Roszak, Fiedorczuk, Seferović, Wicherkiewicz, Czornohuz, Dikta, Pizarnik

 I

Joanna Roszak

policzalne

nigdy nie będzie ciszej

w tym mieście

w którym zrozumieli jak bardzo

przestali

zdążyli jeszcze kupić

czereśnie

wyryć nożykiem w drewnie dwa wersy

zadzwonić do rodziców

dzielić ten sam pokój

wybrać najbardziej pusty

zdjąć pościel

pożyczyć wiersze wybrane zamiast zebranych

by wszystko jak oni było czasem

*

Joanna Roszak – poetka (m.in. Tego dnia, Przyszli niedokonani, Ploso). Pracowniczka Instytutu Slawistyki Polskiej Akademii Nauk. Autorka książek: Miejsce i imię. Poeci niemieckojęzyczni żydowskiego pochodzenia (2014), Słyszysz synagoga. Wychodząc spod poznańskiej synagogi przy Wronieckiej (2015) czy Żuraw z origami. Opowieść o Józefie Rotblacie (2019).

II

Julia Fiedorczuk

***

albo kiedy we śnie świat jest całkiem nowy

i ja całkiem nowe, świeżo ulepione z miodu

słońca osiadającego w załamaniach

liści i ramion, w skórzastych dolinach, kwiatach

wiśni obsypujących nagle ożywione

gałęzie, kiedy na porowatej skórze czasu

wykwitają słodko-gorzkie krople, krople rosy

drżące w niewidocznym wietrze na językach traw

jakby z niecierpliwości, i kiedy to naprawdę jest

niecierpliwość, pasja materii

przymierzającej kształty, raz taki, raz inny

we współdzielonym śnie o istnieniu, teraz,

w mokrym słońcu, kiedy coś mówi przyjdź

do mnie wszystkim, teraz do mnie przyjdź:

*

Julia Fiedorczuk - pisarka, poetka, tłumaczka i wykładowczyni Instytutu Anglistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Propagatorka ekokrytyki, w swojej twórczości wybija na pierwszy plan relacje między ludźmi a pozaludzką przyrodą i podkreśla światotwórczą siłę literatury.

Autorka zbiorów opowiadań „Poranek Marii” (Biuro Literackie, 2010) i „Bliskie kraje” (Marginesy, 2016), oraz powieści „Biała Ofelia” (Biuro Literackie, 2013), „Nieważkość” (Marginesy, 2015, nominacja do nagrody literackiej Nike) i „Pod słońcem” (Wydawnictwo Literackie, 2020). Opublikowała sześć tomów wierszy. Za ostatni – „Psalmy” (Fundacja na rzecz Kultury i Edukacji im. Tymoteusza Karpowicza, 2017) – otrzymała Nagrodę Poetycką im. Wisławy Szymborskiej.

Jest felietonistką “Przekroju” oraz “Polityki”. Jej utwory przetłumaczono na ponad 20 języków.

foto: Adam Lach

III

Ana Seferović

Nierealne kobiety

wieczorem zwykle smażą i jedzą z żalu

nie tak często, ale dziś

ich cienie na ziemi

mają strasznie szerokie biodra

i nie chcą wytwarzać naporu skupionego

wokół stawów.

Przełożyła Agnieszka Żuchowska-Arendt

*

Ana Seferović – poetka urodzona w Belgradzie, mieszkająca w Londynie, autorka czterech książek poetyckich opublikowanych w Serbii, (ostatnio: „Materina”, 2018). Jej pierwszy zbiór wierszy w j. angielskim ukaże się tej jesieni w wydawnictwie „The Verve Poetry Press”. Jest również współautorką dwóch wydanych drukiem i wystawionych na scenie sztuk. Tłumaczona na wiele języków, wiersze publikowała w czasopismach i antologiach; po polsku m. in. w antologii „Wojna i mp3” (Kraków 2007) oraz w antologii czasopisma „Pobocza” pt. „Ileś tam mil wyobraźni” (Więcbork 2005). Angażowała się w liczne międzygatunkowe projekty artystyczne we współpracy z poetami, muzykami i artystami wizualnymi.

Agnieszka Żuchowska-Arendt (ur. 1983.) - poetka („Biała masa tabletek” 2005, „Gutenmorgen” 2019), autorka opowiadań („Znikomat” 2009), tłumaczka literatury z j. serbsko-chorwackiego; prowadziła Kółko Literackie w ramach krakowskiego APE (Autonomiczna Przestrzeń Edukacyjna), śpiewa w Krakowskim Chórze Rewolucyjnym.

Fot. Richard Lipman

IV

Joanna Wicherkiewicz

KRÓTKA HISTORIA WSTYDU

po raz pierwszy

opuszcza ją wstyd

w dniu twoich urodzin

ciało przestaje być tajemnicą

krzyk zaczyna być histerią

krótką histerią o kamieniu

który urodził się w nocy

i poturlał przed oblicza bogów

byłom*

odeszłom

zostawiłom rozpacz

lepką jak słowa

które tworzą dekalogi

leży naga

na kruchym kręgosłupie

żakardowe ciało

okrągłe oczy gapiów

znajdują skazy

tego dnia wstyd opuszcza ją na dobre

biel zbliża się w geście pocieszenia

ludzi tu nie było

*celowo przywołana, wysłana na banicję, forma rodzaju nijakiego w czasie przeszłym

*

Joanna Wicherkiewicz: urodzona w 1971 roku w Mławie. Lata dzieciństwa spędziła w Żurominie. Czas studiów związała z Olsztynem. Aktualnie mieszka w Uniejowie.Szczęśliwa matka i żona. Z wykształcenia nauczycielka. Jej wiersze publikowane były w: ,,Twórczości”, ,,Babińcu Literackim”, „Protokole Kulturalnym”, „Akancie”, ,,Lirydramie”, ,,Interze”, ,,Obszarach Przepisanych”, ,,Wytrychu”, „Poezji Dzisiaj”, „Dzienniku Polskim”, „Gazecie Kulturalnej”, „Helikopterze”, „Artefaktach”, „Kronice Mazowieckie”, „Biuletynie Uniejowskim”, „Uniejowskich Stronach”, „W Uniejowie”, na portalach PoeciPolscy.pl, pisarze.pl, nowemysli.pl, szuflada.pl,w almanachachoraz kilku antologiach. Na podstawie jej poezji powstał koncert poetycko-multimedialny w reżyserii Małgorzaty Szyszki, śpiew Aldona Jacórzyńska, muzyka Anna Jędrzejewska. Wydała tomiki: „Okruchy codzienności”(wyd. TPU 2015 r.), ,,Dysharmonie” (wyd. ANAGRAM 2018 r.), ,,Kim jest Zachary? (wyd. ANAGRAM 2020 r.).

V

Jaryna Czornohuz

[Stworzenie Świata, o jakim się nie wspomina]

nie potrzeba wiele rozumu żeby płakać nad grobami – napisał ktoś kiedy wojna stała się zwyczajna na tyle że zaczęto się wahać czy to jeszcze wojna

kiedy świat nie został zniszczony

kiedy Słońce nie zgasło

kiedy w milczeniu pojawił się głos

i żyjesz tak

jakby już się zakończyło twoje życie

jakby koniec już był za tobą

a to było – życie po życiu

wśród wiecznego lata i broni

obcy język – jak śnieg, który się nie roztopi nawet w środku lata

na czarnych ramionach ziemi stoi niewidzialna Antarktyda

utknęła w zamarzniętym gruncie

i w zasadzce wszechświata czeka jeszcze kilka miliardów lat aż Słońce zagaśnie i da drugą szansę

odkąd Słońca zabrakło nic się nie zmieniło

zmienił się tylko kolor twarzy kilku tysięcy ludzi

w ciągu tych lat

Serhij stracił Janę

Julia straciła Illę

Inna straciła Igora

Hałyna straciła Mykołę

wszystkie imiona są prawdziwe żadne straty niewymyślone

kłamstwo pojawia się z zapomnienia

świat zrobił się uczciwy kiedy wymienił wszystkie imiona

świat zrobił się uczciwy kiedy wszyscy którzy zginęli i wszyscy którzy stracili

zaczęli żyć życiem po życiu

Przełożyła Aneta Kamińska

#środyzAnetąKamińską

*

Jaryna Czornohuz – ukraińska poetka i tłumaczka z języka angielskiego. Absolwentka Wydziału Humanistycznego Akademii Kijowsko-Mohylańskiej. Aktywna uczestniczka Rewolucji Godności. W latach 2010-2019 zajmowała się działalnością społeczną, m.in. obroną i popularyzacją języka ukraińskiego. W 2019 roku została wolontariuszką medycznego ochotniczego batalionu „Hospitaljery”, a od 2020 roku jest sanitariuszką wojskową 140. samodzielnego batalionu rozpoznawczego morskiej piechoty Sił Zbrojnych Ukrainy. Inicjatorka trzymiesięcznego protestu Wiosna_na_granicie (2020). Autorka książki poetyckiej „Jak wyhynajet’sia wojenne koło” (2020).

VI

Hanna Dikta

Pożar

Asi i Agacie

w radiu mówią że katedra Notre Dame płonie

przez chwilę myślę że to żart

albo ktoś czyta fragment średniowiecznej powieści

a jednak w telewizji program na żywo

i mrożące krew w żyłach obrazy

Quasimodo gdzie jesteś? – pytają na fejsbuku

zaniepokojeni miłośnicy Hugo

myślę o tamtej dziewczynie sprzed dwudziestu lat

i wnętrzu najsłynniejszego paryskiego kościoła

wciąż mam ją na fotografiach – długowłosą i szczupłą

w sukience bez ramion ledwo zakrywającej uda

z Avenue des Champs Elysees dzwoniła do chorej matki

która ufundowała jej na pożegnanie francuską wycieczkę

(czy takie rzeczy się czuje proszę pana?)

w radiu mówią że katedra Notre Dame płonie

gdzie teraz spotkają się tamta dziewczyna

z czterdziestolatką

którą nie wiadomo kiedy

się stałam

- wiersz pochodzi z książki "Jeszcze jestem kobietą".

*

Hanna Dikta – ur. w 1977 roku, poetka i prozaiczka, autorka czterech powieści i czterech tomików poetyckich. W 2021 roku ukazały się dwie jej książki: powieść „Trogirskie wakacje”, której kontynuacja pojawi się we wrześniu oraz wydany nakładem wydawnictwa Fundacja Duży Format tomik pt. „Jeszcze jestem kobietą”. Prywatnie kobieta, mama, żona, wielbicielka książek, długich spacerów i przejażdżek rowerowych. Entuzjastka publikacji z zakresu samorozwoju.

VII

Alejandra Pizarnik

Słońce, wiersz

Statki na wodach ojczystych.

Czarna woda, zwierzę zapomnienia. Liliowa woda, czuwanie jedyne.

Wystawione na słońce misterium głosów w parku.

Oh, tak dawne.

Tłumaczenie - Mieszko A. Kardyni, Paweł Rogoziński

*

Alejandra Pizarnik (1936-1972) ‒ jedna z najwybitniejszych poetek argentyńskich. Pierwsze wiersze opublikowała w wieku 20 lat. W latach sześćdziesiątych wyjechała do Paryża, gdzie związała się z grupą autorów tj.: Octavio Paz, Julio Cortazar czy Rosa Chacel. Wydała siedem książek poetyckich, ósma ukazała sie po jej śmierci. Przez całe życie szukała zrozumienia samej siebie i dla siebie, w wyniku silnej depresji zmarła śmiercią samobójczą. Wiersz pochodzi z książki „Pragnienie szaleństwa – poezja i proza”.

Mieszko A. Kardyni (1961), Paweł Rogoziński (1972), znawcy literatur latynoamerykańskich, tłumacze poezji i prozy latynoamerykańskiej oraz prekolumbijskiej. W swoich pracach badawczych i twórczych koncentrują się przede wszystkim na historii literatur latynoamerykańskich oraz literaturze prekolumbijskiej Ameryki Łacińskiej, literaturze współczesnej hiszpańskich Karaibów i współczesnej literaturze meksykańskiej. Autorzy m.in. Historia literatur latynoamerykańskich – literatura prekolumbijska, 2012, Historia Literatur Latynoamerykańskich – literatura boricua, 2012, Historia Literatur Latynoamerykańskich – literatura okresu konkwisty, 2013; przekładów z literatur prekolumbijskich: Chilam Balam – Majów księga przepowiedni, 2012, Pieśni z Dzitbalché – Majów pieśni o miłości i o umieraniu, 2012, Yurupary – amazońska epopeja o początkach świata, 2013; opracowań i przekładów zbiorów poezji: Alexandra Pizarnik: Pragnienie szaleństwa, 2012, Olga Orozco – Cienie w mroku pamięci, 2012, Jorge Luis Borges – Labirynty, nowa antologia, 2012, Julio Cortázar – Świat na wspak, antologia, 2013, Mario Benedetti – Najbliżsi bliźni, 2013, Heberto Padilla – Poza grą. Mit rewolucji, 2013; antologii poezji latynoamerykańskiej: Zielony/verde Poezja latynoamerykańska I połowy XX wieku, 2013, Zielony/verde Poezja latynoamerykańska II połowy XX wieku, 2014, Biały / blanco Najnowsza poezja latynoamerykańska - Kuba, 2013, Biały/ blanco Najnowsza poezja latynoamerykańska - Portoryko, 2013, Dawidowa harfa. Poezja żydowska Ameryki Łacińskiej, 2013,Słyszenie ciszy – antologia poezji protomistycznej, 2013, Błękitny/azul Poezja latynoamerykańskiego modernizmu, 2014, Czerwony/Rojo Poezja latynoamerykańskiego surrealizmu, 2014 oraz słowników: Słownik czasowników hiszpańskich ze wzorami odmian, 2012, Słownik okulistyczny polsko-angielsko-hiszpański, 2012, Słownik medyczny hiszpańsko-polski, 2013, Słownik medyczny polsko-hiszpański, 2013, Rozmówki polsko-hiszpańskie, 2013.

Chruściel, Duszka, Radević, Santarius, Poworoznyk, Swirska-Czalbowska, Malo

 I

Ewa Chruściel

daremni żebracy, drobni pijaczkowie

Cały dzień wyczekuję na tarasie na dzięcioła smugoszyi.

Ma szkarłatny czubek. Zdaje się, że mignął

jak krzak Mojżeszowy –

Jakby we wnętrzu drzewa były

inne wnętrza, korytarze, płuca –

a ich słoje to dosłownie

trzebież zewnętrzna

która mieni się ogniem.

*

Ewa Chrusciel - ma trzy tomiki po polsku i trzy po angielsku. Czwarty tomik po angielsku w przygotowaniu. Tłumaczyła to i owo. Między innymi wiersze Jorie Graham, Cole Swensen, oraz Kazima Ali na polski z Miłoszem Biedrzyckim.

Zamierza jeszcze trochę przetłumaczyć.

II

Maria Duszka

1997

dobry jest taki mężczyzna

który nie chce mnie

zabić

okraść

albo przejść

na moje utrzymanie

*

Maria Duszka mieszka w Sieradzu. Jest poetką, dziennikarką, animatorką kultury, absolwentką bibliotekoznawstwa na Uniwersytecie Łódzkim, stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2012). Pomysłodawczyni i współorganizatorka czterech pierwszych edycji sieradzkich Nocy Poezji i Muzyki oraz Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego „Mój list do świata”. Jej utwory zostały przełożone na kilkanaście języków obcych. Wydała dziewięć tomików. Ostatni z nich to polsko-litewski wybór wierszy „Wolność chmur / Debesų laisvė" (w przekładzie Birutė Jonuškaitė).

Wiersze publikowała m.in. w: "Toposie", "Wyspie", „Odrze”,"Przekroju", "Modern Haiku" (USA), "Reibeisen" (Austria), „Kyiv” (Ukraina), „Krantai” i „Naujoji Romuva” (Litwa) oraz w antologiach wydanych w Stanach Zjednoczonych, Serbii i Niemczech. Trzy piosenki z jej tekstami znalazły się na wydanej w Londynie płycie „Może pojutrze”(2020). Trafiły również na Listę Przebojów Radia WNET.

Prezentuje wiersze współczesnych poetów z kraju i zagranicy w audycji „Pod wielkim dachem nieba” emitowanej w polonijnym Radiu Islanders (w Colchester w Wielkiej Brytanii) oraz we wrocławskim Radiu Muzyczna Cyganeria.

Była gościem organizowanego w Niemczech Festiwalu Kultury Polskiej „PolnischerSommer 2010″. W latach 2013- 2019 pięciokrotnie uczestniczyła w Międzynarodowym Festiwalu Poetyckim „Maj nad Wilią”, a w 2017 r. reprezentowała nasz kraj na Międzynarodowym Festiwalu „Poezijos Pavasaris” („Wiosna Poezji”) organizowanym przez Związek Pisarzy Litwy. Należy do Wielkopolskiego Oddziału Związku Literatów Polskich.

III

Milena Radević

Free your nipples

Dlaczego sutki są grzeszne?

Dlaczego kiedy nie dają mleka

nie wolno im się pokazać?

Seksualizacja pozbawia witaminy D.

Jednak czasem wyprowadzam je na spacer

żeby je opalić na słońcu

za cienką tkaniną

Na przekór

wszystkiemu co mi kiedykolwiek narzucili

Na przekór

sobie

bo nienawidzę tego że mi

wtedy

jednak

trochę

wstyd

przełożyła: Agnieszka Żuchowska-Arendt

*

Milena Radević (ur. 1998 r. w Podgoricy), studentka filologii francuskiej na Uniwersytecie w Czarnogórze; laureatka konkursu dla młodych poetów podczas 50. edycji festiwalu „Ratkovićeve večeri poezije“; jej wiersze były publikowane w licznych almanahach i czasopismach internetowych, również w tłumaczeniu na j. niemiecki w antologii konkursu czasopisma „Lichtungen“ (164/2020), oraz na francuski w almanachu „Nova BHCS“ poezija wydawnictwa Slavitude, (Paryż 2021).

Agnieszka Żuchowska-Arendt (ur. 1983.) - poetka („Biała masa tabletek” 2005, „Gutenmorgen” 2019), autorka opowiadań („Znikomat” 2009), tłumaczka literatury z j. serbsko-chorwackiego; prowadziła Kółko Literackie w ramach krakowskiego APE (Autonomiczna Przestrzeń Edukacyjna), śpiewa w Krakowskim Chórze Rewolucyjnym.

IV

Alicja Santarius

Przez pięć

I choć jest duża

czyta w okularach

A spod jej skrzydeł wyfruwają

dobre serca i mądre oczy

Mała się robi

i bezbronna

w zderzeniu ze wspomnieniem

ludzkiego języka

dzielącego jej wartość przez pięć

*

Alicja Santarius – cieszynianka, rocznik 1973. Absolwentka filologii słowiańskiej Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, bohemistka, tłumaczka. Wrażliwa na słowo i dźwięk. Pisząca najczęściej pod wpływem impulsu. Z przyjemnością rymująca. Relacje międzyludzkie, poszukiwanie prawdy są najczęściej tematami jej wierszy. Stopniowo odsłania się poetycko, w zbiorze wierszy poetów ziemi cieszyńskiej „Podwieczorek z metaforą” (2009) oraz pokonkursowym tomiku wyróżnionych poetów „Klawiatury nie widać” (2010), by pod koniec 2020 roku wydać tomik wierszy „Sukienka z chmur”. W roku 2021, jej wiersze ukazały się w antologii „A w Cieszynie…”.

Za wyjątkowo celny uważa cytat z piosenki zespołu Myslovitz, że „upadamy wtedy, gdy nasze życie przestaje być codziennym zdumieniem” i wciąż coś ją zdumiewa…

O sobie od siebie: Moje wiersze, chowane zwykle do szuflady, powstawały z potrzeby, by kochał mnie świat i z próby zrozumienia, dlaczego tak się nie dzieje. Nie chcę, by leżały tam dłużej…

V

Olha Poworoznyk

Zamawianie

I pamiętaj o ogonie.

Póki brakuje doświadczenia,

ostrożnie chowaj pod spódnicę.

Wybieraj sobie chatę i ścieżkę,

którą będziesz chodzić do wody.

W cudzym śnie stąpaj ostrożnie.

Zamykaj za sobą drzwi.

Nie igraj z ogniem.

Na kopercie pisz

adres zwrotny.

Pamiętasz, prababka opowiadała

o kobiecie, która przemieniała się

w ogniste koło?

Pamiętasz, skoro świt obmywała cię

rosą na skraju

pola?

Pamiętasz żmiję

w czernicach

pod młodym dębczakiem,

która patrzyła ci w oczy

i nic nie powiedziała?

Posłuchaj.

Zbierz to do kupy.

Poddawać się to podać się.

Ty bądź.

Nie poddawaj się.

Nie przemieniaj.

Nie oglądaj się

teraz.

Trzymaj ogon pod spódnicą.

Jeszcze ci takie wyrosną.

Wymacaj w kieszeni

różowy kamyczek.

Podziękuj.

Obejmij.

Pocałuj.

Nie napinaj się,

bo mniej znaczy więcej.

Co jest mniejsze, to jest większe.

Po cudzych śladach nie stąpaj.

Co upadło – nie podnoś.

Bądź uważna,

patrz przez ciemność i gałęzie.

Bierz maleństwa na ręce.

Słabych nie krzywdź,

ale nie ratuj.

Od silnych się ucz.

Przychodź nocować tam,

gdzie jest ci dobrze.

Patrz na niebo i wiedz,

co będzie dalej.

Czytaj z kory i z mchu,

z ptasiego klucza,

z przypadkowych twarzy,

z przypadkowych scen.

Ucz się prawdy

od wody.

Od śniegu i lodu.

Zmartwychwstań na wiosnę.

Płyń z rzeką.

Zapamiętaj.

Zapomnij.

Zapisz.

Spal.

Przekaż.

Przełożyła Aneta Kamińska

#środyzAnetąKamińską

*

Olha Poworoznyk – ukraińska reżyserka, poetka i malarka. Urodziła się we Lwowie. Autorka książek poetyckich: „Muzej ihraszok” i „Imja Wody”. Na podstawie tej drugiej wyreżyserowała film poetycki pod tym samym tytułem. Jej reżyserskim debiutem jest film dokumentalny „Ja Baczu”. Założycielka i dyrektorka studia OFF Laboratory specjalizującego się w filmach dokumentalnych.

VI

Karolina Swirska-Czalbowska

Paszkwil na wieszcza śmieszny

Z paszczy wieszcza się obwieszcza

Grafomanom treść złowieszcza

że już trzeszczą trzewia wieszcza

Dość tych wierszy- wiersza streszczeń!

Wieszcza wielbię, czczę i pieszczę

Tak, że w słowach się nie mieszczę

Z tej miłości szarpię wieszcza

tak, że szczękę jemu spłaszczam

miażdżę także szczątki wieszcza

szczapy trzeszczą i szeleszczą

wszystko, co zostało z wieszcza

trzymam ja w żelaznych kleszczach

Uczniu, co nie lubi szkoły

przyjmij od nas wiersz wesoły

przyjmij od nas wiersz, co trzeszczy

I pamiętaj: wieszcz, bo wieszczy!

Studencie akademii

teatralnej nie z tej ziemi

gdyby słowa Ci uciekły

przyjmij od nas wiersz ten wściekły

bo to jest wieszcza najjaśniejsza chwała

gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała

choć jest to wszystko literacka fikcja

będzie to dobre ćwiczenie na dykcję!

Pod strzechami przestrzeń wieszcza

życiem wrze, szczególnie zmierzchem

Choć sczezł w gąszczach, w czasie deszczu

Mnie przejmuje wiecznym dreszczem

*

Inspiracją do odkurzenia tego wiersza był tydzień Narodowego Czytania i zachęta, aby czytać narodowych wieszczów. Zachęcam, aby przezwyciężać niechęć do narodowych epopei i jak najczęściej sięgać po klasykę literatury polskiej.

W szczególności wiersz ten dedykuje nauczycielom i uczniom zmagających się ze szkolnym programem języka polskiego (tak, jak moje własne dzieci). Wszystkich zaś pozostałych czytelników proszę o przyjęcie tych „strof z dreszczykiem” z przymrużeniem oka, nie traktowanie ich ani na poważnie, ani zbyt dosłownie.

W utworze wykorzystano fragment Inwokacji „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza oraz wiersza „Bo to jest wieszcza najjaśniejsza chwała” Juliusza Słowackiego.

*

Karolina Swirska- Czalbowska, socjolog, wykładowca, dr nauk ekonomicznych, trener umiejętności miękkich. Żona i mama trójki dzieci w wieku szkolnym. W czasach studenckich stypendystka Ministra Edukacji Narodowej, Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy, Collegium Invisibile. Teksty naukowe publikowała w:m.in. w kwartalniku IEMID UKSW „Kultura, media i teologia”, w kwartalniku CE UW „Studia europejskie”, „Studiach i materiałach”, Raporcie INE PAN. Teksty popularyzatorskie publikowała m.in.w:„Polis - piśmie o sztuce życia publicznego”, wyd. przez ISP PAN, Magazynie Niezależnych Publicystów „Unia i Polska”, „Tygodniku Powszechnym” i „Arcanach”. Na kanale na YouTubie Objazdowy Warsztat Kreatywny (https://www.youtube.com/watch

v=J0pevD0d3J8&t=26s) zamieszcza swoje wierszydła, którymi jednak się specjalnie nie przejmuje.

VII

Laia Malo

Nie mam dziś chęci na papierosa:

wszędzie dzieci siedzą w kółkach

jak niekończące się zebrania rodzicielskie…

W tej dzielnicy brakuje placu zabaw z huśtawkami;

w oknach wystawowych dzieci ubrane jak miniaturki dorosłych;

spacerujesz z lewą rękę na brzuchu…

wycieczka przedszkolnych „wilczków” przechodzi przez główną ulicę;

podnosisz głowę

a po niebie sunie balon słonia,

nie wiesz dlaczego w sklepie tytoniowym

kupujesz dwie laski lukrecji ….

wszędzie słychać piosenki dla dzieci,

na dole schodów stoi wózek z płaczącą lalką,

a ty nie masz odwagi wrócić do domu;

nic tutaj po tobie,

wchodzisz do baru,

zaciągasz się dymem,

idziesz do toalety,

i, ze zdjętymi majtkami,

wyrzucasz to do kanalizacji jak nieporozumienie.

Przełożyła Grażyna Wojcieszko

*

Laia Malo (Katalonia, 1984) jest pisarką, tłumaczką i muzykiem. Opublikowała 5 tomików wierszy w języku katalońskim.

Przetłumaczyła z rosyjskiego Dels troncs d'oliveres velles Maxa Voloshina, antologię poetów syberyjskich (z angielskiego) oraz pierwszy tomik wierszy Patti Smith: Auguris d'innocència. Występuje w duecie elektronicznym Jansky. Duet nagrał trzy albumy i występował na festiwalach i w klubach na całym świecie, eksperymentując połączenie poezji i improwizacji muzycznej na żywo. W 2018 roku otrzymali nagrodę SUNS Europe dla „Najlepszego zespołu w języku mniejszościowym”, a w roku 2019 Critics Choice Enderrock Award za trzeci album: This is electroverse [Hidden Track Records].

Jej poezja pojawia się w antologiach zarówno krajowych jak i międzynarodowych. Mieszka na Majorce, gdzie dla regionalnej gazety Ara Balears regularnie pisze felietony.

Grażyna Wojcieszko – poetka, tłumaczka, autorka sześciu tomów poetyckich oraz opowiadań zebranych w bestselerze Animalki. Publikowała m.in. w: „Twórczości”, „Kresach”, „Odrze”, „Arteriach”, ”Cegle”; na portalach: „Babiniec Literacki”, „Helikopter”, „Wydawnictwoj”, oraz w prasie zagranicznej. Należy do najczęściej tłumaczonych współczesnych poetek polskich (francuski, angielski, hiszpański, szwedzki, czeski, chiński). Laureatka wielu ogólnopolskich konkursów poetyckich. Autorka tekstów piosenek oraz scenariuszy do klipów muzycznych. Obecnie pracuje na pograniczu poezji i sztuk wizualnych.

Absolwentka Studium Literacko-Artystycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego a wcześniej francuskich uniwersytetów: Orsay i Jussieu. Prezes Fundacji czAR(T) Krzywogońca – miejsca międzynarodowych spotkań twórczych.

Fot. by Michał Novak