rouge (drewniany)

i Łuk Tryumfalny (naszych ciał)

Wszystko to jest.

najpiękniejszy Paryż

nasze

c'est la vie

07.07 2016

^

Jestem tak bardzo nieprofesjonalna, że podmioty liryczne w moich wierszach to zazwyczaj ja, moje przeżycia, rozterki, smutki i radości. ”Bluzeczka z wieżą Eiffla” jest poetyckim zapisem podróży do „naszego paryża”, tego bez wieży Eiffla, za to najbliższego sercu. Tamta podróż odmieniła na zawsze moje życie.

*

Ewa Poprawiak – poznanianka z urodzenia, niedawno porzuciła miejski gwar na rzecz zdecydowanie spokojniejszego domu pod lasem. Wiersze i drobną prozę pisze od paru lat, zazwyczaj do szuflady. Pasjonatka miejsc opuszczonych, wędrówek górskich i tych brzegiem morza oraz… aniołów w każdej postaci.

Fot. Elka Kowalska

#czwartykonkursbabińca

#konkursowasobota

III

Laura Riding

Żar Heleny

To, o czym mówimy, czyli jej uroda,

To tylko połowa jej doli.

Nie wszystko będzie widoczne

Póki nie złączą się połowy

A my nie zamilkniemy

Słuchając jej mowy,

Kiedy cała jej dola ogłosi

Na jednym oddechu, ona jest, jej nie ma.

Mówimy połowę, strach nam wiedzieć wszystko

Bo może musielibyśmy wypowiedzieć całość

A wtedy nasze gardła strawiłby jej żar

I dar prorokowania byłby utracony.

przełożyła Julia Fiedorczuk

*

Laura Riding Jackson (16 stycznia 1901 - 2 września 1991) – amerykańska poetka, eseistka, powieściopisarka – autorka opowiadań oraz prac krytyczno-literackich.

IV

Klaudia Hagemajer

Wariatka

wszyscy mówili że miała szczęście

miała szczęście że chciał właśnie ją

(czego zresztą nikt nie mógł pojąć)

dał jej wszystko o co nie prosiła

przysłoniła mu cały świat

a niektórzy twierdzą że nawet

powiat

a ona nic

tylko milczy

(jakoś tak od zeszłej jesieni)

a jak ją ktoś pyta to szepcze

że jest muszką owocówką

w słoiku z sokiem z malin

*

Klaudia Hagemajer – urodzona w Warszawie, absolwentka WPiA Uniwersytetu Warszawskiego, prawniczka. Publikowała wiersze na portaluliterackim.pl (FabricaLibrorum), w internetowej gazecie kulturalnej „Salon Literacki”, w Almanachu Warsztatów Literackich „Pomost 2017”. Zdobyła wyróżnienie w I i II Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. P. Nerudy oraz w XV Ogólnopolskim Konkursie im. Michała Kajki w 2019 r.

V

Emma Andijewska

Człowiek na szczudłach przed metrem

Popatrzcie,

jak coraz wyżej

podskakuje

mężczyzna w szapoklaku

i na szczudłach,

zabawiający publikę

przed wejściem do metra.

Jego kości

wydłużają się

z każdym saltem,

mającym kontury róż

i zostawiającym smużkę

jak od odrzutowca,

która jeszcze długo

drży w powietrzu.

Powiedzcie mu

łaskawe słowo,

przekonajcie go,

że samobójstwo

to ślepa uliczka

i że na ziemi jeszcze istnieje

ciepło i ręka,

która głaszcze.

Bo jeszcze ostatni skok

w niebo

i on już nigdy

tutaj nie wróci.

Przetłumaczyła Aneta Kamińska

*

Emma Andijewska (1931) – ukraińska poetka, prozaiczka i malarka. Urodziła się w mieście Stalino (obecnie Donieck), ale od 1943 r. mieszka na emigracji, w USA i Niemczech. Autorka wielu książek poetyckich i prozatorskich, wydawanych zarówno ma Ukrainie, jak i zagranicą. Ukraińskie czasopismo „Ji” ogłosiło rok 2004 Rokiem Emmy Andijewskiej i przez ponad 12 miesięcy publikowało fragmenty jej twórczości oraz omówienia. W roku 2018 została laureatką najważniejszej ukraińskiej nagrody literackiej – Państwowej Nagrody im. Tarasa Szewczenki. W Polsce jej wiersze znalazły się w antologii „Wiersze zawsze są wolne. Poezja ukraińska w przekładach Bohdana Zadury” (2004), były też publikowane w „Wakacie” i Babińcu Literackim (tłum. Aneta Kamińska).

VI

Joanna Wicherkiewicz

***

złe kobiety

mają blade twarze

czerwone oczy

nadużywają łez i bezradności

złe kobiety

rozmawiają ze ścianami

tak łatwiej zachować tajemnicę

złe kobiety przeganiają z kryjówek pająki

robią miejsce na hiobowe wieści

kredowymi godzinami

wsłuchują się w

melodię klatki schodowej

idzie

nie idzie

idzie

nie idzie

w domach złych kobiet

szybciej gaśnie światło

ciemność nie taka znowu straszna

*

Joanna Wicherkiewicz: urodzona w 1971 roku w Mławie. Lata dzieciństwa spędziła w Żurominie. Czas studiów związała z Olsztynem. Aktualnie mieszka w Uniejowie. Szczęśliwa matka i żona. Z wykształcenia nauczycielka. Jej wiersze publikowane były w: ,,Twórczości” , ,,Babińcu Literackim”, „Protokole Kulturalnym”, „Akancie”, ,,Lirydramie”, ,,Interze”, ,,Obszarach Przepisanych”, ,,Wytrychu”, „Poezji Dzisiaj”, „Dzienniku Polskim”, „Gazecie Kulturalnej”, „Helikopterze”, „Artefaktach”, „Kronice Mazowieckie”, „Biuletynie Uniejowskim”, „Uniejowskich Stronach”, „W Uniejowie”, na portalach PoeciPolscy.pl, pisarze.pl, nowemysli.pl, szuflada.pl, w almanachach oraz kilku antologiach. Na podstawie jej poezji powstał koncert poetycko - multimedialny w reżyserii Małgorzaty Szyszki, śpiew Aldona Jacórzyńska, muzyka Anna Jędrzejewska. Wydała tomiki: „Okruchy codzienności”(wyd. TPU 2015 r.), ,,Dysharmonie” (wyd. ANAGRAM 2018 r.), ,,Kim jest Zachary? (wyd. ANAGRAM 2020 r.).

VII

Snežana Aleksić Stanojlović

Tajemnica dojrzewania

Mogłeś mieć

i niwę i zboże,

i żagle i łódź,

gdybyś tylko wiedział

że bez wody nie ma kiełkowania

Ani kiełkowania ani żeglugi

Nie poznałeś tajemnicy dojrzewania

choć obłuskałeś ziarno aż do rdzenia

Przełożyła Agnieszka Żuchowska-Arendt

*

Snežana Aleksić-Stanojlović (1962) – uczyła się w Chorwacji, Macedonii i Serbii; autorka pięciu zbiorów poezji, ostatnio: “Ораница” (Rola, 2016) i „Кораци“(Kroki, Novo Miloševo,2020); zbioru wybranych krytyk i studiów literackich napisanych w ciągu ostatnich lat “Травке у трави” (Trawki w trawie, 2018) oraz zbioru tekstów eseistycznych „526” (Skopje, 2020). Jej wiersze były publikowane w ponad pięćdziesięciu międzynarodowych almanachach poezji, licznych czasopismach i gazetach. Pisze w języku serbskim i macedońskim, tłumaczy z j. macedońskiego na serbski i odwrotnie.

Agnieszka Żuchowska-Arendt (ur. 1983.) - poetka („Biała masa tabletek” 2005, „Gutenmorgen” 2019), autorka opowiadań („Znikomat” 2009), tłumaczka literatury z j. serbsko-chorwackiego, śpiewa w Krakowskim Chórze Rewolucyjnym.