Ginko, Sobik, Brontë, Sikora, Szulborska-Łukaszewicz, Gołębiewicz, Lewicka-Klucznik
I
Agnieszka Ginko
cieleśnie
raz krwawi, raz nie krwawi,
skracają mu się cykle
jak u nastolatki,
dostaje wypieków, poci się.
raz chce, raz nie chce,
lecz coraz bardziej chce.
czy to się może skończyć?
„ciemność, widzę ciemność."
jeszcze nie boli, nie skrzypi,
zjada rukolę z oliwą, balsamicznym octem.
chce próbować wszystkiego.
kiedy jak nie teraz?
grzeszy i nie grzeszy we śnie.
budzi się zawsze spragnione.
chce tulipanów we włosach
i sączyć gin z tonikiem jak jazz.
kiedy przestanie krwawić,
często rośnie, puchnie jak ciasto drożdżowe,
oblizuje łyżki.
i nic go już nie zmiecie,
nie zwali z nóg
tylko śmierć.
*
Agnieszka Ginko-Humphries - poetka i pisarka, anglistka, autorka książek dla dzieci. Publikuje pod nazwiskiem Ginko. Wydała trzy tomiki wierszy (Kruche,
Modlitwa spod znaku Ryb, aż tyle) i pięć książek dla dzieci. Otrzymała m.in. wyróżnienie Książka Przyjazna Dziecku 2011, nominację do nagrody Książka Roku 2013 IBBY, ogólnopolską Nagrodę Guliwer w Krainie Olbrzymów (2015), wyróżnienie FENIKS na Targach Książki w Warszawie (2016) i Nagrodę Literacką im. Andrzeja K. Waśkiewicza (2020). Swoje wiersze publikowała w czasopismach literackich w Polsce, Wielkiej Brytanii i Serbii. Od 20 lat organizuje imprezy kulturalne i literackie, od 8 lat w Zielonej Górze.
II
Regina Sobik
Jestem kobietą
Jestem kobietą ciut niemodną
ten cały raban z Świętem Kobiet
to mnie naprawdę czasem złości
Niby tak wszystko pięknie ładnie
czuję się ważna doceniana
życzenia kwiaty uśmiech całus
a ja na nogach już od rana
Dnia nie zaczynam makijażem
dieta mi obca i ćwiczenia
przecież gdy sprzątam mam ich nadmiar
czy coś mam więcej do stracenia
Na wczasy jadę raz do roku
na Camping bo taniej wychodzi
pichcę gotuję odpoczywam
i przecież o to wszystkim chodzi
Chociaż jak każda z Was kobieta
ubrać się modnie czasem lubię
pończoszka bucik jak się patrzy
choć w trendach stylach wciąż gubię
Na nic modystka czy krawcowa
kiedy pieniądze na chleb liczę
kupuję jakiś ciuch z szmateksu
a potem przy przeróbkach ćwiczę
A że smykałkę mam do tego
tu się mąż nawet ze mną zgodzi
sąsiadki mówią Wielka Pani
że tej to dobrze się powodzi
Umiem posprzątać ugotować
i mogę zostać nawet Damą
ja jestem prawdziwą kobietą
nie jakąś lalą malowaną
*
Regina Sobik pisze wiersze opowiadania teksty piosenek dla dorosłych i
dzieci a tematy dostarcza samo życie. Jest laureatką wielu konkursów
poetyckich i literackich. Wydała 4 tomiki wierszy. Znaczącym rodzajem
jej twórczości są wiersze w gwarze śląskiej.
III
Emily Brontë
Wichrowe Wzgórza
*
Gdyby wszystko przepadło, a on jeden pozostał, on jeden pozostał, to i ja istniałabym nadal. Ale gdyby wszystko zostało, a on zniknął, wszechświat byłby dla mnie obcy i straszny, nie miałabym z nim po prostu nic wspólnego.
*
Kocham ziemię pod jego stopami i powietrze nad jego głową, i każda rzecz, której dotyka, i każde słowo, jakie wypowiada. Kocham to, jak wygląda, i każdy jego uczynek, i jego samego.
*
Rozsądny człowiek powinien poprzestawać na towarzystwie swej własnej osoby.
*
Tutejsze życie przypomina postawienie przed głodnym człowiekiem jednego dania, aby skoncentrował na nim cały swój apetyt. Z życiem miejskim jest tak, jakby zaprosić kogoś na ucztę przygotowaną przez francuskich kucharzy; cały posiłek z pewnością przyniesie mu nie mniejsze zadowolenie, lecz poszczególne dania ledwo zaznaczą się w jego pamięci.
Przełożył Tomasz Bieroń
*
Emily Jane Brontë (ur. 30 lipca 1818 w Thornton, zm. 19 grudnia 1848 w Haworth) – angielska powieściopisarka i poetka. Autorka Wichrowych Wzgórz - dzieła wielokrotnie filmowanego, które było również inspiracją do znanej piosenki Kate Bush. Była to jedyna powieść poetki, wydana pod pseudonimem Ellis Bell w 1847 roku.
IV
Patrycja Sikora
kim jest ta dziewczyna
obiecuję karmić cię paprotnikami, moje leśne okapi,
małe zwierzątko tańczące z feretronami.
kim jesteś, dziewczyno, której sprawdzam puls?
kim jesteś, dziewczyno, którą rozsypuję w grobli?
*
Patrycja Sikora – poetka, pisarka. Urodzona w Wieruszowie w 1989 roku. Za debiutancki tom „Instrukcja dla ludzi nie stąd” (WBPiCAK 2020) nominowana do „Paszportów” Polityki 2020. Wielokrotna laureatka slamów poetyckich. Publikowana i tłumaczona na języki. Redaktorka kwartalnika literackiego „Strona Czynna”, antologii wierszy „Jak długo będziemy musieli” i „Biji Rojava!”. Mieszka i pracuje w Poznaniu.
V
Joanna Szulborska-Łukaszewicz
***
mógłbyś mnie rozdąsać
jakbyś nie wiedział
do czego zapałki
do czego sól
do czego ramiona
służą najlepiej
*
Joanna Szulborska-Łukaszewicz - teatrolog, doktor nauk humanistycznych w zakresie zarządzania kulturą, pracownik administracji samorządowej z wieloletnim doświadczeniem, badacz kultury. Przez ponad 10 lata związana zawodowo z Instytutem Kultury UJ, gdzie współtworzyła i współrealizowała program studiów z zakresu zarządzania kulturą (na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ). Współpracownik Instytutu Pedagogiki UJ (przez 5 lat prowadziła zajęcia m. in. z zakresu ekonomiki kultury oraz edukacji teatralnej). Jako stypendystka MENiS 2 lata pracowała na Uniwersytecie im. Konstantyna Presławskiego w Szumen w Bułgarii jako lektor języka polskiego. Współtworzyła wiele projektów i inicjatyw kulturalnych w Krakowie, jak np. Noc Poezji, Nagroda Teatralna im. Stanisława Wyspiańskiego, Konkurs na Książkowy Debiut Poetycki im. Anny Świrszczyńskiej.
VI
Małgorzata Gołębiewicz
Dziczka
Przyszłam na świat z rozdartego na pół pnia
starej i nie rodzącej już tak gęsto kwiatów jabłoni
Wyrosłam z rany drzewa nagle i niespodziewanie
Wykarmiła mnie piersią krew, woda utraconych
i niewyzbieranych przez ojców owoców
Zwykle tak rodzą i kończą życie jabłonie
Kiedy ich kwiaty zasypiają na świat z pnia
wyrasta zielony pęd, zdziczałe dziecko
PAMIĘĆ OGRODU.
*
Małgorzata Gołębiewicz (ur. w 1972 r.) Studiowała w Instytucie Sztuki i Kultury Plastycznej w Zielonej Górze. Ukończyła także studia podyplomowe: zajęcia artystyczne na ASP we Wrocławiu, historia na UAM w Poznaniu. W roku 2017 wydała tomik poetycki Pamięć obecności, a we wrześniu 2018 r. pojawił się drugi pod tytułem Wobec. Obecnie pracuje nad projektem Ogród zarezerwowany .
Zajmuje się sztuką, dotykając różnych jej obszarów: instalacją, obiektem, malarstwem i poezją.
„ Pragnę, aby sztuka mówiła międzywartościach. Nie wskazywała pojęcia pasującego do wzoru na dywanie, lecz czytelnym czyniła abstrakt. Nie chcę rzeczywistości upiększać. Łaknę przez obrazy i słowa potwierdzać mój stan istnienia, którego jestem najbardziej pewna...”
VII
Dominika Lewicka-Klucznik
Czas przyszły zaplanowany
Mariolkę zabolało, gdy usłyszała, że Marianek
A przecież wierzyła, że, jak mówi pismo i ksiądz, bóg
jest jeden i kocha wszystkich równo. Nawet pokraczne
swoje podobieństwa musi obdarzać szczególnym spojrzeniem.
Inni są też rodzice. Szybko weryfikują plany na przyszłość,
biorąc pod uwagę kolejne diagnozy i terapie. Krysia nie będzie
modelką, a Staś nie poleci samolotem. Może kilkoro zostanie
znanymi artystami tworzącymi w stylu zbliżonym do Nikifora.
A jeden na tysiąc zachwyci talentem w jakimś popularnym szoł.
Takie dzieci jurorom wyciskają łzy z oczu. Mariolka nie wiedziała,
dlaczego – czy że zdolne, czy że kalekie. A może to połączenie
jest nie do przełknięcia jak za duży kawałek chleba.
Zamiast planować start na paraolimpiadzie, rodzice myślą,
by zapewnić jakąkolwiek opiekę na czas, gdy oni nie będą mieć
siły lub po prostu odejdą. Rodzice chorych dzieci modlą się,
by umarły one wcześniej.
Z M+M, Mamiko 2019
*
Dominika Lewicka-Klucznik (1978) – animatorka, filolożka. Jest redaktorką, autorką wstępów, recenzji oraz materiałów promocyjnych. Publikuje w antologiach, pismach literackich i kulturalnych. Wydała cztery książki poetyckie. Prowadzi blog/stronę autorską: www.lewickaklucznik.pl oraz projekt społeczny Pogotowie W@rsztatowe: https://www.facebook.com/pogotowiewarsztatowe/.
"Dziczka" ma potencjał.
OdpowiedzUsuń