Borawska, Koman, Sexton, Musiał, Bragina, Kur, Harvey

 I

Beata Zuzanna Borawska

***

rzeka ma

zło

rzeka ma

złość

chciałam dziś do domu

nie potrafię

jutro też nie pójdę

nie potrafię

lepiej na wesoło

niż w złości

taka jestem głupia

bo zgodziłam się

na tej planecie

***

synku

ważne jest serce

umyj się

umyśl sobie

nie jestem stara baba

nie będę godzić serca

dość tego

oddaj kawałeczek serca

matce

***

zaprowadzę nas

do domu

do towarowego

trzeba by

popełnić samobójstwo

w dobrym towarzystwie

***

plecy mnie bolą

serce mnie boli

wszystko mnie boli

wczoraj dobrze czułam

a dziś gorzej

jestem oklepana

nie ma co wzywać policji

bo jestem połamana

nie ma nic gorszego

pizda mnie boli

łeb mnie boli

i serce

*

Beata Zuzanna Borawska (ur. 1985) – od ponad dziesięciu lat związana z kulturą jako: dziennikarka, animatorka kultury, wydawczyni płyt z muzyką jazzową, współautorka filmu pt. „Narcyz o sobie. Historia Marka Kazany”. Aktywistka społeczna, feministka, w czerwcu, nakładem wydawnictwa Granda, ukazała się jej debiutancka książka pt. „Sama siebie nie pamiętam”.

Wiersze z książki: „Sama siebie nie pamiętam”, Wydawnictwo Granda, Szczecin 2021

Matronat: Babiniec Literacki

II

Dorota Koman

Spowiedź

Naprawdę nie musisz być zazdrosny

o tego chłopca

z przedszkola

To tylko błyszczące guziki jego dziadka

(z orzełkiem!)

zawróciły mi w głowie

Nie umiałam wtedy jeszcze przymierzać

[nie swojego nazwiska

Nawet imię rozpłynęło się w pamięci

Okej, jadłam za niego te cholerne buraczki, ale

więcej grzechów nie pamiętam

*

Dorota Koman – poetka, redaktorka książek, krytyk literacki, popularyzatorka czytelnictwa. Absolwentka polonistyki (UŁ) i muzealnictwa (UW).

Wydała 10 tomików: od Freud by się uśmiał(Kraków 1992) doI jakby mimochodem(Warszawa 2020).Jej tomiki opublikowano na Białorusi,Słowacji,w Bułgarii, wiersze tłumaczono m.in. naangielski, niemiecki, czeski, węgierski.Śpiewa wiersze, wydała dwie płyty. Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Jest ambasadorką Fundacji „ABC XXI Cała Polska czyta dzieciom”.

III

Anne Sexton

Słowa

O słowa należy dbać,

nawet o te cudowne.

Dla cudownych robimy najwięcej,

czasami roją się jak owady

i nie żądlą, lecz całują.

Potrafią być nie gorsze od palców.

Potrafią być pewne jak skała,

na której nie wahasz się usiąść.

Potrafią być stokrotkami, ale i siniakami,

Mimo to jestem zakochana w słowach.

Są gołębiami spadającymi z sufitu.

Są sześcioma nieskalanymi pomarańczami na moich kolanach.

Są i drzewami, i kończynami lata,

a także słońcem, jego ognistym obliczem.

A jednak często mnie zawodzą.

Tyle rzeczy chcę powiedzieć,

tyle historii, obrazów, przysłów, etc.

Lecz słowa nie dość się do tego nadają,

całują mnie nie te co trzeba.

Czasami wzbijam się jak orzeł

ale na skrzydłach strzyżyka.

Jednakże staram się uważać

i być dla nich miła.

Ze słowami i jajkami należy ostrożnie.

Gdy się je uszkodzi, nikt ich

nie naprawi.

Przełożyła Monika J. Sujczyńska

*

Anne Sexton (1928-1974) – amerykańska poetka, zdobywczyni nagrody Pulitzera. Przez większość swojego życia cierpiała z powodu zaburzeń afektywno-depresyjnych. Swoją przygodę z poezją zaczęła dzięki terapeucie, który namówił ją do tej formy ekspresji. W twórczości Anne były często poruszane tematy związane z zaburzeniami psychicznymi oraz kobiecością. Otwarcie pisała m.in. o seksie, menstruacji, masturbacji. Cierpiała z powodu przemocy psychicznej i fizycznej ze strony męża. Popełniła samobójstwo odziana w płaszcz swojej matki.

IV

Anna Musiał

pusty pęcherzyk

powiedziała, że stracić dziecko to jak stracić ulubioną zabawkę.

przez chwilę jest smutno, a potem znajduje się nowe hobby –

skacze w gumę i znów bawi się w dom. dla takich dziewczynek

jest specjalne miejsce w piekle, mówisz i chyba się zgadzam.

z pourywanych fragmentów śnię drobne rączki, przepowiadam

przyszłość. podobno nie mogę być jedną z was, ani żadnym ze

swoich wcieleń. od teraz należę do rodziny kobiet bez nazwy.

nie wiem, jak wypełnić puste gniazdo i pusty pęcherzyk.

*

Anna Musiał (1987) ‒ polska poetka, recenzentka. Redaktorka Babińca Literackiego w latach 2017-2020. Autorka dwóch książek poetyckich: "Pandemonium" (Wyd. Eperons-Ostrogi, Kraków 2015) i "Coleoptera" (Fundacja Duży Format, 2018). Pod jej redakcją ukazała się także 111. Antologia Babińca Literackiego 2016-2019 (Fundacja Duży Format, 2020). Publikowała w wielu magazynach papierowych i internetowych. Jej wiersze znalazły się w antologii 2Miesięcznika pt. „Grała w nas gra” (2017), w Antologii Poetów Polskich (2017) wyd. Pisarze.pl, oraz w antologii „Miłość w czasach fejskultury” (2019) pod redakcją Kai Kowalewskiej. Dwukrotnie nominowana w Konkursie Poetyckim Fundacji Duży Format w kategorii "po debiucie" (edycja 2018 i 2019).

V

Olga Bragina

***

chciałam być dobrą dziewczynką naprawdę chciałam

ale dobra dziewczynka powinna myśleć w pierwszej kolejności o rodzinie

ja miałam pracę i teatr mama mówiła co z was za młodzież tylko byście pracowali i bawili się

jeśli pisałam z kimś na temat poezji mama oglądała jego zdjęcie profilowe i zastanawiała się

jakie wyjdą dzieci

potem zaproszono do nas w gości mojego kuzyna

chrzestna trzymała go dla swojej córki ale jej się nie spodobał

powiedziałam jaki jest sens wychodzić za niego za mąż on jest za skąpy

o miłości w ogóle nie było mowy to w ogóle nie byłby argument nikt mnie nie pytał

naprawdę chciałam być dobrą dziewczynką ale zrozumiałam że nie dam rady

potem zakochałam się w mężczyźnie który pokłócił się z żoną mówił że u nich wszystko

skończone na zawsze mnie po prostu podobały się jego wiersze

on sprawił sobie jeszcze dwie kochanki potem wrócił do żony ona mu wybaczyła

potem zgodziłam się spotykać z mężczyzną który kochał literaturę tak samo jak ja

wtedy nie rozumiałam że miłość do literatury sama z siebie nie czyni mężczyzny bardziej

uczciwym ani empatycznym sama miłość do literatury to za mało

o miłości znowu nie było mowy to nie mogłoby stać się argumentem

wspólne zainteresowania patrzenie w tym samym kierunku ostatecznie ciesz się że jesteś w

związku a nie tylko z żonatym babiarzem

ale cieszyć się nie było z czego robiło się tylko gorzej potem zaczęła się wojna

przeprowadziłam się do mężczyzny który był modelowym seksistą i watnikiem

najpierw próbowałam z nim dyskutować potem po prostu milczałam czasem denerwowałam

się ponieważ cały czas milczeć się nie da

potem wyjechałam tęskniłam dlatego że chemia i wspólne zainteresowania i w ogóle wiele

wspólnego ale bez niego było łatwiej długo bym tego wszystkiego nie wytrzymała

potem znowu spotykałam się z seksistą i watnikiem mówili mi to coś w twoim charakterze co

ich przyciąga

chciałabym być dobrą dziewczynką ale okazywałam się histeryczką rozbiłam telefon

rozbiłam filiżankę okazywałam się kimś innym

on mówił ty nie możesz mnie kochać ty mnie przede wszystkim nie znasz ja w ogóle nie

byłam pewna czy chcę znać

ostatecznie nawet mama powiedziała że związek to nie dla mnie teraz jestem prawie spokojna

z nikim się nie kłócę niczego nikomu nie staram się udowodnić nie rozbijam filiżanek niech

mnie uważają za złą

Z języka rosyjskiego przełożyła Aneta Kamińska

#środyzanetąkamińską

*

Olga Bragina (1982) – ukraińska poetka, prozaiczka, tłumaczka i krytyczka. Mieszka w Kijowie. Absolwentka Wydziału Translatorskiego Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Lingwistycznego. Autorka książek: „Applikacii” (2011), „Namedropping” (2012), „Fonowyj swiet” (2018), „Riecz pochoża na karmannyj fonarik” (2020). W Polsce jej wiersze były publikowane w „Wakacie” i „Helikopterze” (tłum. Tomasz Pierzchała) oraz w antologii „Ukraińska Nadzieja” (tum. Mateusz Napieralski)

VI

Bożena Kur

Innego czasu nie będzie

zróbcie szum wokół kobiet

niech się budzą

te świty i powiewy dla nich

i ptaki wracają z ciepłych krajów

otwórzcie kosmos kobietom

niech szaleją

te miraże i plejady dla nich

i legenda o początkach z kropli mleka

już czas

świecie nasz czas już

innych kobiet nie będzie

*

Bożena Kur, bez oficjalnego dorobku literackiego, pisze niezmiennie pod wrażeniem możliwości, by słowami komponować obrazki „z życia wzięte”, szczęśliwa kiedy kolejne teksty zatrzymują czytelnika.

VII

PJ Harvey

Pokój gościnny

Szary gołąb kołuje nad ruinami.

Odrzutowiec zmierza do bazy.

Chłopiec taszczy niebieski kanister z ropą.

Śpiewa do ptaka.

Gdzie mam iść?

Nie mam przecież domu.

Kiedyś miałem dom,

ale przyszli goście

i już zostali.

Gdzie mam iść?

Prowadzi nas przez wioskę.

Tu kogut. Tam sterta butów

przed zaciemnionym domem.

Siadamy na pomarańczowych poduszkach.

Dzieci przynoszą nam herbatę i chleb.

Nic im nie kupiliśmy, szkoda.

Mam nadzieję, że my będziemy wiedzieli

kiedy sobie pójść.

Przełożył Sławomir Kuźnicki

*

PJ Harvey (1969) – brytyjska kompozytorka, multiinstrumentalistka i piosenkarka rockowa; również poetka i pisarka. W latach 2011-2014 razem z amerykańskim fotografem Seamusem Murphy'm odbyła szereg podróży do Kosowa, Afganistanu i Waszyngtonu. Ich pokłosiem jest płya "The Hope Six Demolition Project" (2016) oraz książka "The Hollow of the Hand [Wnętrze dłoni] (2015), zawierająca jej debiutanckie wiersze i zdjęcia Murphy'ego. Niniejsze wiersze pochodzą właśnie z tego tomu, a konkretnie z jej części kosowskiej.

*

Sławomir Kuźnicki - poeta, krytyk literacki i muzyczny, tłumacz, adiunkt w Instytucie Filologii Angielskiej Uniwersytetu Opolskiego; autor monografii Margaret Atwood’s Dystopian Fiction: Fire Is Being Eaten (2017) oraz czterech tomów poetyckich: Już nie zielone (2002), Drzwi przez głowę (2003), Geometria wody (2010) i Kontury (2018).