Klary-Stachowiak, Pryga, Karbowska, Tercjak, Taran, Wojnarowska, YENİAY
I
Beata Patrycja Klary-Stachowiak
II
Sylwia Pryga
Obturacja
Kawa. Zimna, gorzka.
Na każde twoje dzień dobry, brakuje mi powietrza. By odpowiedzieć, muszę zaczerpnąć dwa głębokie hausty.
Zamykając oczy, jak mantrę, powtarzam.
Tak. To będzie dobry dzień.
Patrzysz wtedy na mnie, jak na dzieło sztuki. Podziwiasz. Jednak wiedz - zupełnie mnie nie rozumiesz. Wszyscy mówią, piękna ta miłość. Dziwne. Niby dajesz wszystko, ukrywając w dłoniach kamienie. To w nich zaklęte postacie. Codziennie inną się objawiasz.
Ciepło - zimno.
Cholerny hipokryto, nałykasz się tabletek i mówisz, że nie możesz. Gonisz jak sukę. A gdy odpływam w odmiennych stanach świadomości, sprowadzasz na ziemię. By podać ci tę pieprzoną zupę, która i tak pewnie za słona.
Jakoś przełykam ten dzień. Epinefrynę podano.
Jeśli już mnie dotykasz, za każdym razem boli szpik. Coraz mniej mnie. Pamiętam babkę na jakiś zdjęciach, chyba nie najlepszych. Obie jak półprzeźroczysty listek. Wyłączasz mnie na chwilę, po czym wracam. Nie krępuj się. I tak ci kiedyś umrę. Wraz z tym całym smutkiem.
Dobrze że już wieczór.
Oddycham.
*
Sylwia Pryga, rocznik '79. Pochodzi z Lublina. Mama niepełnosprawnego Kacperka, w ciągłym biegu marzycielka. Czasami przystanie, by złapać oddech na swojej wsi. Pasjonatka tańca i fotografii. Z wierszami gościła w kilku miejscach.
"Piszę, bo lubię, ponoć rozdaję emocje..."
III
Lidia Karbowska
Fragmenty dramatu „W patriarchacie krwawię na niebiesko”
Całość dramatu dostępna na: http://tlenliteracki.pl/lidia-karbowska-dramat/
SUKA ALFA
patrzcie na moje plamy na sukienkach
na moje przecieki poczujcie zapach
tej mojej krwi świeżo wydalonej
SUKI
nosimy dumnie plamy na sukienkach
wszystkie idziemy w tym samym marszu
period prideisgoingnowhere
SUKA ALFA
moje pokrwawienia moje krwawe sny
SUKI
sukienki skrwawione krwią naszą i waszą
*
LARA
rozpadlina
rozpierdolina
stoję tu i nie wiem już co
rozpierdoliłam się na części
stoję jakby w lustrze jakby wobec siebie
ściskam tę laleczkę w dłoni i nie wiem co dalej
nie wiem czy coś dalej
zostałam teraz zupełnie sama
zupełnie zupełnie sama
laleczka parzy w dłoń
laleczka jest pierwszym kamykiem na stos
laleczka jest iskrą z której pójdzie płomień
*
KLARA
otwieram się na miłość
tak jak umiem
przyjmuję ją tak jak umiem
nie podchodzę za blisko
ale też nie oddalam się za bardzo
trzymam się w bezpiecznej odległości
ale nie uciekam zawczasu
tylko jestem
jestem przy tobie
na tyle na ile mogę
i robię kolejny krok do ciebie
i ty robisz kolejny krok do mnie
małe kroczki
ale znaczące
samotności jest jakby trochę mniej
albo jest jej tyle samo ale jest przyjemniejsza
jakoś nawet pożyteczna
nie wiem
nie wiem co tu dodać jeszcze
nie chcę używać zbyt dużych słów
bo nie wiem czy jestem w stanie je unieść
czuję jakby te słowa miały mnie obciążyć
jakbym nie była gotowa do ich przyjmowania
ani do ich dawania
ale czuję to
gdzieś w środku czuję te słowa
czuję że we mnie rosną
jeszcze nie teraz
ale może za jakiś czas
ten jakiś czas zawsze jest morzem
morzem które odbiera i które daje
morzem momentami przerażającym
a innym razem wyspokajającym
łagodnie przyjmującym
niepochłaniającym
i to zachodzące słońce
banalne pocztówkowe piękno
ale może dla tego piękna właśnie
tutaj jestem
*
REKLAMA
nasza podpaska przyjmuje wszystko
jest atrakcyjna i wygodna w użytkowaniu
estetyka reklamy nie pozwala na użycie prawdziwej krwi
ani nawet substytutu imitującego krew
w naszej reklamie nie ma krwi
jest niebieski estetycznie wyglądający płyn
w naszej reklamie nie ma ciała
jest szklane naczynie z którego wylewany jest płyn
*
KRÓLOWIE
- dziwna to rzecz
- nie wiem co powiedzieć
- jakbym wiedział że dziewczynka
to bym z tak daleka tutaj nie przyjeżdżał
- ktoś się tu chyba jednym słowem w czymś jebnął
- no ale w sumie dziecko to dziecko
takie dziecko to i tak właściwie za bardzo nie ma płci
- jest też jeszcze szansa że w przyszłości zmieni płeć
- ja tam daję dar
- ja chyba zachowam
- zastanowię się jeszcze
MARYJA
nie wiem co o tym sądzić
nie taka była umowa
ale wiadomo błędy w przewidywaniach się zdarzają
może się po prostu za bardzo nastawiłam że syn
i że to jest wszystko takie ważne
że robię coś takiego naprawdę dla świata istotnego
że moje życie zyska taki nowy wymiar i sens
no a tu dziewczynka
i te całe marzenia i wyobrażenia jakby tak mniej rzeczywiste się stają
same chyba rozumiecie
co może osiągnąć dziewczynka w ramach naszego patriarchalnego społeczeństwa?
co zmieni taka dziewczynka?
kogo taka dziewczynka zbawi?
taka delikatna
fizycznie taka pośledniejsza
ciężko mi tak myśli pozbierać
to takie konfundujące wszystko
czy się cieszyć czy płakać nie wiem
*
NIEZBAWICIELKA
oto jest moje ciało
oto jest moja krew
krew która schodzi ze mnie
miesiąc w miesiąc
oto moje ciało
dla was wydane
ciało do pieszczenia
ciało do rodzenia
jedzcie ze mnie wszyscy
pijcie ze mnie wszyscy
I am a place of absence
jeśli we mnie nie wierzycie
włóżcie we mnie palce
kocham to
kocham wasze palce we mnie
oto jest moje ciało
które jecie i pijecie
kochacie ruchacie
zapładniacie gwałcicie
my young body is the most beautifulthingyouhaveeverseen
nie przyszłam kurwa nikogo zbawiać
nie przyszłam kurwa się za kogoś poświęcać
spierdalaj dziadu w niebiosach
i wy wszyscy święci
całe zastępy wygodnickich fagasów i pind
którzy chcieliby żeby wszystko zrobiło się samo
jebana neoliberalna mentalność
nic wam z siebie nie ofiaruję
nic z siebie nie wydam nie urodzę
jeśli mnie ukrzyżujecie
nic na tym nie zyskacie
moje życie nie będzie miało wyższego celu
moja śmierć nie będzie miała wyższego celu
moje ciało za nikogo nie będzie wydane
*
MIRIAM
drogi szanowny boże
nie żebym w ciebie wierzyła
właściwie to jest mi to obojętne
nie interesuję się zbyt po prostu
średnio w ogóle wiem jak się modlić
przyszłam tu nie wiem czemu
może po prostu że jest tu cicho
powiem ci tak szczerze
czasem się zastanawiam czy jesteś zwykłym skurwielem
czy masz dobre intencje ale ci nie wychodzi
gdybym ci miała za coś w tym momencie podziękować
to za to że mój kot Dżozef żył ze mną siedem lat
bo mógł krócej
no nie no to głupie jest
mówić do jakiegoś niewidzialnego dziada
ja to raczej myślę o tym wszystkim inaczej
że to materia sama w sobie jest wszystkiemu winna
za wszystko odpowiedzialna
czy raczej bardziej
że nie ma żadnej winy
i żadnej odpowiedzialności
że jest tylko materia
która sama siebie poczuła
i to jest takie straszne i takie piękne
*
SUKI NIEISTNIEJĄCE
to be or not to be
thatisn’t a question
gdyż nasze ciała
nie istnieją w strukturze
nie istniejemy w strukturze
ojej-ojej-i-co-teraz?
co z nami począć zrobić
z tymi które nie poczynają
które się opierają
stawiają opór podstawowym wartościom
- jakie są twoje podstawowe wartości kochana?
- moja podstawowa wartość to gniew
nasza podstawowa wartość to wkurw
na całe szczęście nie ma nas
jesteśmy widmami
kreskówkowymi postaciami
odgrywanymi w filmach dla dorosłych panów
dla-takich-bardzo-dorosłych-panów
dorośli poważni panowie oglądają kreskówki
z nami w rolach głównych
dorośli panowie
wiedzą co jest dobre
a co jest złe
dorośli panowie
mają monopol na obsadzanie ról
tych którzy i które istnieją
tych którzy i które nie istnieją
na szczęście coraz częściej występujemy
w komediach romantycznych
w Polsce to nadal jest rzadkość
ale mamy przynajmniej
te swoje profile na insta
swoje fejsowe fanpejdże
kanały na you-tub
ufff
my lord
my sweet lord
thanksgod
thanks my allgods
do waszych stóp padamy
i własnymi włosami je myjemy
elo
heloł
low
love
my love isanopportunity
my love isanopportunity for success
kisses
goodbye
god – bye!
*
MIŁOŚĆ KRWI
LARA i MIRIAM naprzemiennie lub symultanicznie
w patriarchacie czerwień moich ust
w patriarchacie niebieskość moich ust
biust
setki słów
niespełnione miłości w patriarchacie
ścielą się tak gęsto
teraz my jesteśmy łóżkiem w którym je ułożymy
---
od spojrzenia do spojrzenia
krwi się ziemia - jak tampon
kwiaty jak tampony – tampony jak kwiaty
*
Lidia Karbowska (ur. 22.01.1995)– absolwentka filozofii na UAM w Poznaniu. Mieszka w Kicinie. Kociara.
Laureatka ogólnopolskich konkursów literackich: OKL „Krajobrazy Słowa” (2016; główna nagroda), OKL im. Stanisława Grochowiaka (2016; II nagroda w kat. proza), OKP „Refleksy” (2017; II nagroda), OKP im. Dionizego Maliszewskiego (2018; I nagroda i 2020; III nagroda).
Wydała tomik Niedomknięte okno wiersza (Poznań 2012). Jej wiersze zostały opublikowane w pismach internetowych: „Wakat”, „Inter-”, „Helikopter”, „Tlen Literacki”, a także w książce Wyjustowani. Antologia młodych twórców (Toruń 2018). Jej dramat W patriarchacie krwawię na niebiesko znalazł się w antologii Młod(sz)a Polska (Kraków 2021).
IV
Agnieszka Tercjak
„Kruchość”
Dla Ciebie
Chciałabym mieć piękne dłonie
Muskać opuszkami palców
Twoje policzki i powieki
Niewielkie zagłębienie w szyi
Nakrywać pocałunkami
Miękkich warg
Cała być delikatną miękkością
By móc w Tobie utonąć
Byś mogła się we mnie
Zagłębić
Zwilgotniałymi oczami
Życie mnie jednak nie pieści
Od ciężkiej pracy
Twardnieją dłonie
Stają się szorstkie
Usta pierzchną
Dobrze
Że jesteś przyszłością
Nie chcę uszkodzić Twojej
Kruchej powłoki
(Turpistyczna , 05.10.19.)
*
Agnieszka Tercjak, objawiająca się tu i tam, jako Turpistyczna.
Znana z niedotrzymywania terminów, ciętego języka i czarnego humoru.
W prozie skłania się częściej ku komedii, fantasy lub erotyce.
W poezji – raczej depresyjna, ze skłonnością do patosu.
Zakupoholiczka, nie stroni od innych uzależnień, np. poznawania wciąż nowych ludzi i wikłania się w trudne relacje.
V
Ludmyła Taran
* * *
Usycha dom, w którym pod progiem - grób
z niemowlęciem niechrzczonym,
zmarłym
na trzeci dzień ziemskiego niebytu.
Stoi powietrze
wyszczerbione, mętne,
na miejscu tych, którzy żyli kiedyś
w tym minionym obejściu.
Spod ziemi - kawałki słów i snów
nagle rozbłysną grą na słońcu.
Deszczem przybity, pachnie ciepły kurz
taką nostalgiczną struną,
aż jakbyś nie widziała: rośnie
wieka ciemna Księga Zapomnienia.
Wszystkiemu - czas. I czasomodlitwami
na razie trzymamy się tutaj,
obciążeni żarem istnienia
i strachem nieuniknionego końca,
kiedy zetrą się pokorne tryby
i czule dopasowane pasy
znienacka opadną - suche, nieżywe
w ciele ociężałym od śmierci.
Jak dobrze, że nie widzimy swojego
rozłożonego ciała - do zgnilizny
szyderczej, grząskiego znęcania się:
dusza nie pragnie obcego już prochu
obejmować ani całować.
Przeł. Aneta Kamińska
*
Ludmyła Taran (ur. 1954) - ukraińska pisarka i dziennikarka. Autorka sześciu książek poetyckich oraz pięciu książek prozatorskich. Wydała również zbiory tekstów dotyczących feminizmu i twórczości kobiet.
Aneta Kamińska - (ur. 1976) - polska poetka oraz tłumaczka nowej literatury ukraińskiej.
VI
Elżbieta Wojnarowska
tak...
tak mówić
aby uwierzyli wszyscy
tak kochać
że aż Boga przerazić
tak pragnąć
żebyś nie mógł odejść
tak odejść
by nikt nie zauważył
*
Elżbieta Wojnarowska – pisarka, poetka, scenarzystka, dziennikarka. Doktor nauk przyrodniczych Instytutu Botaniki PAN w Krakowie. Ukończyła Wyższe Zawodowe Studium Scenariuszowe przy PWSFTviT w Łodzi. Laureatka nagrody Fundacji Młodego Kina i „Dialogu” oraz pierwszego miejsca w polskiej edycji międzynarodowego konkursu na scenariusz filmowy o nagrodę Hartley-Merrill. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w latach 2008 i 2013. Autorka tomików poetyckich, powieści dla dorosłych, książek dla młodzieży i dla dzieci. Jej sztuka teatralna „Urodziny została zrealizowana dla Teatru TvP w 2005 roku. Dziennikarka. Zrealizowała wiele programów dla telewizji internetowej, drukuje w miesięczniku „Kraków”, prowadzi cykliczne spotkania literackie i muzyczne. Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich – oddział w Krakowie.
Fotografia: J. Wrzesiński
VII
MÜESSER YENİAY
Choroba
Uderzyłeś mnie
jakbyś walił pięścią w ścianę
kobieta
nie jest jaskinią
w której możesz się ukryć
kiedy chcesz
nie możesz się po niej wspinać
jak wiewiórka
ani wpuszczać do środka moczu
zamiast spermy
kochać
jakbyś trząsł drzewem
męskość to poważna choroba
*
Przeł. Agnieszka Herman
*
MÜESSER YENİAY urodziła się w Izmirze w 1984 r. Autorka książek; Darkness Also Falls Ground (2009), I Founded My Home in the Mountains (tłumaczenie), I Drew the Sky Again (2011), The Other Consciousness: Surrealism and The Second New (2013), Before Me There Were Deserts ( 2014), Modern Readings in Turkish Literature (2016), Permanent Talk with the Umoved (2017). Przetłumaczyła poezję takich autorów jak: Behruz Kia, Ronny Someck, Attila F. Balazs, wietnamskich poetów Mai Van Phan i Nguyễn Quang Thiều. Jej książki poetyckie zostały przetłumaczone i opublikowane w USA (Mundus Artium Press, When I Slept in a Rose Petal), na Węgrzech (AB-Art, A Rozsaszedes Szertartasa), we Francji (wydanie Bruno Doucey, Ainsi Dicent-ils), w Indiach (Bodhi), Kolumbii (Silaba, Antes de mi Habia Desiertos), Hiszpanii (Edicion de Jaime B. Rosa, Poemas Selectos), Wietnamie (Wietnamskie Stowarzyszenie Pisarzy, Nghi le Hai Hoa Hong Trong Vuon). Przez pewien czas mieszkała i tworzyła w USA i Hongkongu. Obecnie Müesser Yeniay jest redaktorką czasopisma literackiego "Şiirden" ("Poezji"), doktorem literatury tureckiej na Bilkent University w Ankarze. Laureatką licznych nagród poetyckich.
Komentarze
Prześlij komentarz